chapter 1 ให้มันเลวแต่กู
1403 Words
Chapter 1
ให้มันเลวแต่กู
“ไม่เจอกันแค่สามปี มึงกล้าขึ้นเยอะนะพลอย” เสียงทุ่มต่ำเอ่ยช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำหากแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยไอสังหารจนคนฟังขนอ่อนลุกตั้งชันไปทั้งเรือนร่าง
“อึก”
พลอยนิรากลืนน้ำลายหนืดข้นลงคอด้วยความยากรำบาก ร่างอวบอิ่มถอยกรูดจนชิดพนังเย็นชืดแบบอัตโนมัติ ทรวงอกอวบสั่นกระเพื่อมด้วยความหวาดหวั่นระคนตกใจที่เจอเขาอยู่ตรงหน้า
‘เธอรู้มาว่าเมฆินทร์โดนคำสั่งย้ายไปที่อื่นแล้วทำไมเขาถึงมายืนอยู่ที่นี่?’
“มะ..หมอก มีอะไรกลับเรารึป่าว ถะ…ถ้าไม่มี เราขอตัวไปทำงานก่อน”
พลอยนิราเอ่ยตะกุกตะกักร่างเล็กหดลีบลงเรื่อยๆ ขณะที่สองมือคู่น้อยพยายามดึงรั้งชุดเดรสวาบหวิวลงปิดโคนขาขาวมากเท่าที่จะทำได้ ดวงตากลมโตที่เคยสดใสบัดนี้เต็มไปด้วยความกริ่งเกรงอย่างไม่ปิดบัง ยิ่งเสียงฝีเท้าหนักขยับเข้ามาไกล้เรื่อยๆ พลอยนิรายิ่งสั่นตระหนก
สองมือเล็กเริ่มชื้นไปฉ่ำ และในไม่ช้า ทั่วทั้งกรอบหน้าหวานเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดพลายออกมาเปียกชุ่มไรผมอ่อน
“ฮึ!”
"ยังจำกูได้อยู่สินะ"
เสียงทุ้มต่ำสบถในรำคอมุม ปากหยักเหยียดตรงเมื่อเห็นปฏิกิริยาคนตรงหน้า มือหนาเร่งรั้ง กระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนออกหลวมๆ ก่อนจะเอียงคอมองร่างบอบบางอีกครั้งด้วยสายตามาดร้ายยิ่งกว่าเดิม
"มะ..หมอก จะทำอะไร"
พลอยนิราถามเสียงตื่น เมื่อร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาไกล้ คนตัวเล็กขยับถอยร่นอีกครั้งเพื่อถอยห่างเขา
"มึงมันกลัวไม่จริงพลอย"
"ถ้ามึงกลัวกูแบบท่าทางที่มึงกำลังแสดง มึงจะไม่กล้ากระตุกเส้นประสาทกู!"
คล้ายดังถ้อยคำกระซิบ หากแต่เนื้อเสียงที่ใช้กลับเดือดดาล ลมหายใจอุ่นร้อน คละไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เข้มจัด ลอยโอบรัดโพลงจมูกคนร่างเล็ก จนพลอยนิราไร้สิทธิจะโต้เถียง
"เรามาทำงานจริงๆ"
เสียงเบาหวิวดังแว่วในรำคอขาว ก่อนที่เจ้าของเสียงจะหลุบสายตาลงมองพื้นกระเบื้องที่เย็นเฉียบ บรรยากาศอันหนักอึ้งโอบรัดสองร่างเอาใว้แน่น จากวินาทีขยับเป็นนาที และอีกหลายนาที เธอมองพื้น แต่เขามองหน้า ปล่อยให้ความเงียบกดดันกัน จนกระทั่ง...ร่างสูงลดระดับสายตาลงก่อน นัยน์ตาสีอำพันกวาดมองร่างขาวผ่องตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ด้วยเส้นอารมณ์ที่ประทุราวกาน้ำเดือด
“งาน….จะบอกว่ามึงทำงานที่คลับกู?"
