เสน่ห์นางมาร

๑.๑ บนถนนลูกรังที่ทอดยาว ต้นหญ้าและดอกหญ้าหลากสีเรียงรายเต็มพื้นที่สองข้างทาง ปลายยอดพลิ้วไสวกระทบแสงฉานของดวงอาทิตย์ที่กำลังคล้อยต่ำ หากเป็นเวลาปกติ การขับรถกินลมชมวิวคงจะสำราญใจไม่น้อยสำหรับผู้ที่ใช้ชีวิตแออัดจำเจอยู่ในเมืองหลวง ทว่าเวลานี้ กลับไม่ได้ทำให้ผู้ที่กำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์คับขันรู้สึกเช่นนั้นเลยสักนิด...             สาวสวยเซ็กซี่ หน้าตาหมดจดงดงาม เรือนร่างอรชร ยิ่งอาภรณ์ที่สวมใส่ส่งให้เจ้าตัวเฉิดฉายขึ้นไปอีกเท่าตัว โดยท่อนบนสวมเสื้อสีแดงผ้าเนื้อดีแขนล้ำคอวีผ่าลึก เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มเย้ายวนตา ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนเอวต่ำ ทันสมัยและค่อนข้างรัดรูป อวดสัดส่วนระหง ก้าวออกมาจากเมอร์เซเดส-เบนซ์คันงาม ก่อนจะปิดประตูลงดังปังตามอารมณ์ฉุนเฉียวขณะนั้น             ใบหน้างดงามไร้ที่ติบูดบึ้ง ดวงตากลมโตโฉบเฉี่ยวที่ถูกแต่งแต้มไว้อย่างดีภายใต้กรอบแว่นตาสีดำสนิทกวาดตามองไปทั่วบริเวณอย่างขัดใจ ขณะคิดว่าเหตุใดเพื่อนสาวที่นัดไว้ยังมาไม่ถึงเสียที          ตื๊ด… ตื๊ด… ตื๊ด…  ฝ่ามือบอบบางเรียวสวยราวลำเทียนอย่างคนไม่เคยหยิบจับงานทุกชนิดไม่ว่าจะหนักหรือเบา ล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์พร้อมกับถอนหายใจก่อนจะกดรับแล้วกรอกเสียงหวานแต่แฝงไว้ด้วยอารมณ์หงุดหงิดลงไปทันทีเมื่อจำได้ว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนสาวตัวดี             “นี่หล่อน! เมื่อไรจะมายะ ฉันนั่งรอ ยืนรอ จนแทบจะลงไปเกลือกกลิ้งรออยู่ข้างทางแล้วนะเนี่ย”             บลินดา วิสุทธิศักดิ์ บุตรสาวเพียงคนเดียวของคุณอำนาจและคุณโสภาสองนักธุรกิจชื่อดัง กรอกเสียงถามลงไปด้วยใบหน้างอเง้า เมื่อเพื่อนสาวคนสนิทซึ่งคบหามาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย รู้ใจ รักใคร่เป็นอย่างดี และมีดีกรีเป็นถึงลูกสาวกำนันในชนบทแห่งนี้ ยังไม่ยอมมาตามนัด             “โอ๋ๆๆ คนดี๊ คนดี อย่าโกรธฉันเลยนะ ก็นี่แหละฉันกำลังจะโทร. บอกแกว่าตอนนี้รถฉันเสีย และก็กำลังอยู่ที่อู่ อ๊ะๆ อย่าโวยวายนะยะ เพราะแกนั่นแหละ ทำให้ฉันรีบตะบึงขับมาจนไม่ดูตาม้าตาเรือ ก็เลยเหยียบเข้ากับตาตะปูอันเบ้อเร่อเข้าให้ สรุปไปต่อไม่ได้ย่ะ!”             “อะไรนะ! มาไม่ได้ แล้วแกจะให้ฉันรอแกอยู่ตรงนี้นี่นะ แกจะบ้าเหรอ เกิดมีพวกบ้ากามผ่านมาฉันก็แย่น่ะสิ” บลินดาเม้มปากแน่นมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด เฮ้อ! ไม่น่าหลงทางเลยเรา…             คนถูกโวยทำคอย่นยิ้มแหยอยู่อีกสถานที่หนึ่ง แล้วรีบบอกอย่างเอาใจ             “นี่ยัยดา แกอย่าเพิ่งโวยวาย เพราะตอนนี้ฉันให้พี่พีเขาไปรับแกแทนฉันแล้ว ไม่ต้องห่วง”  ชื่อแสนคุ้นหูที่ออกมาจากปากเพื่อนรักอย่างอรพรรณ ทำให้บลินดาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างครุ่นคิด             “เดี๋ยวยัยอร เมื่อกี้แกว่าใครนะ พีงั้นเหรอ พีไหนใช่นายรพีอะไรนั่นหรือเปล่า”  คำถามของเพื่อนสาวทำให้อรพรรณยิ้มกว้าง พลางคิดว่าเดี๋ยวเถอะ บลินดาคงได้มีคนมาลับฝีปากสนุกแน่งานนี้!             “ใช่! พี่พีนั่นแหละ”             “โอ๊ย! แกไม่มีคนอื่นแล้วเหรอ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนปากเสีย คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ รูปร่างหน้าตาก็ดี แต่ปากเสียที่สุด!”             