นางฟ้าของพิง

ตอนที่ 9 เลือดพรหมจรรย์ NC 25+

"ไม่ปล่อย! เผื่อคุณติดใจลีลาผมมากกว่ามัน" พิงกดจมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอระหง

"อึก! ปะ ปล่อยนะ อย่าทำแบบนี้" ยิ่งพยายามดิ้นแรงเท่าไหร่เขายิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้นเท่านั้น

"ทำไม! อีกไม่นานเราก็ต้องแต่งงานกัน เรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นอยู่ดี" พิงขบเม้มริมฝีปากลงบนผิวบอบบางบริเวณลำคอระหงจนเกิดรอยแดง

"ไม่! มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นเพราะฉันจะไม่ยอมแต่งงานกับคุณ!" นายน้อยร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อายเมื่อถูกเขากดขี่ข่มเหง คำปฏิเสธการแต่งงานของเธอยั่วโทสะของเขาจนตะบะแตก

พิงกระชากเสื้อนักศึกษาของเธอออกอย่างไร้ความปราณี กระดุมเสื้อกระเด็นออกไปคนละทิศละทางจนเผยให้เห็นเนินอกขาวอวบอิ่ม พิงแทรกหัวเข่าทั้งสองข้างเข้าตรงกลางหว่างขาเรียว ทำให้กระโปรงนักศึกษาเลื่อนขึ้นไปอยู่บนเอวเผยให้เห็นแพนตี้ลูกไม้สีดำ เขาปลดหัวเข็มขัดออก เขารูดซิบกางเกงและดึงมันลงไปไว้เหนือหัวเข้าพร้อมกับกางเกงชั้นใน แก่นกายแข็งชันขนาดใหญ่เทียบเท่าชาวตะวันตกบ่งบอกถึงความกระหายหิวในตัวเธอ

"กรี๊ดดดดด! ปล่อยนะ!" แรงกระชากแพนตี้จนขาดวิ่นทำให้หม่อมหลวงสรันตรีกรีดร้องออกมาด้วยความอับอายและโกรธแค้น การกระทำอันกักขฬะของเขาส่งผลให้ความเกลียดชังแล่นขึ้นมาอยู่เหนือความรู้สึกทุกอย่าง

"ผมจะทำให้คุณลืมไอ้ตำรวจคนนั้นก่อนวันแต่งงานของเรา!" พิงเอื้อมมือไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมกล่องเล็กบนหัวเตียงมาแกะออก มันเป็นกล่องถุงยางอนามัยที่เธอทำหล่นในร้านขายยาวันนั้น พิงใช้ฟันฉีกซองถุงยางอนามัยและสวมเข้ากับแก่นกายของตนเองอย่างช่ำชอง

ชายหนุ่มเอื้อมมือลงมาสัมผัสกับกลีบเนื้ออวบอูมที่บริสุทธิ์ เขาเบียดแทรกนิ้วลงตรงกลางกลีบเนื้อเพื่อบดขยี้ติ่งเกสรอย่างหนักหน่วงเพื่อให้เธอเกิดอารมณ์ร่วมกับเขาทว่ากลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

"ถ้าคุณทำอะไรฉันแม้แต่นิดเดียว! อย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าฉันอีก!" น้ำเสียงสะอึกสะอื้นพูดออกมาด้วยความดุดัน พิงยิ่งฟังยิ่งรู้สึกโกรธเคืองกับการที่เธอแสดงออกว่ารังเกียจเขา

"ปึก!" แก่นกายแข็งชันถูกมือหนาจับมันเบียดแทรกเข้าไปในช่องรักแสนคับแคบอย่างยากลำบาก

"กรี๊ดดดดด เจ็บ ปล่อยนะ! อึก ฮืออ..." ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างกายบอบบางราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยง ความคับแน่นทำให้พิงสอดแก่นกายเข้าไปได้เพียงครึ่งลำเท่านั้น ความยากลำบากในการหยัดสะโพกทำให้เขาขยับมือลงมามือบดขยี้ติ่งเนื้อเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของเธอ

ทว่าการกระทำนั้นกลับทำให้เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจแกร่งกระตุกวูบก่อนจะเริ่มเต้นแรงราวเสียงกลอง เขายกมือเปื้อนเลือดสดๆขึ้นมาดูสลับกับมองคนใต้ร่างที่กำลังร่ำไห้สะอึกสะอื้น

"อึก ฮืออออ ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำแบบนี้" ในเมื่อไม่มีแรงขัดขืนเธอก็จำเป็นต้องอ้อนวอน

พิงถอดแก่นกายออกมาและดึงถุงยางอนามัยออก ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้วเขาคงไม่มีทางปล่อยเธอไป แม้จะกำลังสูญเสียการทรงตัวเพราะเลือดบริสุทธิ์ที่เขาเพิ่งเคยได้สัมผัสครั้งแรกในชีวิตก็ตาม

