Princess Lorainne's Book 3: Third Player Husband (TAGALOG)

1- Princess

Princess's POV

After the graduation, I migrated sa Dubai but I chose not to stay sa palasyo but instead I got my own condo unit. Now, I am living on my own with the money I got from my graduation gift. Well, my parents just gave me a 1 million. Nu'ng una 100 pero tinanggihan ko na. That's too much already.

Hindi rin naman ako spoiled brat. Siguro 'yung kapatid ko, oo. Si Neil Gabriel, 'yun nakukuha niya lahat kasi siya ang bunso. May anger management 'yun pero ang lakas ng dating sa ibang babae kaya maraming nakakagusto sa kaniya pero he never had a relationship ever since kasi sobrang picky at ang taas ng standard niya. Anyway, nandito ako now sa condo ko at nag-iisip ng gagawin.

Hmm...I am thinking ng mapagkakaabalahan ko. And since kaka-graduate ko lang why not magtayo ako ng sarili kong bakery? Magsisimula ako sa umpisa and then, papalakihin ko hanggang sa maging kilalang pastry chef ako. Tama! 'Yun na lang ang gagawin ko. But first, I need capital.

So, I searched in the internet for the possible capital na magagastos ko if ever magtatayo ako ng sarili kong bakery and...

"1 million?! What the cheese? 1M talaga? Wala ng tawad? 'Yung lower than that naman. Teka, hanap pa tayo," diskusyon ko sa sarili ko.

Doon tayo sa mura lang pero may class and fancy.

I keep on scrolling and scrolling hanggang sa nakakita ako ng pumukaw sa mga mata ko.

"Wow. This is what I am talking about," I spoke and clicked the picture. I saw the price but it made me smile. "1 million? A coffee shop? I am really not fan of a coffee pero nakikita ko rin nowadays na people like coffee na tineterno nila sa tinapay. Ah, right! Naalala ko pa noon si Nanny Deli nang maaga ako nagising. She's eating pandesal with coffee. Syempre people won't buy a bread without a partner. They need a coffee to warm their stomach. Pero ang tanong...saan naman ako kukuha ng business partner ko? Ayaw ko ng lalaki. Gusto ko babae. Hmmm...tignan nga natin kung may naghahanap ng coffee owner ng partner," aniya ko and I typed again.

Kumuha ako ng papel at ballpen to write down the names and their contact numbers, at naka-gathered ako ng 20 names. I opened my phone at began dialing for the first name. Tumunog ng apat na beses ang phone sa kabilang linya nang may sumagot na babae.

"Hello, who is this and how may I help you?"

"Hello, good morning. My name is Lorainne. How about you? What's your name?" I kindly inquired so, I will know how to address her.

Third's

"My name is Zen and I am the secretary of the owner of Ora's Coffee shop. Is there something I can help you with, Miss?" she respectfully answered.

"Well, I am looking for a business partner. I just graduated from Culinary school and I wanted to set an appointment with your owner and talk if she'd like to have a pastry chef in her coffee shop. Can you set me an appointment so, we could talk?" mabait at magalang na pakiusap ni Princess sa kausap niya.

"Sure, I will. May I get your contact number? I will refer you to her and after that, if she agrees, I will make you an appointment," sagot ng babae sa kabilang linya.

"Okay. It's +971XXXXXXX. Thank you so much. Please, call me," Princess happily answered.

"I will. Bye," the girl coldly told and ended the call.

May sasabihin pa sana siya nang babaan na siya ng babae pero kahit ganoon ay hindi siya sumimangot dahil the girl didn't ignore her. Then, sinubukan din niya tawagan ang mga kasunod na numero na sinulat niya at lahat ay declined na siya. Buong maghapon ay naghanap siya ng naghanap ng pwede niya magiging business partner na coffee owner ngunit isa lang ang nag-acknowledged sa kaniya at iyon ay ang unang babae na tinawagan niya and the rest ay hindi na siya tinanggap since she is new. Ang hinahanap kasi nila ay 'yung may experience na kahit isang taon. Ayaw naman niya magsinungaling dahil soon ay malalaman din nila na kaka-graduate niya lang at baka mauwi pa iyon sa demandahan na ayaw niya mangyari kaya mas maigi ng sabihin niya ang totoo na wala pa siyang experience kaysa sa makulong siya. Ayaw din niya madamay ang pangalan ng mga magulang niya if ever magkaroon siya ng problema dahil makakasira iyon sa reputasyon nila as King and Queen of Dubai. Baka akusahan pa siya ng maraming tao na eskandolosang panganay na anak ng ruler of Dubai.

