ตอนที่26.ไม่จับเป็นก็จับตาย
ณ.บ้านไม้ กลางเก่ากลางใหม่ในไร่อ้อยแห่งหนึ่ง นุจรีดันหลังฟ้าใสเข้าไปในห้องนอน มีเครื่องใช้ไฟฟ้าและของใช้ครบครันแสดงว่าได้เตรียมการไว้แล้วอย่างดี
"เข้าไป อีคุณหนู"
ตลอดการเดินทางกว่าสองชั่วโมง แม้ฟ้าใสจะไม่ได้ถูกปิดตาแต่ว่าสองข้างทางที่เต็มไปด้วยต้นอ้อยสูงท่วมหัว บดบังสายตาเกินกว่าจะรู้ว่าที่นี่คือส่วนไหนของประเทศไทย
แต่ที่รู้แน่ๆคือนุจรีกับสามีเป็นคนลักพาตัวเธอมาที่นี่
ฟ้าใสจับมือสั่นๆของเธอไว้ ความกลัวจับขั้วหัวใจแต่ต้องทำใจแข็งเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วนั่งลงที่ข้างเตียงไม้ เมื่ออยู่กันสองต่อสองเธอก็อยากจะรู้ความในใจของอดีตลูกจ้าง
"พี่นุช จับฟ้ามาทำไมคะ"
นุจรียืนเท้าสะเอว สายตาที่มองมาไม่เป็นมิตรสักนิด ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้มเพียงเล็กน้อยแล้วเยาะเย้ยด้วยสายตาอันน่ารังเกียจ ยื่นมือบีบที่ปลายคางของฟ้าใสให้เธอแหงนหน้ามาสบตากัน
"ก็เพราะมึงนั่นแหละบีบให้กูต้องท
