๗.๒
เท้าได้รูปเดินเข้ามาใกล้แต่แล้วก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก เมื่อคิดว่าคนที่มาจัดการให้นั้นคือมารดา เพราะทุกครั้งที่เขาทำงานหนักและกลับดึกมารดามักจะเตรียมที่หลับที่นอนให้เขาเสมอก่อนจะคว้าผ้าขาวม้ามาถือไว้แล้วก้าวออกจากห้องไป…
บลินดาถอนหายใจดังเฮือก เกือบไปแล้ว… ถึงแม้หล่อนจะทำใจกล้าหน้าด้านแค่ไหน แต่ความที่ไม่เคยมือชายก็ยังทำให้หญิงสาวรู้สึกกลัวอยู่ดี
ให้ตายเถอะยัยดา ทั้งชีวิตไม่เคยมาตามตื๊อใครแบบนี้เลยให้ตายสิ และนี่ถ้าตาทึ่มนั่นจับเราเหวี่ยงออกจากห้องเหมือนตอนเช้าจะว่าไงล่ะ ฮึ่ย! ไม่มีทาง คราวนี้ฉันไม่ยอมออกง่ายๆ แน่!
ไม่นานต่อมาร่างสูงในผ้าขาวม้าสีซีดผืนเดียวก็เดินเข้ามาภายในห้อง บลินดาค่อยๆ ลดผ้าห่มที่นอนคลุมโปงลงมองเรือนร่างแข็งแกร่งของบุรุษหนุ่มที่หล่อนกำลังจะจับเขาทำสามีด้วยดวงตาเบิกกว้าง
อื้อหือ…กล้ามเป็นมัดๆ เลยนะนายพี อุ๊ยๆๆ ตายแล้วซิกแพคสวยมากๆ บลินดาเห็นเขาหยิบกระป๋องแป้