Pagdating ng 7 ng gabi ay isinara na ni Princess ang laptop niya at tumigil na rin sa paghahanap. Ngunit hindi pa siya tumigil dahil sa mga sumunod na araw ay sinubukan niya ulit tumawag kaso wala talaga gustong maka-partner siya kasi she's new to the pastry industy. At sa bawat araw na dumadaan ay padumi ng padumi ang condo niya dahil hindi siya nagwawalis, naghuhugas ng pinggan after kumain at puro snacks ang kinakain niya while looking for a partnership.

Dumaan ang isang linggo ay mahimbing na natutulog si Princess nang may nag-doorbell sa unit niya pero hindi siya nagigising. Kaya naman paulit-ulit na pinindot ng tao sa labas ang doorbell na naging dahilan kung bakit tuluyan na nagising si Princess.

"Sino ba 'yan?!" sigaw niya kahit hindi naman siya naririnig.

Umupo siya sa kama for a minute at tinignan ang phone niya to know the time at nakita niya na 10 na pala ng umaga na ikinalaki ng mga mata niya. Nakita rin niya na marami siyang miscalls from her parents kaya naman tumayo siya kaagad at nag-ayos ng buhok niya habang naglalakad patungo sa may pintuan at tulad ng inaasahan niya ay nakita niya ang Mommy niya sa monitor na naghihintay sa labas. Pagkatapos magsuklay ng buhok with her bare hands ay lumingon siya sa likod niya kung saan ay napa-crumple siya ng mukha dahil ang gulo pala ng unit niya na panigurado hindi magugustuhan ng mother niya kapag nakita niya. It's too late na rin to call for a cleaner or siya mismo na maglilinis dahil nasa harap na ng unit niya ang mother niya. Nag-doorbell ang mother niya ulit pero bago niya buksan ang pinto ay huminga siya ng malalim and she plastered a wide smile para ipaalam sa mother niya na she's in good shape and she's doing a great job. Then, she opened the door to welcome her mother.

"Mom! Good morning! How are you? Come in, come in," maligayang bati ni Princess at niyakap, at hinalikan ang mother niya sa parehong pisngi.

Samantala si Kristine creased her nose dahil naamoy niya ang anak niya na mabaho just hugging her. "Good morning to you, too, my daughter. Tell me, when did the last time you take a bath?" bati niya at tinaasan niya siya ng kilay pagkatanong niya sa anak niya.

"I-I really don't remember. Maybe one week ago?" sagot ni Princess at ngumiti ng malapad.

"And your teeth, when did the last time you brush them? And also your hair? Look at that. All frizzy and dry. What the—what happened to your unit? Who is living here? An animal? What a mess!" puna ng Mom niya nang naglakad sila paloob.

Si Princess naman ay napakamot na lang ng batok niya dahil napabayaan niya ang buong unit niya pati na rin ang sarili niya. Then, Kristine looked back to her daughter at tinignan niya siya ng matalim.

"Is this what you are going to do once you have your own family? This is so messed up, Lorainne Gale Jang Rashid-Al! And if you are going to have a child, I won't let you be like this! You have to be neat and very clean and not like this! I raised you well but what happened to you? You know what, I'm out of here and you are coming with me. Let's go home while I will call a cleaner to clean your unit. Come with me," inis na pangaral ni Kristine sa anak at hinila niya ang braso nito palabas ng unit.

"Wait, Mom! Mom! Stop pulling me! Mom!" tawag ni Princess pero hindi siya binibitawan ng Mom niya kahit anong mangyari hanggang sa nakasakay sila ng elevator na silang dalawa lang at sumara ito.

