“ถึงพินไม่ดีมากนัก แต่อย่างน้อยก็ดีกว่านังมายานั่นก็แล้วกัน!”
“ทำไมพ่อเอาแต่พูดแบบนี้ ผมไม่เคยคิดว่าพ่อ จะเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบไม่มีเหตุผล ถ้าพ่อยังอยากให้ผมนับถือ ก็เลิกใช้อารมณ์ตัดสินทุกอย่างสักที!”
“ไอ้เจต!”
“พอมีเรื่องมายา จากพ่อที่ผมเคยเคารพ กลับไม่เคยพูดจากับผมดีอีกเลย พ่อไม่เคยเรียกผมด้วยสรรพนามแบบนี้เลย แต่ตอนนี้ พ่อคงไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น นอกจากด่าทอตำหนิผมที่ดูแลมายา” ชายหนุ่มระบายลมหายใจ “ได้ครับพ่อ ผมจะเลิกยุ่งกับมายา ผมจะบอกลุงรุตต์เอง และผมขอลาออกจากรองประธานที่บริษัทลุงรุตต์ด้วย”
“แกลาออกไม่ได้นะเจต!” สีหน้าคนเป็นพ่อเริ่มกังวล
“ถ้าผมยังทำงาน ยังไงก็ต้องเจอกับมายา พ่ออยากให้ผมเลิกยุ่งกับมายาไม่ใช่หรือไงครับ” เขาช้อนสายตามองบิดา “จะให้ผมเป็นทำงานที่เดิม แต่ไม่ยุ่งกับประธานบริษัทมันคงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ผมต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น!”
สีหน้ารวิทย์เครียดขึ้น ขบกรามก
