สัญญาร้ายพันธนาการรัก

22.00 น. คอนโดXXX เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้วที่หญิงสาวยังนั่งหางานในเว็บไซต์อยู่เธอพึ่งเรียนจบดีไซน์เนอร์มาหมาดๆหญิงสาวกำลังมองหางานที่เหมาะกับความสามารถของตัวเองอยู่เพราะตอนนี้เงินเก็บของเธอก็เริ่มที่จะร่อยหรอลงทุกที ยังดีที่ยังมีที่อยู่ฟรีเป็นคอนโดของสามีตามนิตินัยอยู่เธอต้องแต่งงานกับเขาเพราะสัญญาที่ทั้งพ่อและเธอกับพ่อของเขาหมั้นหมายกันไว้ว่าจะให้ลูกชายและลูกสาวแต่งงานกันหญิงสาวต้องเข้าพิธีแต่งงานกับชายหนุ่มที่อายุห่างกับเธอเป็นสิบปีทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าเพราะถูกแม่เลี้ยงของเธอบังคับเพื่อที่จะเอาสินสอดค่าตัวเธอมาใช้หนี้ที่บ้านกำลังจะล้มละลาย หลังจากที่เธอแต่งงานแล้วแม่เลี้ยงของเธอก็ไม่ได้สนใจใยดีเธอเลยแถมค่าสินสอดทั้งหมดก็เอาไปด้วยเธอเองไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรเมื่อเห็นว่าบ้านของเธอที่เคยอยู่มาตั้งแต่เด็กๆไม่โดนยึดก็พอใจแล้ว หญิงสาวแต่งงานก่อนที่จะเรียนจบประมาณสองเดือนหลังจากแต่งงานแล้วชายหนุ่มก็ให้เธอย้ายมาอยู่ที่คอนโดของเขาและหลังจากคืนวันแต่งงานวันนั้นจนถึงวันนี้เธอเองก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลยเธอเข้าใจว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอเท่าไรนักเพราะดูจากการที่เขาเจอเธอครั้งแรกตอนที่ไปลองชุดแต่งงานเขาแทบที่จะไม่มองหน้าและพูดคุยกับเธอด้วยซ้ำที่เขาต้องมาเจอเธอก็เพราะแอนเดรียสพ่อของชายหนุ่มซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อเธอบังคับมา แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอมีอิสระมากขึ้นในเมื่อทั้งแม่เลี้ยงและไอรดาพี่สาวลูกติดของแม่เลี้ยงไม่ได้มายุ่งกับเธออีกเพราะได้เงินก้อนโตไปสมใจและคนที่เป็นสามีตามนิตินัยของเธอก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอเช่นกันทำให้เธออยู่ที่คอนโดนี้ได้อย่างสบายใจ แต่สิ่งที่เธอต้องโฟกัสตอนนี้ก็คือเธอต้องหางานทำเพื่อที่จะเลี้ยงตัวเองให้ได้เธอไม่คิดจะปริปากเอ่ยบอกใครด้วยซ้ำทั้งที่ลุงแอนเดรียสของเธอบอกว่าถ้าติดขัดเรื่องอะไรก็โทรหาเขาได้ทันทีเธอเองไม่มีหน้าไปขอความช่วยเหลือกับเขาแล้วเพราะแม่เลี้ยงของเธอเรียกเงินค่าสินสอดมากมายจนเธอก็อดเกรงใจเขาไม่ได้เหมือนกัน Rrrr “สวัสดีค่าเอิงเอยพูดค่ะ” หญิงสาวเห็นมือถือดังขึ้นเมื่อหยิบขึ้นเธอไม่ค่อยคุ้นกับเบอนี้สักเท่าไรแต่ก็ลองกดรับดู “น้องเอยนี่พี่จ๋าเองนะคะ..พอดีวันจันทร์หน้าพี่มีงานเดินแบบให้เราทำสนใจมั้ยจ้ะ” “สนใจค่ะ...เอยรับค่ะ” “เอยงานนี้เป็นงานที่ใหญ่มากถ้าเอยได้เดินงานนี้รับรองเอยมีคิวงานเดินแบบยาวแน่ๆ” “จริงหรอคะ..ขอบคุณพี่จ๋ามากนะคะที่นึกถึงเอยอยู่ตลอดเลยขอบคุณจริงๆค่ะ” “จ้า...คนที่รับผิดชอบงานอย่างเอยพี่พร้อมป้อนงานเสมอจ่ะ..โอเคตามนั้นนะส่วนเรื่องรายละเอียดเดี๋ยวพี่ส่งให้ทางเมลล์นะจ้ะ” “ได้ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะพี่จ๋า” หลังจากวางสายจากจ้ะจ๋าโมเดลลิ่งที่เธอเคยร่วมงานด้วยเมื่อครั้งที่หารายได้เสริมระหว่างเรียนเธอก็กระโดดโลดเต้นอยู่ในห้องทันทีเพราะยังโชคดีที่ตอนนี้มีโชคช่วยให้เธอพอมีงานพิเศษบ้างคืนนี้หญิงสาวรู้สึกว่านอนหลับสบายเป็นพิเศษเพราะเธอพอจะมีงานเข้ามาบ้างแล้ว ถึงแม้แต่ละงานมันจะได้เงินไม่เยอะเพราะเธอไม่ได้เป็นนางแบบดังแต่ทุกครั้งที่อยู่บนเวทีเธอก็จะทำเต็มที่เสมอและภูมิใจตัวเองอย่างมากที่สามารถใช้ความสามารถที่มีอยู่ของเธอหาเงินใช้โดยที่ไม่ต้องแบมือขอใคร