— — —

In the meantime, ang isang elevator sa katabi ay bumukas at lumabas ang isang moreno, matangkad at malaking lalaki at pumasok sa katabing unit ni Princess na may naka-print na surname sa likod niya na 'Ayad, 3'.

***

THE SEVEN DAYS

Simula nang lumipat ako ay wala na ako ginawa kundi ang humarap sa laptop ko, maghanap ng phone or telephone numbers sa social media ko for reference na available restaurants or shops na pwede ko pag-applay-an. But until now, nada.

Today is Monday and I feel super lazy but I have to do something productive para naman hindi ako tamabay. I don’t like to be called like that. Actually gusto ko umuwi sa Pilipinas but after what happened to me, not to mention that my two failed marriages happened there so, I rather stay here than feel the pain over and over again.

Okay na ako. Totally back in my track!

Anyhow, magha-hapon na pero ito ako and still searching for possible opening jobs. Marami naman opening sa totoo lang pero kapag tinawagan mo naman laging out of reached o hindi kaya nakahanap na sila nang tao to occupy for that job. Then, why don’t they change or edit their recruitment process kung may natanggap na sila? Hindi naman ganu’n kahirap palitan ang naka-post.

Naku, naha-highblood ako sa tuwing naalala ko ang mga natawagan ko na!

“Nagugutom ako dahil sa kanila. Kakain na nga muna ako,” sambit ko sa sarili ko at tumayo na ako.

I go to the kitchen, open the fridge and look for something to eat and may nakita ako na noddles sa vegetable crisper. I pulled it out and cook it. In just 20 minutes may snack na ako for this afternoon. I went back to my desk at the living area and while looking for opening ay kumakain ako. And because I am just a human ay natukso ako na manood ng mga videos sa social media account ko.

I watch, eat and laugh the whole afternoon hanggang sa hindi ko napansin na 8 na pala nang gabi!

“Oh, my goodness! 8 na! Holy sh!t!” mura ko sa sarili ko at tumayo ako para ilagay ang cup noddles sa sink na maraming dishes ang nakalagay na at dahil tinatamad ako gawin.

Then, I started searching again pero napapa-yawning na ako.

Tae, naubos ang oras ko sa panonood ng mga videos. Hindi ko namalayan ang oras. Kung hindi pa ako napatingin sa baba nang laptop ko ay hindi ko malalaman! Anyway, inaantok na ako.

“Okay, let’s continue tomorrow and I’m sleepy now,” saad ko at isinara ko na ang laptop ko. “Magdi-dinner pa ba ako?” tanong ko nang napahinto ako sa tapat ng pinto ko going to the bedroom.

Napaisip ako. Teka, nagugutom ba ako? And so, I put my left hand over my tummy at pinakiramdaman ang sarili kung nagugutom ba ako o hindi. Nang biglang kumulo ang tiyan ko. Lumaki ang mga mata ko sa reaksyon ng tummy ko nang mag-deliberate ako kung kakain pa ba ako o hindi na. At mukhang gutom siya kaya naman kakain ako. Bumalik ako sa fridge but unluckily, ubos na ang instant foods ko.

“Oh, well. Convenience store,” mahina kong sabi at kinuha ang hood ko at lumabas na ako nang unit ko.

Ilang saglit lang ay nasa convenience store na ako sa tapat ng building kung saan ako nakatira and while wandering around to look for food ay may napatigil ako bigla nang may nakita ako sa likuran na naghahalikan.

Kadiri. Napakulot kaagad ang dalawang kilay ko dahil sa nakita ko. Ano ba ‘yan, bakit dito pa sila naglampungan? Wala ba silang kwarto?

“Come on, get a room,” tanging sambit ko at tumalikod na ako.

Nakakahiya sila. At talagang dito pa sila sa public, ha.

Anyway, pumunta na ako sa counter after ko mamili at nagbayad na nang mga binili ko. Pagkatapos ko ay naglakad na ako papunta sa pinto nang bigla na lang may lalaking matangkad na sumingit sa harapan ko at lumabas ng store na nauna pa sa akin.

“Aba, bastos ‘yun, ah!” inis na reklamo ko at lumabas na rin ako nang store.

