นางฟ้าของพิง

ตอนที่2 ตั้งใจไปจีบ NC 25+++

"ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" หม่อมหลวงสรันตรีหลบสายตาอันแหลมคมของพิง เธอทำทีจะเดินเบี่ยงหลบคนตัวสูงกำยำตรงหน้า

"เจ้าของบ้านรับแขกด้วยการเดินหนีแบบนี้หรอ?" พิงขวางทางไม่ให้เธอเดินไปเสียง่ายๆ

"ดิฉันเนื้อตัวเลอะเทอะ อีกอย่างเมื่อครู่คุณยังทำท่าจะหัวเราะเยาะฉันอยู่เลยนะคะ" หม่อมหลวงสรันตรีรับรู้ได้ว่าเขากำลังจงใจกลั่นแกล้งเธอ

"ดิฉันว่าเชิญคุณพิงไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนดีกว่านะคะ" แม่นมเห็นท่าไม่ดีจึงพูดแทรกขึ้น

"ก็ได้ครับ" พิงเห็นแก่แม่นมและเห็นว่าหญิงสาวเนื้อตัวเลอะเทอะจึงยอมที่จะไปนั่งที่ห้องรับแขกแต่โดยดี เขาปลายตามองหม่อมหลวงสรันตรีด้วยแววตาเรียบเฉยก่อนจะเดินตามหญิงรับใช้ไปยังห้องรับแขก

คอนโดของพิง

พิงเลือกกลับมานอนที่คอนโดหลังจากส่งมารดาถึงบ้านแล้วเพราะมันใกล้ออฟฟิศมากกว่า ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทออกและทิ้งตัวนั่งบนโซฟา

"นายน้อย..." เขาพร่ำเพ้อออกมาโดยไม่รู้ตัว กลิ่นน้ำหอมของนายน้อยยังคงอบอวลอยู่บนเสื้อสูทของเขา

"บ่นอะไรคนเดียวคะ" เรือนร่างเปลือยเปล่าของ'อันนา'เลขาสาวสวยเดินออกมาจากห้องนอน หล่อนถือวิสาสะหย่อนก้นเปลือยเปล่าลงบนตักของพิง

"ฉันไม่ได้อนุญาตให้เธอมาที่นี่!" พิงไม่รู้สึกวาบหวามไปกับสิ่งเย้าอารมณ์ตรงหน้า

"นาอยากทำให้คุณมีความสุข อย่าว่านาเลยนะคะ" หล่อนถือวิสาสะถอดเนกไทของเขาและตามด้วยปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตออก อันนาตั้งใจจะบดจูบริมปากหยักได้รูปทว่าพิงเอียงตัวหลบ เขาทิ้งศีรษะลงบนพนักโซฟาเป็นการปฏิเสธการจูบกับหล่อน

"ฉันไม่เคยจูบกับผู้หญิงคนไหนหรอกนะ!" ยกเว้นพราวตะวันเท่านั้นที่เขาเคยจูบ แต่นั่นเป็นเพราะเขาต้องการให้พี่ชายเปิดเผยความรู้สึกออกมาก็เท่านั้น

แม้อันนาจะรู้สึกเสียหน้าแต่ก็ยังคงใช้เรือนร่างอรชรถูไถหน้าอกอวบอิ่มของตนกับแผงอกแกร่ง มือเรียวปลดกระดุมและรูดซิบกางเกงลงจนสุด หล่อนล้วงแก่นกายแข็งชันขนาดใหญ่ซึ่งเป็นอาวุธที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของพิงออกมา

"เราเลิกใช้ถุงยางอนามัยได้หรือเปล่าคะ นาจะทานยาคุมเองค่ะ" หล่อนพูดจบก็แตะปลายลิ้นร้อนลงบนปลายหัวเห็ดสีชมพูเข้ม

"หึ! ฉันไม่เคยเอากับผู้หญิงคนไหนโดยไม่ใช้ถุงยาง! คิดว่าตัวเองเป็นใคร?" พิงหงุดหงิด เขาดันศีรษะเธอออกห่างจากแก่นกายของตน

"นาอยากทำให้คุณมีความสุขมากขึ้นนะคะ" หล่อนส่งแววตาอ้อนวอนมาหาเขา

"งั้นฉันจะบอกอะไรให้นะ! ที่ของฉันมันกำลังแข็ง มันไม่ได้มีอารมณ์กับเธอ! กลับไปได้แล้ว" พิงพูดจบก็หยัดกายยืนขึ้นตรงและจัดการกับซิบกางเกงของตนเอง เขาเดินเข้าไปในห้องนอนและปิดประตูกระแทกเสียงดังจนอันนาสะดุ้งโหยง

"ทำไมถึงได้ไร้หัวใจขนาดนี้ อึก ฮืออ" หล่อนร่ำไห้ออกมาก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อผ้าของตนเองมาสวมใส่และออกจากคอนโดไปทันที

ร้านขนมหวานคุณฟา

"เหมาทั้งร้านเท่าไหร่ครับ" บุรุษรูปร่างสูงโปร่งสวมแว่นดำยืนสั่งขนมอยู่ตรงเคาร์เตอร์แคชเชียร์ ทำให้พนักงานมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไร

"คือว่า...ถ้าคุณลูกค้าจะสั่งในปริมาณมากๆต้องสั่งล่วงหน้าสามถึงเจ็ดวันค่ะ เราต้องเก็บขนมไว้ให้ลูกค้าท่านอื่นๆอย่างทั่วถึงด้วยค่ะ" พนักงานสาวอธิบายทว่าสีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย

"มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" พนักงานคนหนึ่งไปตามหม่อมหลวงสรันตรีให้เดินออกมาดูเหตุการณ์หน้าร้าน

"ลูกน้องคุณไม่ยอมขายขนมให้ผม" เขาพูดเสียงดังราวกับจงใจให้ลูกค้าคนอื่นๆในร้านได้ยิน

"คุณพิง!" ชายหนุ่มดึงแว่นกันแดดออกทำให้พนักงานในร้านรวมถึงนายน้อยตกตะลึงไปตามๆกัน

"ตกลงจะขายหรือไม่ขาย?"

"คุณจะเอาขนมไปทำไมคะตั้งเยอะแยะ"

"ผมจะซื้อไปทำอะไรมันก็ก็เรื่องของผม" พิงตอบสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดๆ

"งั้นฉันก็ไม่ขายค่ะ" หม่อมหลวงสรันตรีเชิดหน้าตอบกลับ การกระทำของพิงแม้จะได้เสียมารยาทมากมายแต่เธอก็ไม่พอใจต่อพฤติกรรมของเขาอยู่ดี

"ทำไมถึงไม่ขาย?" พิงจ้องมองคนตรงหน้า จากแววตาเรียบเฉยตอนนี้กลับกลายเป็นดุดัน

"ฉันจะขายหรือไม่ขายมันก็เรื่องของฉัน เพราะมันเป็นขนมของฉัน!" คำพูดของหญิงสาวทำให้พิงอึ้งไปชั่วขณะ เขาไม่คิดว่าผู้หญิงเหย่อหยิ่งและสุดแสนทนงตัวเช่นหม่อมหลวงสรันตรีจะกล้าต่อล้อต่อเถียงกับเขาถึงเพียงนี้