พิงเบียดแทรกแก่นกายเข้าไปในช่องรักช่องแคบอีกครั้ง โดยใช้เลือดพรหมจรรย์เป็นสารหล่อลื่น เขาซุกใบหน้าหล่อเหลาลงบนซอกคอระหง มือหนาถอดเสื้อนักศึกษาที่ขาดวิ่นและบราเซียตัวสีดำออก เลือดพรหมจรรย์ของนายน้อยที่ติดอยู่บนมือของเขาจึงเปื้อนเสื้อนักศึกษาไปด้วย

เต้านมอวบใหญ่ของหม่อมหลวงสรันตรีไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน พิงตะโบมดูดดุนยอดปทุมถันด้วยความกระหาย

"ปะ ปล่อย! ถอยออกไปนะ มันเจ็บ!" ร่างบางเนื้อตัวสั่นเทิ้มเมื่อพิงค่อยๆหยัดสะโพกสอบเพื่อนำพาแก่นกายแข็งชันเข้าไปในร่างกายของเธอโดยปราศจากการป้องกันใดๆ มันเป็นครั้งแรกของพิงที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งโดยไม่ใช้ถุงยางอนามัย

"จะทำเบาๆ" เขาพูดในขณะที่ยังคงครอบดูดยอดบัวตูมยอดนั้นอยู่

"อ๊ะ จะ เจ็บ! คุณทำร้ายฉัน ฉันเกลียดคุณ!" คำพูดของเธอยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบของเขาให้กระหายยิ่งขึ้น พิงถอดเสื้อของตนออกเผยให้เห็นแผงอกแกร่งกำยำที่เต็มไปด้วยรอยสักลวดลายงดงาม เขาบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความโหยหาแม้เธอจะไม่จูบตอบเขา แต่เรียวลิ้นสากก็สามารถสอดเข้าไปในโพรงปากหอมได้อย่างง่ายดาย พิงดูดดื่มรสหวานอย่างไร้ความรังเกียจ เขาไม่เคยจูบดูดดื่มเช่นนี้กับผู้หญิงมาก่อนเช่นกัน

"อ้าส์" พิงครางออกมาเบาๆเมื่อเขาเริ่มหยัดสะโพกสอบหนักหน่วง คนตัวเล็กในอ้อมแขนเกร็งไปทั้งตัวและส่งเสียงกรีดร้องออกมาเป็นระยะเพราะความเจ็บปวด

"ปล่อย! พะ พอแล้ว เจ็บ!"

"จะทำให้เสร็จเร็วๆก็แล้วกัน" พิงจ้องมองคนในอ้อมแขนด้วยแววตาลึกซึ้งทว่ายังคงเย็นชา เขาเริ่มหยัดสะโพกสอบหนักหน่วงโดยไม่คิดถึงความเจ็บปวดของเธอ เลือดพรหมจรรย์เปอะเปื้อนไปทั่วแก่นกายและต้นขาของเขา หม่อมหลวงสรันตรีได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเพราะไม่สามารถขัดขืนเขาได้

'มันคือความอัปยศ ฉันจะหนีไป หนีไปให้ไกล' เธอได้แต่ตั้งมั่นในใจ

"อึก อ๊ะ เจ็บ!" พิงกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้าหาร่างบางหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ

"โอวส์ จะแตกแล้ว!" ริมฝีหนาตะบมดูดดื่มและคลอเคลียเต้านมอวมอิ่มด้วยความหลงใหล ร่างสูงกำยำปลดปล่อยความโหยหาที่คั่งค้างอยู่กับเธอมานานแสนนานผ่านน้ำคาวรักจำนวนมาก เขาปลดปล่อยมันฝากฝังไว้ในร่างกายอันบอบบางและอ่อนแรงของเธอทุกหยาดหยด

เสียงหายใจหอบเหนื่อยของพิงค่อยๆผ่อนคลายลงทว่าสายฝนด้านนอกยังคงซัดกระหน่ำลงมาอย่างหนัก หม่อมหลวงสรันตรีเบือนหน้าหนี เธอแน่นิ่งไปแม้สองกายจะยังคงรวมเป็นหนึ่ง ความเจ็บปวดทั้งกายและหัวใจมันกำลังบอบช้ำเกินกว่าจะสามารถพูดอะไรออกมาได้

"เจ็บมากหรือเปล่า" พิงปาดน้ำตาออกจากแก้วนวล ความโหยหาคลี่คลายความสำนึกผิดก็เข้ามาแทนที่ เขารู้ดีว่าการกระทำของตนมันผิด เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ และเธอก็เป็นคนแรกที่เขาขืนใจ แต่ถึงอย่างไรเธอก็กำลังจะกลายเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของเขาอยู่แล้ว

"ฉันบอกคุณแล้ว ว่าเราจะไม่มีทางต้องพบเจอกันอีก" เธอแค่นเสียงออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก ก้อนความสะอึกสะอื้นกำลังแสดงความอ่อนแอออกมาให้เขาเห็น

"ก็ลองหนีไปดูสิ จะได้รู้ว่าผมทำอะไรได้บ้าง!" พิงจ้องมองคนในอ้อมแขนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสน