Demir çıktıktan sonra odada bir sessizlik çöktü. Gözlerimi tavana diktim. O an içimde karmaşık bir duygu vardı. Hem huzurluydum hem de kalbimde ince bir sızı. Demir’in elleri hâlâ avuçlarımdaymış gibi hissediyordum. Sıcak, güçlü, güven verici…
Burnumun direği sızladı. Gözlerimden bir damla yaş daha süzüldü. Bu defa korkudan değil. Özlemden.
Ne zaman bu kadar alışmıştım ona? Ne zaman bu kadar hayatımın merkezine yerleşmişti?
Yatağın yanındaki beyaz çarşaf kıvrımına gözüm takıldı. Sanki onun yokluğunda bile eli elimdeymiş gibi… saçma biliyorum. Ama insan yaralanınca, acı çekince, birine daha çok bağlanıyormuş meğer. Hele de o biri, “Ben geldim güzelim” diyorsa... dünya gerçekten bir an durabiliyor.
Kapıdan çıkarken gözleri bana son kez dönüp bakmıştı. Sanki "Merak etme, ne gerekiyorsa ya
