A Love Spice of Marriage

Chapter 4

“Nag kita kayo ng mama mo?” tanong sa akin ni Caroline. Nag uumagahan kaming dalawa rito sa may kusina dahil late na kami na gising pareho.

“Yes,” sagot ko sakanya. Tumango naman siya sa akin.

“Anong sinabi niya s aiyo? Kahapon ka pa ma tamlay,” sagot nmana niya sa akin. Tumingin naman ako sakanya at ngumiti.

“Inaaya niya akong bumalik na raw ako sa bahay nila kasi may work na maganda na raw yung asawa niya, ang sagot ko hindi nila kayang tustusan ang tuition ko kung sakali man din na kunin nila ako pa balik, and for what? Alilain ulit?” naka ngiwing tanong ko sakanya habang nginu nguya ko ang pagkain na nasa bibig ko.

“There are really people na hindi maka ramdam, hindi man lang ba siya nag sorry sap ag iwan niya sa ‘yo sa lansangan?” tanong niya sa akin.

“Nag sorry naman siya, pero hindi ko siya ma gawang ma patawad man lang, kahit sobrang ganda na ng buhay ko rito,” naka ngising sagot ko kay Caroline. Ngumiti nang marahan si Coraline at hinaplos niya ang buhok ko.

“That’s fine, hindi naman isahang iglap kaya na natin mag patawad, lalo na sa’yo ha, hindi madali ang ginawa nila sa’yo. Sobrang bata mo pa para maranasan ang ganoon,” ma lungkot na sambit ni Caroline sa akin.

“Yeah, hayaan na wala naman nang maga gawa, nangyari na ang nangyari, kung gusto nila ng gagawa sa mga gawaing bahay pwede naman silang mag hire ng maid para sa anak nilang si Carlo,” naka ngiting sambit ko kay Caroline. Tumango naman si Caroline sa akin at ngumiti.

“You’re right, hindi na nila kailangang guluhin ka pa at sirain ang buhay mo ulit, masaya kana rito, huwag ka na nilang kunin,” naka ngiting sambit ni Caroline sa akin. Tumango naman ako sakanya at ngumiti.

“You’re right” naka ngiting sambit ko sakanya. Habang kuma kain kami ay biglang pumasok si Imelda sa loob ng dining room.

“Masama ba ang ugali ng mga magulang mo, Aurelia?” tanong niya sa akin. Kumunot ang noo ko sakanya.

“Wala na akong mga magulang, Imelda.” Seryosong sambit ko sakanya. Tumaas naman ang kilay niya sa akin at ngumisi.

“Talaga? Eh narinig ko palang kayo na nag u usap ni Caroline tungkol sa mga magulang mo?” tanong niya sa akin. Tumaas naman ang kilay ko sa sinabi niya.

“Girl, ano naman?” naka ngiting tanong ni Caroline sakanya.

“Wala lang, ini isip ko na kung gaano ka swerte si Aurelia kasi may parents pa siyang gustong gusto siyang bawiin dito,” naka ngising sambit ni Imelda sa amin.

“Swerte ka rin naman ah? Hindi ba’t hini hingan ka ng pera ng nanay mong prostitute?” naka ngising tanong ni Caroline sakanya.

“Ikaw din naman pala may ma gulang pa, pero mas swerte kasi literal na ma gulang ang nanay mo,” naka ngising sagot ko sakanya.

“Kaya siguro gustong gusto mo na makapag asawa ng ceo or billionaire? Para maka ahon sa kahirapan,” naka ngusong sambit ni Caroline sakanya.

“Anong pinag sa sab imo, Caroline?” tanong ni Imelda kay Caroline.

“Na hini hingan ka ng pera ng mama mo, hindi pa ba sapat ang sweldo niya sa bar? Hindi ba’t maraming pera kapag bar na ang usapan, puro ma yayaman ang mga nandoon, nag ta tapon ng pera,” naka ngising sambit ni Caroline sakanya.

“Saan mo na naman galing ‘yang mga gina gawa mong kwento, Caroline?” nata tawang tanong ni Imelda sakanya.

“Gawa gawa? Bakit hind imo tanungin si Suki kung anong sinabi niya sa amin,” naka ngising sambit ko kay Imelda, gulat naman itong napa tingin sa akin at tinignan si Suki na kaka pasok lang ng dining room.

“Anong meron?” tanong niya sa amin.

“Suki pwedeng paki ulit kung anong trabaho ng mama ni Imelda?” naka ngiting tanong ko sakanya.

