Saldırıdan tam bir ay geçmişti. Zamanın nasıl geçtiğini anlamak zor olmuştu. Yaralarım iyileşmiş, omzumdaki sargılar kaldırılmıştı. Fiziksel acılar azalmış olsa da, içimde hala o gece yaşananların gölgesi vardı. Geceleri uyandığımda kalbim hızlı hızlı çarpıyor, o silah sesleri kulaklarımda çınlıyordu.
Ama bir şey değişmişti; o karanlık anların ardından, Demir’in varlığı hayatıma yeniden anlam katmıştı. Onunla geçirdiğim her dakika, korkularımı biraz daha küçültüyor, güvenimi artırıyordu. Yanında olmak, en zor anlarda bile bana güç veriyordu.
İşime geri dönmüştüm; hastanede koşuşturmak, hastalarla ilgilenmek, hayat kurtarmak… Tüm bunlar bana normalimi hatırlatıyordu. Arkadaşlarım ve meslektaşlarım beni eski halime döndürmeye çalışıyordu. Bazen gülüyor, bazen sakin bir kahve molasında içim