เช้าวันต่อมา “ทำไมมาช้าจังล่ะแก” พีนัสเพื่อนสาวของเอิงเอยยืนหน้าหงิกงอรอเอิงเอยอยู่ที่หน้าห้างสรรพสินค้าเพราะเอิงเอยมาเลยเวลานัดเกินมาเกือบชั่วโมง “ก็รถมันติดนี่นาแกจะบ่นอะไนเนี่ยไปๆเข้าไปข้างในกันเถอะ” พีนัสเป็นคนที่นัดเอิงเอยออกมาข้างนอกเองเพราะตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยสองสาวเดินเข้ามาหาอะไรทานกันในร้านอาหารญี่ปุ่นร้านดังในห้างนี้โดยพีนัสเป็นคนเอ่ยปากที่จะเลี้ยงเอิงเอยเองเพราะรู้อยู่ว่าสถานะทางการเงินของเพื่อนตอนนี้เป็นยังไง เธอรู้สึกสงสารในโชคชะตาของเพื่อนสาวเธอจริงที่เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวยแม่ก็ดันมาเสียตั้งแต่ยังเด็กส่วนพ่อก็มีเมียใหม่เป็นแม่เลี้ยงใจร้ายคอยกดขี่หญิงสาวอยู่อีกขนาดแต่งงานกับคนรวยคนเป็นสามีก็ยังไม่สนใจอีกเธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนสาวของเธอนั้นผ่านมันมาได้ยังไง “นี่แกกินเยอะๆเลยดูซิเนี่ยผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว...วันๆได้กินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่าเนี่ยย” พีนัสยื่นจานอาหารไปทางฝั่งของเพื่อนสาวเธอจนเต็มไปหมดเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอซูบผอมไปมากจนผิดหูผิดตาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ฉันกินเยอะไม่ได้หรอกแกตอนนี้ฉันต้องรักษาหุ่นเพราะวันจันทร์นี้พี่จ๋าให้ฉันไปเดินแบบ” “กินเข้าไปเถอะน่าอ้วนกว่านี้นิดนึงคงไม่เป็นอะไรหรอก” ทั้งสองสาวนั่งทานอาหารกันอยู่สักพักพลันสายตาของพีนัสก็หันไปเจอกับคนที่น่าจะรู้จัก “แกนั่นสามีแกหรือเปล่า...แล้วเค้ามากับใครอ่ะ” พีนัสเพ่งไปยังชายคนนั้นอยู่ครู่หนึ่งเลยลองหันมาถามเพื่อนสาวของเธอดูว่าใช่สามีของเพื่อนเธอหรือเปล่าเพราะตอนนี้เขากำลังนั่งทานอาหารอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่น่าจะเป็นนางแบบชื่อดังเลยหละ “อ๋อ..อืมใช่” เอิงเอยหันไปมองชายหญิงคู่นั้นอยู่ครู่หนึ่งก็หันกลับมานั่งทานต่อเพราะเธอไม่อยากสนใจอยู่แล้วในเมื่อตัวชายหนุ่มเองยังไม่สนใจเธอเลยทำไมเธอต้องสนใจเขาด้วยแต่เห็นแบบนี้มันก็รู้สึกหน่วงๆอยู่เหมือนกันที่ขนาดเขาแต่งงานกับเธอออกหน้าออกตาแล้วยังมาทานข้าวกับหญิงอื่นซึ่งน่าจะเกรงใจเธอบ้างถ้าคนอื่นเห็นจะว่ายังไง “เฮ้ยยย...เค้าทำแบบนี้ได้ไงไอ้ที่ไม่มาดูแลแกฉันพอเข้าใจนะเว้ยว่าแกสองคนไม่ได้รู้จักกันและรักมาก่อนแต่งแต่นี่เล่นควงหญิงอื่นมาทานข้าวข้างนอกนี่มันหยามแกเกินไปแล้วนะ” พีนัสเห็นว่าสามีของเพื่อนเธอทำกับหญิงสาวเกินไปแบบนี้มันเหมือนไม่ให้เกียรติคนเป็นภรรยาเลยและทั้งคู่ก็ต่างมีหน้ามีตาทางสังคมแล้วคนอื่นเห็นเค้าจะคิดกันยังไง “ช่างเค้าเถอะแกยังไงฉันกับเค้าก็ไม่ได้เต็มใจแต่งงานกันอยู่แล้วแค่แม่เลี้ยงฉันไปขูดรีดเอาค่าสินสอดจากบ้านเค้าแค่นี้ฉันก็เกรงใจเค้าจะแย่แล้ว” หญิงสาวพยายามพูดกับเพื่อนสาวของเธอว่าเธอโอเคถึงแม้มันจะเป็นการหลอกตัวเองของเธอไปด้วยก็ตาม “อืมมๆแกโอเคก็ดีแล้วแต่ถ้าแกไม่สบายใจแกมาอยู่กับฉันก็ได้นะ...” “เอ่าน่า..ถ้าฉันไม่ไหวฉันบอกแกเป็นคนแรกอยู่แล้วน่า” เอิงเอยพูดให้เพื่อนเธอสบายใจอีกเช่นเคยคนอย่างเธอหรือจะขอร้องให้ใครช่วยง่ายๆขนาดตอนที่พ่อหญิงสาวเสียใหม่ๆเลี้ยงเธอไม่ให้เงินมาเรียนเธอยังไปรับจ้างหลังเลิกเรียนสารพัดเพื่อที่จะมีเงินมาเรียนเลย