“Nag ta trabaho siya sa bar, tapos bina bayaran siya para maka sama nila sa isang gabi,” sagot ni Suki sa amin. Ngumiti ako sakanya at tumango.

“Thank you, Suki,” naka ngiting sambit ko sakanya. Ngumiti naman ito sa akin at tumango, completely ignoring “ Imelda.

“Surprised?” naka ngiting tanong ni Caroline sakanya. Tumaas naman ang kilay ni Imelda sa akin.

“Better than Aurelia’s parents who abandoned their child in the middle of the street, just like na garbage,” n aka n gising sagot niya sa akin. Ngumuso naman ako sakanya.

“Of course, yours is still responsible, but mine aren’t but I am happy now, you wanna know why? Because I am completely out of their grasp, hindi nila ako gina gamit to pinch some money, akala mo hindi ko alam ang pag nanakaw mo sa office ni head mistress?” tanong ko sakanya. Gulat naman siyang tumingin sa akin kaya ngumisi ako sakanya.

“You are stealing the head mistress’ jewels for your mother, para may ibenta siya at magka pera siya,” naka ngiting sagot ko sakanya. Naka tanga naman itong tumingin sa akin kaya ngumiti ako.

“She got caught, expect that this information will reach the head mistress,” sagot ko sakanya.

Akmang mag sasalita pa ito pero iniwan na namin siya ni Caroline sa dining room, dala ang mga pagkain namin ay nag punta kami sa sala para manood.

“Hi girls,” naka ngiting sambit ni Aurora sa amin. Ngumiti ako sakanya.

“Hello Aura,” naka ngiting sambit ko sakanya. Ngumiti naman ito at kinurot ang dalawang pisnge ko.

“Pahingi, Au,” naka ngiting sambit ni Oceana sa akin kaya binigay ko sakanya ang plato ko, habang si Aurora naman si kay Caroline humingi ng pagkain.

“Umiiyak si Imelda sa likod ng kusina, ano nangyari?” tanong ni Oceana sa amin.

“Pina iyak siya ni Aurelia,” naka ngising sambit ni Caroline. Agad naman akong umiling sakanila.

“Hindi ko siya pina iyak, si Caroline talaga nagpa iyak sakanya,” naka ngising sagot ko sakanila. Ngumiwi naman nang sabay ang dalawa kaya na tawa ako.

“Pabayaan na natin siya, she is a bully anyways,” sagot ko sakanila. Tumango naman sila sa akin at ngumiti. Sila na ang umubos ng pagkain namin kaya sila na ang nag hugas nito at pagka tapos ay bumalik sila sa sala.

“Saan kayo galing?” tanong ko sakanila. Tinuro naman nila ang labas.

“Nakipag laro sa mga bata,” sagot ni Oceana sa amin. Tumango naman ako. Sa lahat ng mga tao rito kami lang ang nakikipag laro sa mga bata, ang a arte ng iba akala mo naman talaga.

“Arte kasi ng iba, kung hindi utusan ni head mistress hindi sila mag kukusa,” na iinis na sambit ni Aurora sa amin. Tumango naman ako sa sinabi niya dahil totoo naman ito.

“Ate Aurelia!” sigaw ng mga bata na kaka pasok lang sa loob ng sala.

“Hello kids,” naka ngiting sambit ko sakanila.

“Sama ka po mamaya mag play?” naka ngiting tanong nila sa akin.

“Sige ba, ano bang lalaruin natin?” naka ngiting tanong ko sakanila.

“Paiba iba po eh,” naka ngiting sagot ni Amanda sa akin.

“

Talaga? Sige mamaya ha, la laro tayong lahat,” naka ngiting sambit ko sakanila. Tumango naman sila at isa isang humiga sa carpet pare parehong mga pawis at hini hingal.

Naka ngiti lang ako habang tinitignan ko sila dahil noong kami ang pumasok dito ay walang makikipag laro sa amin kung hindi kami lang, ramdam na ramdam mo ang kalungkutan sa buong pagka tao mo kung wala kang ma hanap na kaibigan pagka pasok mo sa orphanage, that’s why I am thankful nang madatnan ko sina Oceana rito at kina usap nila ako agad.

“Grabe na alala ko noong tayo ang na punta rito na tayo tayo lang, walang mas matanda sa atin na pwede nating ayain mag laro,” naka ngiting sambit ni Aurora sa amin. Tumango naman ako sa sinabi niya.