Sinundan ko nang tingin ang lalaki na hindi ko alam kung bakit. And I just saw him went inside the building where I am staying. Oh, no, sana hindi kami magka-floor kundi yare siya sa akin.

— — —

Tuesday, the following day, and same as yesterday ay patuloy lang ako sa ginagawa ko. And still, wala ako mahanap.

Susuko na ba ako? Gusto ko sumuko, actually pero kapag naiisip ko na gusto ko magtayo nang sarili kong bakery shop ay bigla ako nabubuhayan ng loob.

In fairness, kahit naghiwalay kami ni Alek ay may naitulong pa rin siya sa akin dahil na-discovered ko sa sarili ko na may talent pala ako for cooking. Thanks to him, kahit na naging mapait ang paghihiwalay namin. Well, he deserved it. Walang hiya kasi siya!

— — —

Wednesday, the next day, maaga ako nagising to begin my searching. Sa una ganado pa ako dahil it’s the middle of the week and just two days left at friday na and it means, it’s ‘ME’ time!

After I graduated and when I realized things that’s the time I told to myself that I have—no, I mean, I need some time for myself. And not just work and work. Syempre, I need some time off for work.

And same as before, wala akong nakuha na job for today.

“Oh, whatever!” sigaw ko sa sarili ko at tumayo na ako at pumunta sa kwarto ko to sleep again.

And tomorrow is another day.

— — —

Thursday, and one day left and I’m gonna have my time.

Well, today is no difference. Search and search but at the end of the day, I found NOTHING. As in, WALA!

— — —

Friday, and the last day for finding job! Finally!

Today ay masasabi ko na ganado ako at nasa wisyo. And later, I can relax na and watch my movies. I can’t wait any longer.

After some time, it’s finally 8 pm.

“Okay, movie time!” masayang hiyaw ko and I immediately clicked the x of the tab kung saan ako nagse-search ng job openings and go to my movie tab. “Finally!”

Maaga ako nahiga sa kama ko at doon ako nanood ng movie ko nang bigla napanood ko na naghalikan ang dalawang bida.

“Okay, enough is enough. Next, please,” komento ko and I quickly clicked the next for another movie date to myself.

— — —

Saturday, the ‘ME’ time I’ve been talking about.

So today, I went out of my unit with a smile on my face nang suddenly I saw a girl left on the another unit wearing a white dress that only reaches until her mid-thighs.

Please, stop what you are thinking, Princess. It is not what you think it is.

Afterward, I went inside the elevator pero sa kasamaang palad ay ‘yung babae nakita ko ang nakasakay ko.

Cool ka lang, Princess. Stay cool.

At para hindi niya ako kausapin all of a sudden ay kinuha ko ang phone ko and do something kunwari when—

“Hi,” she talked and turned to my direction.

“Hello,” nahihiyang bati ko pabalik. Well, I don’t know her so I have the right to be shy here.

“So, you live here? You’re the girl besides my boyfriend’s unit, right?” tanong niya na may seryosong mukha.

That made me feel na she is not friendly, at all.

“Yeah. Why? If you’re going to tell me that I am hooking up with your boyfriend then, you are getting it all wrong. I don’t even know who is living besides my unit because I seldom go outside. I don’t even know what he looks like,” mabilis kong sabi to tell her na I am not an enemy or whatsoever na akala niya ako.

“That’s good to know,” tugon niya at ngumiti siya sa akin sweetly.

Okay, she’s weird.

“But if you notice someone other than me lingering around here, you call me, okay? Here’s my number,” she told and she pulled my phone to put her numbers.

I am not expecting that. But even she told me that, why would I tell her? We are not friends at all.

“Don’t worry, self, let’s delete it after,” bulong ko sa isip ko and after she put her numbers ay isinauli niya ang phone niya sa akin.

“Call me,” paalala niya and the door opened at nauna na siyang lumabas.

Whilst, I pressed the erase and delete her number.

What a day.

— — —

Sunday, and the last day of ‘ME’ time. I went out again to do some sightseeing nang may babae na lumabas sa katabing unit kaya naman napatalikod ako kaagad at baka makita niya ulit ako. But then, I stopped and look back and I saw another girl.

What the—?