นางฟ้าของพิง

ตอนที่3 ตามเฝ้าดู

"ก็ได้! ไม่ซื้อก็ได้ ลืมไปว่าแค่งานอดิเรกลูกคนรวย พอใจก็ขาย ไม่พอใจก็ไม่ขาย" พิงกระแนะกระแหนคนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังโกรธ

"คุณกำลังดูหมิ่นดูแคลนฉันนะคะ นี่มันคืออาชีพของฉัน แล้วมันก็เลี้ยงปากเลี้ยงท้องของใครอีกหลายๆคนด้วย"

"ถ้างั้นก็ขายขนมให้ผมซะ"

"คุณจะซื้อไปทำไมคะ"

"ถามขนาดนี้มาเป็นเมียผมเลยดีกว่ามั้ย?"

"นี่คุณ!" คำพูดโจ่งแจ้งของพิงทำให้หม่อมหลวงสรันตรีไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด อีกทั้งยังรู้สึกอายคนอื่นๆที่กำลังมองมายังเธอและเขา

"คุณพิงครับ ใกล้ถึงเวลานัดหมายที่บ้านเด็กกำพร้าแล้วครับ วันนี้รถติดมากด้วย" คนขับรถของพิงเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม

"ร้านนี้เขาไม่ขายขนม ไปหาร้านอื่น" พิงหมุนตัวหมายจะเดินออกไป ทว่า...

"เดี๋ยว ถ้าจะเอาไปให้เด็กกำพร้า ฉันแบ่งให้คุณครึ่งหนึ่งโดยไม่คิดตังค์" ใบหน้าสวยฉีกยิ้มกว้างอย่างลืมตัวเมื่อรู้จุดประสงค์ที่แท้จริง

"แต่ผมก็ต้องจ่ายให้คุณอยู่ดี"

"คุณพูดเองไม่ใช่หรือคะ ว่าแค่งานอดิเรกลูกคนรวย เพราะฉะนั้นคิดซะว่าฉันฝากขนมให้เด็กๆ" ด้วยความที่เป็นคนคิดบวกจึงทำให้หญิงสาวไม่ติดใจเรื่องที่เธอทะเลาะกับเขาเมื่อครู่

"ก็ได้ เอาไว้ผมจะตอบแทนคุณด้วยการเลี้ยงข้าวก็แล้วกัน" คำพูดที่แฝงความหมายมากกว่าการตอบแทนที่เขาว่านั้น ส่งผลให้พวงแก้มใสของหม่อมหลวงสรันตรีกลายเป็นสีแดงระเรื่อ เธอนึกย้อนกลับไปตอนที่ยังไม่ได้รู้จักนิสัยใจคอของพิง

'เราก็แค่เคยแอบปลื้มความหล่อผู้ชายนี้ แต่ตอนนี้ห้ามรู้สึกแบบนั้นเด็ดขาด!" เธอคิดในใจ

'ตกลงจะหยิ่ง จะร้าย หรือจะดี น่าสับสนจริง' พิงคิดในใจก่อนจะละสายตาจากใบหน้าสวยตรงหน้าและเดินออกไปขึ้นรถ

ในขณะเดียวกันก็มีบุรุษคนหนึ่งขับรถมาจอดท้ายรถของพิง เขาอยู่ในชุดเครื่องแบบติดยศพันตำรวจโท พิงรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาแต่ก็ได้เพียงยืนมองบุรุษผู้นั้นเดินเข้าไปในร้านขนม

"ขนมได้แล้วครับ คุณพิงจะเอาไปเองหรือเปล่าครับ" คนขับรถเดินออกจากร้านขนมมารายงาน

"ของคุณแม่ก็ให้คนของคุณแม่มารับไปสิ!" พิงตอบเสียงดุ

"อ้าว ก็เห็นคุณพิงอาสามาซื้อขนมเอง ผมก็นึกว่าอยากเอาไปให้เด็กๆเองนี่ครับ " คุณขับได้แต่งวยงงกับท่าทีของเจ้านายหนุ่ม

"พูดมาก!" พิงปลายตามองคนขับรถอย่างไม่สบอารมณ์ ร่างสูงก้าวขึ้นไปนั่งในรถด้วยความหงุดหงิดใจ คนรับรถจึงรีบวิ่งไปนั่งประจำตำแหน่งเพราะรู้จักนิสัยดุร้ายของเจ้านายดี เขาเคยไล่คนขับรถออกโทษฐานที่พาไปถึงที่ทำงานช้ามาหลายคนแล้ว

"เดี๋ยวจอดตรงนี้ก่อน" หลังจากออกรถมาได้ยังไม่ถึงร้อยเมตร พิงก็บอกให้คนขับรถจอดริมทางซึ่งอยู่ไม่ห่างจากร้านขนมหวานคุณฟามากนัก เขาได้แต่มองกระจกหลังราวกับกำลังรอใครคนหนึ่ง แต่คนขับรถก็ไม่กล้าถามอะไรและได้แต่นั่งเงียบๆ

"พี่ดริส" น้ำเสียงใสๆเรียก พันตำรวจโท ดริส ดำรงค์กุล ผู้มาเยือนด้วยความดีใจ

"เด็กปีสี่ต้องทั้งเรียนและขายของหนักขนาดนี้หรือครับ" ชายหนุ่มยิ้มให้คนตรงหน้าด้วยแววตาภาคภูมิใจ