คำตอบของบลินดาทำให้อรพรรณเผลอหัวเราะออกมาอย่างขบขันทันทีที่นึกไปถึงเมื่อครั้งหนึ่งที่บลินดาเคยคิดจะโปรยเสน่ห์ใส่รพี แต่ฝ่ายนั้นกลับเมินใส่เสียนี่ ทำให้เพื่อนคนสวยของตนเสียหน้าเป็นอย่างมาก บลินดาเลยฝังใจนับแต่นั้นมา ว่าสักวันจะต้องทำให้รพีคลานเข้ามาสยบแทบเท้าให้จงได้              แต่จนแล้วจนรอด รพีลูกพี่ลูกน้องของอรพรรณก็ไม่มีทีท่าว่าจะคลานเข้าไปสยบให้กับหญิงสาวแสนโสภาอย่างบลินดาเสียที อย่าว่าแต่คลานเลยแม้แต่หางตาเขายังไม่อยากจะแล! วันนี้ก็เช่นกัน ทันทีที่รพีรู้ว่าหล่อนให้เขาไปรับใคร ชายหนุ่มก็รีบปฏิเสธทันทีที่ได้ยินชื่อ             “ไม่! อรหาคนอื่นเถอะ พี่ยุ่ง งานเยอะแยะ” น้ำเสียงที่กรอกมาตามสายบอกชัดเลยว่าเขาจะไม่ทำตามคำขอของหล่อน...             “โธ่ พี่พี น่านะ ถือซะว่าสงสารลูกนกลูกกาตาดำๆ ดาเขาไม่เคยมาที่นี่ก็เลยหลง ไปรับเค้าหน่อยนะ” อรพรรณออดอ้อนพี่ชาย ซึ่งเป็นลูกชายของลุงรวีด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร             “อรรู้ได้ไงว่าเขาเป็นลูกนกลูกกา พี่ว่ายัยนั่นเป็นลูกเหยี่ยวมากกว่า ไม่ใช่สิต้องบอกว่าเป็นเหยี่ยวสาวที่ชอบล่าเหยื่อ และพี่ก็ยังไม่อยากเป็นเหยื่อ เธอไปหาคนอื่นเหอะ”  นั่นแหละคือคำตอบของรพี อรพรรณจึงต้องออดอ้อนอยู่พักใหญ่ เขาคงรำคาญเต็มที จึงรับปากอย่างไม่เต็มใจด้วยน้ำเสียงกระแทกๆ ว่า…             “เออ ก็ได้! ครั้งเดียวนะ ถ้ามีครั้งต่อไปก็บอกเขาด้วยว่าถ้าหลงที่ไหนคราวหน้าก็ให้นอนที่นั่น!”  นั่นคือคำตอบของรพีที่ทำให้อรพรรณรีบโทรศัพท์มาบอกกับบลินดาทันทีที่วางสาย             “นี่แกหัวเราะอะไรยะ ไม่ต้องมาหัวเราะเลย” บลินดาบ่นอุบอิบเมื่อนึกถึงผู้ชายตัวสูงบึกบึนหน้าเข้มและปากร้าย ที่ชอบมองหล่อนด้วยสายตาเหยียดหยันอยู่เสมอ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้หล่อนแค้นมาถึงทุกวันนี้และจะต้องแก้เผ็ดเขาให้ได้ บลินดาให้สัญญากับตัวเอง!             หลังจากนั้น บลินดายืนรออยู่พักใหญ่ รถกระบะสีดำแต่บัดนี้ซีดเพราะความเก่าแก่จนเห็นได้ชัดก็แล่นเข้ามาด้วยความเร็วผิดรูปลักษณ์ รวมทั้งฝุ่นสีน้ำตาลที่ฟุ้งกระจายตามมาด้วยก่อนจะเบรกกะทันหันยังบริเวณที่หล่อนจอดรถ             บลินดายกมือเรียวขึ้นโบกสะบัดไปมา ปัดฝุ่นลูกรังที่ฟุ้งไปจนทั่วบริเวณอย่างโกรธแค้น ไอ้รถเส็งเคร็งบ้าขับมาได้ ไม่รู้จักเกรงใจชาวบ้าน ทำยังกับว่าเป็นถนนลาดยาง ทุเรศ!             บลินดาก่นด่าในใจพร้อมกับเดินเข้าไปหาเจ้ารถกระบะ      ‘เส็งเคร็ง’ คันนั้นทันที ริมฝีปากอิ่มขยับยกเตรียมหาเรื่องเต็มที่ แต่ขายาวๆ ที่ก้าวออกจากรถโกโรโกโสคันนั้นทำให้คนที่เตรียมบริภาษชะงักกึก ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างแค้นเคืองขึ้นไปอีก เมื่อเห็นหน้าคนขับเต็มตา             “นี่นาย! ขับรถภาษาอะไรฮะ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ รถก็จอดอยู่ บ้าจริง เสื้อฉันมีแต่ฝุ่นเกาะเต็มไปหมด”             รพี รัตนะไพรวัลย์ ยืนพิงกระบะด้วยสีหน้าที่แสดงอาการเบื่อหน่ายและเซ็งสุดขีด ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วร่างระหงที่อยู่ในชุดค่อนข้างเปิดเผยอย่างนึกสมเพช ริมฝีปากได้รูปสีเข้มจึงเบ้บิดด้วยความหมั่นไส้ เมื่อหญิงสาวสุดสำอางยืนปัดฝุ่นที่เกาะติดตามเสื้อผ้าของหล่อนด้วยอาการรังเกียจ...             “นี่คุณ ที่นี่มันบ้านนอก ถ้าคุณไม่อยากให้เนื้อตัวของคุณเปรอะเปื้อนฝุ่น คุณก็กลับไปซะ ผมจะได้กลับไปทำงาน ไม่มีเวลามายืนรอคุณปัดฝุ่น!”