นางฟ้าของพิง

ตอนที่1 ตั้งใจมาเจอ

'โบราณว่า ตำครกเสียงดังจะมีหนุ่มมาสู่ขอ เอ๊ะ ใครกันนะที่พูดคำๆนี้ อ๋อออ หม่อมย่านั่นเอง งั้นฟาจะตำครกเบาๆ เพราะชาตินี้ถึงยังไงฟาก็ไม่มีวันแต่งงานหรอกค่ะ!' ความคิดเจ้าเล่ห์เจ้ากลผุดแล่นขึ้นมาราวกับสายฟ้าฟาด หม่อมหลวงสรันตรี ภูรินทราธร ซึ่งกำลังตำน้ำพริกลงเรืออยู่ในครัวผุดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คนรับใช้คิดว่านายน้อยผู้เรียบร้อยราวผ้าพับไว้นั้นโดนผีเข้าเสียแล้ว

"นายน้อยเจ้าขา...นายน้อยเจ้าขา..." เสียงเรียกขานนั้นประหนึ่งเป็นแค่เสียงนกเสียงกา นายน้อยทำทีหูทวนลมและยังโขลกพริกด้วยความเอื่อยๆเฉื่อยๆจนแม่นมเดินเข้ามาหา

"นายน้อยคะ ตำพริกตำเกลือเล่นบ้านน้อยเหมือนตอนเด็กๆหรือคะ" สตรีวัยราวๆหกสิบซึ่งเลี้ยงดูหญิงสาวมาตั้งแต่แบเบาะทักท้วงขึ้น

"ฟาแค่กำลังคิดอะไรเพลินๆค่ะ" รอยยิ้มสดใสผุดขึ้นบนใบหน้าสวยสง่างาม

"นางฟ้าของนมเจ้าขา อีกหน่อยแขกของคุณท่านจะมาถึงแล้ว เร่งมือหน่อยนะคะ" มือเรียวถูกตีเบาๆเป็นการอบรมตามแบบฉบับแม่นม

"เจ้าค่ะแม่นม" ไม่เพียงรับคำเสียเปล่า ไม่ถึงนาทีถัดมาเสียงตำครกตำสากก็ดังลั่นครัวพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของนายน้อยจอมซน แรงสั่นสะเทือนนั้นทำให้ชามแป้งทำขนมหวานที่วางอยู่ด้านบนหล่นคว่ำลงมาพร้อมกับความขาวโพลนที่ตลบอบอวลไปทั่วห้องครัว

"ว๊าย! นายน้อย!"

"ค่อก! แค่ก! นมมมมม" สีผิวที่ขาวผุดผ่องกลมกลืนไปกับสีของผงแป้ง เรือนผมดำขลับและใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ติถูกพอกด้วยผงแป้งเช่นเดียวกัน

"นมคะ แขกของคุณท่านมาถึงแล้วค่ะ" หญิงรับใช้คนหนึ่งเดินเข้ามารายงาน

"อะไรนะ!" เสียงทุกคนในครัวประสานเสียงกันดังลั่น

"ไปค่ะ รีบกลับห้องเลยค่ะนายน้อย" แม่นมช่วยประคองนายน้อยของตนเพื่อกลับขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทว่าเป็นจังหวะเดียวกันกับคุณดุจดาริกาและพิง แขกที่มาเยือนเดินเข้ามาในบ้านพอดิบพอดี

"หนูฟา ไปเล่นซนอะไรมาคะลูก อ้อ นี่พี่พิง ส่วนนี่หนูฟาจ๊ะ" คุณดุจดาริกาแนะนำสองหนุ่มสาวอย่างไม่เป็นทางการนัก นางยิ้มให้กับท่าทางแสนซนของเธอแม้ลึกๆจะเสียดายที่พิงปฏิเสธการแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ไปแล้วก็ตาม

"อึก ครับ คุณแม่" พิงยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะกลัวจะออกอาการขำขันกับหญิงสาวตรงหน้า ปกติแล้วไม่เคยมีใครทำให้เขายิ้มออกมาได้ง่ายถึงเพียงนี้ ภายใต้สีหน้าที่ไม่ค่อยเรียบเฉยเช่นทุกครั้งบ่งบอกว่าเขากำลังหัวเราะเยาะเธอ

"สวัสดีค่ะ" หม่อมหลวงสรันตรียกมือไหว้ทั้งสองคนพร้อมกับปลายตามองพิงด้วยแววตาไม่พอใจที่เขาหลุดขำเธอออกมาเล็กน้อย

'คิดว่ามองไม่ทันหรือยังไง!" หญิงสาวได้แต่คิดในใจ

"นายน้อยน่ะสิคะ วันนี้ทำไมถึงแสนซนนักก็ไม่รู้ ซนจนทำครัวพังไปหมดเลยค่ะ" แม่นมคุยกับคุณดุจดาริกาทว่าส่งสายตาเอ็นดูมายังนางฟ้าของตน

"น่ารักออกค่ะ ดิฉันขอตัวไปคุยธุระกับคุณศิขัณฑ์ก่อนนะคะ ป่ะ ตาพิง" หม่อมราชวงศ์ศิขัณฑ์คือบิดาของหม่อมหลวงสรันตรีนั่นเอง

"ผมขอรอตรงนี้ดีกว่าครับคุณแม่ เชิญคุยธุระของผู้ใหญ่เถอะครับ" พิงบอกมารดาทว่าไม่ยอมละสายตาจากหม่อมหลวงสรันตรีเลยแม้แต่น้อย