“คุณหนู… นั่นมิใช่ไท่จื้อหรือเจ้าคะ?”เสียงตื่น ๆ ของหลู่เจินทำเอาหนิงซินสะดุ้ง รีบหันตามไปมอง ภาพเบื้องหน้าคือหลิวเซียนยืนเคียงอยู่กับคุณหนูตระกูลใหญ่ผู้หนึ่ง ใบหน้างดงามดังบุปผาบานในวสันต์ฤดู กำลังยิ้มเจื้อยแจ้วสนิทสนมยิ่ง
หนิงซินก้าวเท้าชะงัก ความรู้สึกแปลกประหลาดไหลผ่านหัวใจ ‘เดี๋ยวก่อน… เรื่องนี้ในนิยายไม่มีนี่นา! ตัวประกอบนางนี้โผล่มาจากไหนกัน!’
“คุณหนู จะเข้าไปหาไท่จื้อหรือไม่เจ้าคะ” หลู่เจินกระซิบถาม“บะ…บะบ้าแล้ว!” หนิงซินเผลอหลุดคำสมัยใหม่ออกมา ก่อนรีบแก้ทีหลัง “มิใช่ว่า ข้า…แค่…ข้าเพียงบังเอิญผ่านมาเท่านั้น หาได้คิดอะไร”
ทว่า...ภาพนั้นมันหงุดหงิดหัวใจเกินไปแล้ว หนิงซินเม้มปากแน่น มองภาพเบื้องหน้าที่ชวนให้ใจหวิว ๆ แต่ก็สะบัดหน้าเบา ๆ เหมือนพยายามข่มอารมณ์“แต่ว่า…เข้าไปก็ดี”
“อ๊ะ คุณหนู..”
หลู่เจินเกาหัวแกร่ก ๆ“ข้า…ข้าไม่ยอมหรอกนะ ฮึ!”
หนิงซินเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ก้าวตรงไปข้าง
