İş çıkışı hastaneden adımımı attığım anda içimde garip bir huzursuzlukla karışık heyecan vardı. Sanki bir sırrı cebime koymuş, kimseye çaktırmadan yürüyordum. Mahir her zamanki gibi aracın başındaydı. Beni görür görmez doğruldu.
“Yenge, eve mi geçiyoruz?”
Kafamı iki yana salladım. “Yok Mahir. Alışveriş merkezine uğrayacağım. Sen arabada bekle olur mu? Hemen dönerim. Biraz... yalnız kalmam gerek.”
Bir an durdu, tereddüt etti. Sonra başını salladı. “Tamam. Dikkat et kendine.”
İçeri adım attığımda mağaza ışıkları gözlerimi kamaştırdı ama içimdeki buğuyu dağıtamadı. Hedefim belliydi. Ayaklarım beni doğrudan bebek reyonuna götürdü. Rafların önünde bir an durakladım. Minicik patikler, peluş ayıcıklar, emzikler, bezler... Renkler pembe, mavi, sarı... Sanki bir masalın içindeydim. Parmaklarım
