İtalyan Karım

Akşam yemeği için herkes toplanmıştı. Herkes küçük ağa Han'ın gelmesini bekliyordu. Tabi bu genç aşıklarımızın pek umurunda değildi. Rıfat masanın altından Mavi'nin elini sımsıkı tutuyordu. Bir an Mavi'nin kulağına doğru "Lanet olası akşam yemeğini boş ver hadi odamıza gidelim" diye onu götürmeye çalışmıştı ama Mavi izin vermemişti. Bu gün kardeşi İtalya'dan dönecekti. Üstelik diğer aile bireylerine ayıp olurdu. Zaten önlerinde bütün gece vardı seks yapmak için. Aniden aklına gelen seks cümlesi genç kadının kızarmasına neden olmuştu. "Neden kızardın güzellik" Rıfat göz kırparak Mavi'ye doğru fısıldamıştı "Bende bilebilir miyim?" "Hiç..." Mavi başını başka yana çevirdi. O sırada aşağıdan sesler geliyordu. Sanırım beklenen insan gelmişti. Rıfat "Ben onu sana birazdan beraber banyo yaptığımızda söyletirim hatun" dedi kimsenin duymayacağından emin olarak. Mavi daha da kızarmıştı. Herkes ayağa kalkarak gelenleri karşıladı. Azra Hanım küçük oğluna hasretle sarılıyordu. Mavi ise biraz uzaktan Han'a şaşkınlıkla bakıyordu. Kocası Rıfat'ın kopyasıydı sanki. Ona çok benziyordu, kumral gür saçlı, yeşil gözlü, sivri çene yapısı, kirli sakalı, mermer gibi teni.... En az kocası kadar yakışıklıydı. Ama kimse kocası kadar yakışıklı olamazdı. Bu düşünce genç kadını gülümsetmişti. Sonunda herkes Han'la kucaklaşıp hasret giderdikten sonra sıra ailenin yeni üyesi Mavi'ye gelmişti. "Merhaba.." diye elini uzattı genç kadın kocasının en küçük erkek kardeşine "Ben Mavi." Han biraz gülümseyerek uzatılan eli sıktı "Merhaba. Siz.. Rıfat ağabeyimin eşi oluyorsunuz değil mi?" diye sordu kibar bir tavırla. Rıfat hemen kaşlarını çatarak Han'ın elini Mavi'nin elinden ayırdı "Yengen lan o senin. Elini böyle yılışık bir tavırla sıkman gerekmiyor!" dedi kıskançlıkla. Mavi gülmeden edemedi. Yok artık kocası Rıfat onu kardeşinden de mi kıskanıyordu? "Tamam ağabey... tamam!" Han başını sallayarak, iki elini yukarı doğru tutarak teslim oluyormuş gibi hareket yapmıştı "O zaman çılgın ailemize hoş geldin yenge! Ağabeyim gibi bir adama katlanıyorsan sende en az bizim kadar çılgınsın!" "Hoş buldum" Mavi tebessüm ederek başını salladı bu yakışıklı adama karşı. "Bu hanım kızımız kim oğul" Reşit ağa Han'la birlikte gelen kıza bakarak sormuştu. Han'ın gelme sevinciyle kimse onu fark etmemişti. Esmer tenli, koyu kahve rengi gözleri olan, kıvırcık saçlı güzel bir kızdı. Üstelik genç kız baya çekingen tavırlar sergiliyordu. Kız ağır bir aksanlı bir dille "Merhaba.." diyebildi. Han büyük bir iç çekerek genç kızın yanına vardı ve elinden tutarak "Tanıştırayım baba, sevgili ailem" diyerek bütün aileye hitaben devam etti: "Sophia. Sophia Haznedar Kaanoğlu, kendisi karım oluyor." "Ne... ne... ne?!" Herkes bir ağızdan ne diye bağırmıştı. Bazıları NE! Diye bağırırken bazıları kekeleyerek şaşkınlığını gösteriyordu. Hatta çığlık atan bile olmuştu. Tabii bu çığlığı atan ortamda ki durumu daha dramatik bir hale sokmak isteyen Melek'ten başkası değildi. Azra hanımsa kendinden geçmişti. Mavi ve Rabia onu her kolundan tutarak bir sandalyeye oturttu. İki gelin şaşkınlıkla yeni geline birde kayınvalidelerine bakıyordular. Reşit ağa ise şaşkın gözlerle oğluna bakıyordu. Rıfat bile afallamıştı. Ne diyeceğini bilemiyordu. Kardeşine bakarak "Ne diyorsun lan sen?" diyebildi sadece. Kartal küfür savurmamak için "Ya Rabbim sabır..! Lütfen sabır! Sen benim aklıma mukayyet ol!" diye saçlarını arkaya doğru eliyle taramaya başlamıştı. Bu kardeşler onu kalp krizinden öteki tarafa gönderecekti. Önüne gelen istediği vakit evleniyor anasını satayım diye dövünüyordu. Bu gidişle doğmamış çocuğunun yüzünü göremeden toprak olacaktı! "Sen ne diyorsun oğlum?" diye sordu yaşlı baba kalbini tutarak. Han karısına bakarak büyük bir nefes alıp verdi ve tekrar konuştu. "Duyduğunuzu babam. Bu Sophia. Kendisi doğacak çocuğuma hamile. Benim de karım!" "Ha-hamile mi?!" "Has s*ktir!" Kartal tekrar küfür savurmuştu "Birde kadın hamile mi dedi bu?" Rabia kocasına öfkeyle baktı. Her ne olursa olsun kocasının