"งั้นมึงทำอะไรพลอย...ลองสาธิตให้กูดูที ว่าขยะที่มึงใส่อยู่นี่ มันช่วยมึงหาเงินยังไง"
เสียงทุ้มต่ำติดแข็งฟังดูหยาบกระด้าง ไม่ต่างจากนัยน์ตาสีอำพันที่มองจ้องลึก ราวกลับอยากบดขยี้ทุกอนาบริเวณของคนตรงหน้าให้แหลกเป็นจุลในคราวเดียว
'เมฆินทร์ มักจะเป็นแบบนี้ ตอนอยู่ไกล้เพื่อนในกลุ่มอย่างพลอยนิรา'
'และนี่เอง ก็เป็นสาเหตุให้เธอกลัวเขาจับใจ'
พลอยนิราใจเต้นซ้ำสอง และดูท่าว่ามันคงจะบีบรัดรัวเร็วกว่าครั้งแรกเมื่อได้รู้สถานะของเพื่อนร่วมรุ่น เม็ดเหงื่อประพรมทับของเดิมจนทั้งร่างบางเปียกชุ่ม ริมฝีปากสีธรรมชาติขบเม้มกันเเน่นก่อนจะเอ่ยตอบรับในรำคอด้วยความจำใจ
“อะ..อืม”
“เราทำงานที่นี่”
เครื่องหน้างามหลุบลงต่ำ สองมือคู่น้อยประสานแนบนิ้วโป้งกดถูกันด้วยความประหม่าที่เพิ่มขึ้นสูงจนไม่มีท่าทีจะลดลง หัวคิ้วเรียวยับย่นจนกลายเป็นโบว์ใหญ่ประดับกลางหน้าฝากขาวผ่อง พลอยนิราพยายามคิดหาทางออกให้ตัวเอง พร้อมกลับสังเกตุเสี้ยวอารมณ์ของเขา และดูท่า ว่าเธอคงพลาดอีกครั้งเพราะ ทันทีที่เสียงหวานนุ่มเอ่ยจบประโยคดวงตาสีอำพันเบิกกว้างขึ้น ฝ่าเท้าหนาก้าวเข้าไปไกล้ร่างบอบบางช้าๆ ก่อนที่ดวงตาสีอำพันจะกวาดมองสำรวจทุกอณูเนื้อด้วยความโกรธกรุ่น
“มึงกำลังดื้อกลับกูพลอย”
“มึงกำลังล้ำเส้นความอดทนกู”
เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์เอ่ยเย็นเยียบ ขัดกลับลมหายใจอุ่นร้อนที่แทบจะแผดเผา ผิวเนื้อเนียนให้มอดไหม้
พลอยนิราใจเต้นไม่เป็นระส่ำ เพราะรู้ดีแก่ใจ รู้ดีกว่าใครทั้งหมด ว่าเมฆินทร์ ยามโมโห ยากจะสงบกว่าใคร
'ล้ำเส้น'
'เธอไปล้ำเส้นความอดทนเขาตั้งแต่เมื่อไร และถึงเธอทำแบบนั้นจริงๆ มีหรือเขาจะปล่อยให้เธอยืนท้าทายเขาอยู่แบบนี้?'