"ก็ทำเท่าที่จะทำได้ค่ะ ดีกว่าไม่มีอะไรทำ อีกอย่างฟาหาเงินเองได้เป็นกอบเป็นกำโดยที่ไม่ต้องเงินพ่อเลยนะคะ" เธอเล่าให้เขาฟังด้วยความภาคภูมิใจ

"แล้วโรงแรมขนาดใหญ่และโด่งดังกว่าสิบสาขาทั่วประเทศ ไหนจะอสังหาริมทรัพย์มูลค่าหมื่นๆล้านใครจะดูแลล่ะครับถ้าฟามัวแต่ทำขนม" คนตั้งคำถามยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย

"พี่ดริสก็มาดูแลให้พ่อสิคะ" เธอพูดจบก็เดินไปหยิบกระเป๋าถือใบเล็กของตนเองซึ่งวางอยู่บนโต๊ะในเคาร์เตอร์แคชเชียร์และเดินกลับออกมาหาชายหนุ่ม

"พูดแบบเมื่อครู่แปลว่าฟากำลังจีบพี่เป็นแฟนอยู่หรือเปล่าครับ" ใบหน้าสวยหันขวับมาสบตาคนข้างกาย

"จีบ? ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คุณพ่อคุณแม่ของพี่ดริสก็ถือหุ้นอยู่ตั้งเยอะ ฟาหมายถึงพี่ดริสก็มาช่วยฟาดูไงคะ" เธอหลบสายตาอันร้อนแรงของนายตำรวจหนุ่ม เขาเปิดประตูร้านให้เธอและเดินตรงมาเปิดประตูรถให้เธอด้วย

"ถ้างั้น...เราคบกันเป็นแฟนดีมั้ยครับ" ดริสคอยรับคอยส่งหม่อมหลวงสรันตรีมานาน และวันนี้เป็นวันที่เขาเฝ้ารอมานาน กว่าจะพูดคำๆนี้ออกมาได้มันต้องหาโอกาสที่ประจวบเหมาะจริงๆ

"พี่ดริส...ฟา...เอ่อ..." หญิงสาวอ้ำอึ้งไม่กล้าสบตาเขา

"ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ครับ พี่ให้เวลาฟาแบบไม่มีกำหนดเลย พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกพี่มาเท่านั้นเองครับ" ดริสมอบความสบายใจและอบอุ่นใจให้เธอเสมอ หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาก่อนจะก้าวเข้าไปในรถและขับออกไปทันที

'ที่แท้ก็เป็นเมียไอ้ตำรวจคนนี้หรอกหรอ ไม่น่าล่ะวันนั้นถึงได้ซื้อถุงยางอนามัย หึ!' พิงคิดในใจและเหยียดยิ้มมุมปากอย่างไม่สบอารมณ์

บริษัทการไฟฟ้าจำกัดมหาชน

พิงเดินออกจากลิฟท์ชั้นผู้บริหารและตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของตนเองทันที อันนาเห็นสีหน้ของชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาจะต้องอารมณ์เสียเรื่องใดเรื่องหนึ่งมาเป็นแน่จึงไม่อยากเข้าไปหา

"ที่โดนปฏิเสธการแต่งงานคงจะดีใจมากสินะ!" พิงถีบเก้าอี้ของตนชนกับโต๊ะทำงานเสียงดังเป็นการระบายอารมณ์

"ทำไมกูต้องหงุดหงิดด้วยวะ! โธ่เอ๊ย!" มือหนายกขึ้นมากุมขมับเป็นการเรียกสติ เขากำลังสับสนกับอารมณ์ของตนเอง

'ก๊อกๆๆ'

"เชิญ!" พิงตอบกลับเสียงดุดันเพราะคิดว่าเป็นเลขาหรือพนักงานคนอื่นๆ

"พราวเองค่ะ" พราวตะวันเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าหวาดหวั่นต่อเสียงตอบรับเมื่อครู่

"อ้าว ขอโทษครับ" พิงเห็นพี่สะใภ้วัยสิบแปดปีเดินเข้ามาจึงพยายามปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

"พราวรบกวนเวลางานคุณหรือเปล่าคะ"

"ไม่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"คุณแม่ท่านบอกว่าคุณพิงไม่รับสาย ท่านกำลังคัดเลือกรายชื่อแขกที่จะเชิญมาร่วมงานวันเกิดของคุณพิงในสัปดาห์หน้า"

"จัดงานวันเกิดเป็นเด็กๆไปได้" พิงพูดแทรกขึ้นพลางส่ายหน้าเบาๆให้กับความคิดของมารดา

"ความจริงพราวจะมาขออนุญาตเชิญพี่ฟามาร่วมงานด้วยในฐานะพี่สาวของพราว แต่ถ้าคุณพิงไม่อยากจัดเดี๋ยวพราวจะบอกคุณแม่ให้ยกเลิกจัดงานวันเกิดให้นะคะ" เขาหันขวับมามองพี่สะใภ้เมื่อได้ยินชื่อของหม่อมหลวงสรันตรี

"ไม่ต้อง ไม่ต้องยกเลิกหรอกครับ จัดตามที่คุณแม่ต้องการนั่นแหละ แล้วก็...เชิญพี่สาวคุณพราวมาด้วยนะครับ" พราวตะวันฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอกล่าวขอบคุณพิงด้วยความดีใจและเดินออกจากห้องทำงานของเขาไป