“Benim torunum değil mi? O kızın karnındaki Cenk`imin emaneti” elini ağzına kapatarak koltuğa çöken Songül Hanım hiç dinmeyen gözyaşlarını yeniden serbest bıraktı.
“Evet ana. O bebek senin torunun.” Sesi o kadar isteksiz çıkıyordu ki, annesi kafasını kaldırarak ona baktı.
“Sen neden böyle isteksizsin? Biz neden Şanlıurfa`ya gidiyoruz. Gidip getirsene kızı buraya” ayağa kalkarak oğluna yaklaştı. Yanına oturarak yüzünü inceledi. Ters giden bir şeyler vardı.
“O bir aşiret kızı ana. Oraya gidip de öylece getiremem.” dedi. Zümrüt kardeşinin o kız hakkında konuşurken zorlandığını fark edince konuşmayı devraldı. O kıza karşı olan öfkesini kinini anlamıyordu. Sorsa da cevabını alamamıştı.
“Aşiret Sarha`yla evlenmesini istiyor. Ayrıca onun hamile olduğunu kimse bilmiyor. Biz de belli etmeye