“เราปะ...ปล่าว….เราแค่มาทำงาน”
“เราไม่รู้ ว่าหมอกอยู่”
"เราไม่รู้..ว่าที่นี่เป็นของหมอก"
พลอยนิราพยายามควบคุมเนื้อเสียงไม่ให้สั่นไหวตามอารมณ์ และยังคิดไปเองว่าเหตุผลที่เธอแย้งไปจะทำให้อีกฝ่ายสงบลงบ้างสักนิด
แต่ปล่าวเลย มันไม่สามารถลดแรงอารมณ์ของเขาลงได้ ซ้ำประโยคเมื่อครู่ยังคล้ายเป็นการสาดน้ำมันลงเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงอยู่แล้วให้โหมกระหน่ำยิ่งกว่าเดิม
"เหมือนมึงไม่เข้าใจนะพลอย ว่ามึงผิดอะไร"
นัยน์ตาเฉี่ยวคมกดลงต่ำ รังสีกดดันแผ่ปกครุมระหว่างเราอีกครั้ง และมันเริ่มรุนแรงขึ้นจนพลอยนิราต้องระมัดระวังถ้อยคำที่หลุดจากปากไม่ให้มันมัดตัวเธอ
“มึงกำลังทำให้กูคิดว่า มึงจะเที่ยวเร่เอาตัวเองไปขายให้คนอื่น เหมือนที่เคยขายให้กู”
ลิ้นหนาถูกเจ้าของมันดุนดันออกข้างกระพุ้งแก้มด้วยท่าทียียวนกลบเกลื่อนความดิบเถื่อนในจิตใจที่มันไต่ระดับจนเหนือการควบคุมไปไกลเพราะคนตรงหน้า
พลอยนิราเบิกตากว้าง ทันทีที่ประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากเขา มือบางเดี๋ยวกำเดี๋ยวคลาย ข่มอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจในอก ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะเอื้อนเอ่ยออกไปช้าๆ
"หมอกกำลังดูถูกเรา"
“หมอกก็รู้ ว่าสถานการณ์บ้านเราตอนนี้เป็นยังไง อะไรที่ทำแล้วได้เงิน เราก็ทำทั้งนั้น ถ้ามันขัดหูขัดตาหมอก ต่อไปเราก็จะพยายามไม่มาให้หมอกเห็นหน้า”
เมฆินทร์รับรู้ได้ถึงเส้นความอดทนที่ขาดผึ่งอยู่ในหัว ลำคอหนาเอียงซ้ายขวา จนเสียงขัดกันของแนวกระดูกดังก้อง เสี้ยวหน้าหล่อที่เคยขาวจัดแปลเปลี่ยนเป็นแดงเถือก รับกันกลับแนวขมับที่เคร่งขรึมปูดไปด้วยขดเส้นเลือด
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่มึงกล้าเถียงกู”
“ดูมึงลืมง่ายนะพลอย…..เหมือนมึงลืมว่ามึงเป็นของใคร”
"กูเคยบอกมึงแล้ว อย่าเสนอหน้าของมึงมาให้กูเห็นอีก ในเมื่อมึงกล้าท้าทายกู มึงก็ต้องรับผลที่ตามมาให้ได้!"
"พรึ่บ!"
"อ้ะ!"
"อื้อ!"
มือหยาบกระด้างรั้งคางมนมาบีบแน่น เสี้ยวหน้าที่เคยขาวจัด แปลเปลี่ยนเป็นเข้มขึง สองเนื้อตาแดงฉานหลุบลงมองเครื่องหน้างามที่เริ่มขึ้นสีช้ำเพราะเขาด้วยแววตาเรียบนิ่ง
"ถ้ามึงอยากหลุดพ้นจากกู ก็ให้มันมาช่วยสิ ลองดู ว่ามันจะกล้าซื้อมึงในราคาที่กูจ่ายให้ไหม"
"หมอก!"
พลอยนิราสบัดเสียงตัดพ้อ เปลือกตาสีใข่ปิดสนิทแน่น ยอมรับการลงทัณฑ์ของเขาเงียบๆ
และใช่....เมฆินทร์แพ้มันทุกรอบ
'สิ่งที่เขาเกลียดที่สุด คือดวงตาสีอ่อนนั่น ไม่เคยเต็มใจมองเขา...ไม่เคย
"กลับไปรอกูที่บ้าน"
มือหนาสบัดออกด้วยแรงที่เบากว่าครั้งแรก ร่างสูงใหญ่ของนายตำรวจหนุ่มเดินหายเข้าไปในความมืด ทิ้งให้เพื่อนร่วมรุ่นสาวยืนโกยอากาศเข้าปอดอยู่คนเดียว
ทันทีที่เขาไปลับสายตา พลอยนิราสุดตัวลงนั่ง ก่อนที่ก้อนน้ำอุ่นๆ จะปริ่มซึมเต็มสองหางตา
ตีกลับความรู้สึกบางอย่างในใจที่พลอยนิรารู้ด
"หมอกยังใจร้ายกลับเราเหมือนเดิม...ใจร้ายที่สุด"
ถ้อยคำรำพึงถูกเอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้น ตีกลับความรู้สึกบางอย่างในใจที่พลอยนิรารู้ดี
"ใจร้าย....ฮึ..ให้มันเลวแต่กูนี่แหละ ในสายตามึง"
- Writer