ulu orta yerde küfür savurmasından hiç hoşlanmıyordu. Bu adamın bu odunluğundan bir türlü kurtulamamıştı. Birden bire Melek çığlık attı. Herkesin bakışları Melek'e çevrildiğinde daha 16 yaşına yeni girmiş olan genç kız "Asla berdele kurban gitmem önceden söylüyorum! Han ağabeyimi kendi ellerimle öldürürüm, mezarını ben kazarım ama asla tanımadığım bir herifin aptal gibi karısı olmam!" diye sertçe bağırdı. O sırada Mavi küçük kıza "Aşk olsun benim hakkımda böyle mi düşünüyorsun" der gibi bir bakış atmıştı. Rıfat ise boğazını temizlemişti. Durum vahim bir hal alıyordu. Melek'se hala gözleri buharlanmış bir yanıt bekliyordu. "Hoppala! Kızım seni kocaya veren mi var?!" Kartal şimdiden gözleri dolan küçük kız kardeşini koruma altına almıştı "Bu hergeleyi senden önce ben gebertirim sana bırakmam rahat ol! İtin birine vermem seni daha abin ölmedi!" Sonra kartal pençelerini diğer kardeşine çevirerek "Lan! Gene hangi boka burnunu soktun! Aşiretin kızını mı kaçırdın yoksa?!" diye bağırarak sordu. "Kartal dur hele oğlum" Reşit ağa olan biteni anlamaya çalışıyordu. Küçük oğluna baktı"Han konuşsana! Bu doğru mu oğul? Niye susuyorsun?" "Ben bu günleride mi görecektim!!!!" Azra hanım tekrar fenalaşmaya başlamıştı. Herkes bir ağızdan konuşuyordu ki Han bu konuşmaları takip edemiyordu. Bu yüzden daha da canı sıkılıyordu. Aniden "Bir durun hele ya! Bir dinleyin! Bir susun!" diye bağırdı. Herkes biraz sessizleşince devam etti "Adamı konuşturmuyorsunuz ki! Anlatayım olan biteni!" Genç adam derin bir nefes aldı. Yanında ki kadına baktı. Lanet olsun! Yediği halt yüzünden öyle bir çıkmaza düşmüştü ki! Ne kadar debelenirse o kadar dibe batıyordu. "Öncelikle rahat ol küçük cadı" diyerek küçük kardeşi Melek'e baktı Han "Berdele falan kurban gitmiyorsun çünkü karım bir aşiret ağasının kızı değil!" İçinden ondanda beterinin kızı dedi ama bu sözlerini dile getirmeye cesaret edemedi. "Doğru söylüyor. Kızın adı Sophia dedi" diye araya bu kez Mavi girdi. "Ha işte ya! Biraz mantıklı olun! Ne berdel meraklısı çıktınız! Sağ ol yenge bu arada seni tuttum!" Han bu kez annesine bakarak biraz alayla devam etti "Anneciğim bu kadar drama ne gerek var güzelim. Her zaman evlen evlen diyordun. İşte bende sana gelin hediye ediyorum. Yanında bonus olarak sekiz ay sonra torununda olacak." Rıfat kardeşi Kartal'a yaklaşarak "Bu salak bana mı öyle geliyor yoksa biraz sarhoş mu?" diye ciddi bir ifadeyle sordu. Kartal öfkeli bir şekilde homurdanarak "Öyle gibi görünüyor abi. Baksana kızın haline. Ha ağladı ağlayacak gibi bakıyor" dedi çenesiyle ailenin yeni üyesi olan küçük gelini işaret ederek "Sikerim böyle işi. Eminim kızı hamile bırakmıştır, bu yüzdende evlenmek zorunda kaldı." "Abilerim orada kızlar gibi fısır fısır konuşmasanız" Han kaşlarını çatarak ağabeylerine baktı "Karımın yanında ayıp oluyor." "Şu an o koca kıçına bir tekme atmıyorsam bu karının sayesinde" Kartal öfkeyle cevap vermişti. Han kıkırdamıştı. En büyük ağabeyine bakarak "Rıfat abi Kartal abime bir şey desene" dedi alayla. Çocukken Rıfat her zaman en olgun davranan ağabeyi olmuştu. Kartal biraz kardeşine sesini yükseltse araya girerdi. Ancak bu kez Rıfat Kartal'dan bile daha sinirliydi. Babaları yaşadığı şaşkınlıktan konuşacak halde değildi. Annesi desen hala yarı baygındı. Kardeşinin karım diye tanıtmış olduğu kıza bakınca da onun pek mutlu olmadığını anlayabiliyordu. Birde bunun üzerine kızın hamile olduğunu söylemişti. "Saçmalamayı bırak paşam. Yoksa Kartal'a bırakmak ben alırım seni ayağım altına." "Hmmmm evlilik sana yaramamış abi. Hala fazla ciddisin!" "Yeter bu kadar saçma sapan konuşmanız! Han neler oluyor adam akıllı anlat şimdi! Bu ne kepazelik böyle! Hangi ara evlendin sen?" Reşit ağa kalın sesiyle küçük oğluna yönelik birden bağırmıştı "Görmüyor musun ananın halini! Bu kız kim! Kimlerden?" Han bir kolunu karısına dolayarak babasına gülerek baktı. "Söyledim ya babacığım! Bu kız benim karım! Sophia! Ayrıca doğacak çocuğumun annesi! Yani kısacası işte karşınızda hamile karım duruyor! Alkış lütfen!"