รักที่เป็นไปไม่ได้

รักที่เป็นไปไม่ได้ 5

รักที่เป็นไปไม่ได้!!

Ep5

ณ.บ้านของภาคิน

พอถึงบ้าน เขาก็เดินตรงไปขึ้นห้องทำงานทันที ป้าเพ็ญ : กลับมาแล้วหรอคะคุณมิ้น

เรา: ค่ะป้า มิ้นขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ //เราพูดจบก็ตรงไปยังห้องนอนเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาแล้วเดินลงมาข้างล่าง

เรา : ป้าทำอะไรอยู่หรอคะ

ป้าเพ็ญ: อ๋อ พอดี ป้ากำลังทำขนมอยู่ค่ะ เวลาคุณหนูเครียดๆ คุณหนูชอบทานขนม ป้าเลยทำเตรียมไว้ให้ค่ะ

เรา: คุณหนู ?? //เราถามเพราะความสงสัย เพราะว่าตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่ ก็ไม่เห็นใครนอกจาก นายภาคิน กับเรา

ป้าเพ็ญ: ก็คุณภาคินนั่นแหละค่ะ แต่อย่าไปบอกคุณภาคินนะคะ เธอไม่ชอบให้ป้าเรียกแบบนี้ ตั้งแต่ย้ายออกมาจากบ้านใหญ่

เรา : หมายถึงบ้านที่คุณพ่ออยู่ใช่ไหมคะ

ป้าเพ็ญ: ค่ะ คุณมิ้นไปหาคุณท่านมาแล้วหรอคะ เรา : ค่ะ // เราพูดแล้วก้มหน้าลง เพราะการไปของเรา มันไม่ได้ส่งผลดีนัก

ป้าเพ็ญ: คุณมิ้นไม่ต้องคิดมากนะคะคุณท่าน ก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ ไม่ค่อยฟังใครสักเท่าไหร่ แต่จริงๆคุณท่านใจดีมากเลยนะคะ โดยเฉพาะกับเด็กๆ

เรา: ค่ะ งั้นมิ้นว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า

มีอะไรให้มิ้นช่วยไหมคะ

ป้าเพ็ญ : ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวป้าทำเอง นี่ก็ใกล้เสร็จแล้วเหลือแค่นำขนมเข้าไปอบแค่นั้นเองค่ะ

เรา : ได้ยังไงล่ะคะ เดี๋ยวมิ้นช่วยดีกว่า// หลังจากนั้นเราก็ช่วยป้าเพ็ญทำขนมจนเสร็จ

...ไอ้คิน ไอ้คินๆ //เสียงเรียกของคนด้านนอก ก่อนที่เราจะเดินออกไปดู พร้อมเขาที่เดินลงมา จากด้านบน

ภาคิน: เมื่อไหร่มึงจะเลิกตะโกนสักที มาทีไรก็ตะโกนอยู่นั่น //เขาพูดแล้วเดินเข้าไปหา คนที่มาใหม่

..เออๆโทษทีมันชินไปหน่อย ป่ะกูมารับไปเที่ยว ภาคิน : วันนี้กูเบื่อไม่อยากไป //เขาพูดแล้วนั่งลงบนโซฟาที่ห้องรับแขก

...ได้ไงวะ วันนี้วันรวมตัวนะเว้ย มึงลืมแล้วหรอวะ ไม่รู้และมึงต้องไป //ผู้ชายตัวสูงเดินเข้าไปหาภาคินแล้วพูดยาวเหยียด

...หรือว่าเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น //เขาพูดรหัสมาหาเรา ก่อนที่เราจะเดินถอยหลังไปหาป้าเพ็ญ ภาคิน: ไม่เกี่ยว //เขาพูดแล้วหันมามองเรา

...ถ้าไม่เกี่ยวก็ไปดิวะ กูอุตส่าห์มารับมึงด้วยตัวเองเลยนะเนี่ย อ่ะๆ ถ้ามึงไม่อยากไปคนเดียว มึงก็พาเธอไปด้วยสิ //ผู้ชายคนนั้นหันไปบอกภาคิน ก่อนที่เขาจะนิ่งไป

ภาคิน: ตกลง เดี๋ยวกูตามไปเอง

...ให้มันได้อย่างนี้ดิวะ เออๆรีบตามมานะเว้ย

ที่เดิม เดี๋ยวกูไปก่อน //หลังจากนั้น ผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไป ก่อนที่ภาคินจะเดินมาหยุดหน้าเรา

ภาคิน: ไปแต่งตัว

เรา: แต่งตัวไปไหน

ภาคิน: อย่าถามมากได้ไหม บอกให้ไปแต่งตัว ป้าเพ็ญครับ ช่วยจัดการด้วยนะครับ

ป้าเพ็ญ : ได้ค่ะคุณคิน ไปค่ะคุณมิ้นเดี๋ยวป้าช่วยเลือกชุดให้ //หลังจากนั้นป้าเพ็ญก็ พาเราขึ้นมาเปลี่ยนชุดด้านบน

ป้าเพ็ญ : ป้าว่า ชุดนี้เหมาะนะคะ //ป้าเพ็ญหยิบชุดเดรสสีแดงออกมาจากตู้

เรา : แต่มิ้นว่า มันไม่โป๊ไปหน่อยหรอคะ

ป้าเพ็ญ: ไม่หรอกค่ะ ถ้าจะไปที่ผับ ของคุณคินชุดนี้เหมาะแล้วค่ะ

เรา : ผับหรอคะ

ป้าเพ็ญ : ใช่ค่ะ ส่วนมาก ถ้าพวกคุณคุณรวมตัวกัน ก็จะไปรวมตัวกันที่ผับ //หลังจากนั้นเราก็ไปเปลี่ยนชุด ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง

มือขวาของภาคิน: คุณภาคินไปรอที่รถแล้วครับ เชิญครับคุณมิ้น //เสียงพูดของลูกน้องเขาก่อนที่เราก็เดินตรงไปที่รถทันที ก็เห็นว่าเขานั่งอยู่ด้านในเพราะมือที่กด iPad อยู่

คนขับรถ : ไปเลยไหมครับนาย

ภาคิน: อืม //เขาตอบสั้นๆพร้อมหน้าที่ก้มลง

ที่ iPad แล้วรถก็แล่นออกไป

ณ.ผับ

เมื่อรถจอดสนิท เขาก็ว่าง iPad ลง แล้วกันหน้ามามองเราแล้วนิ่งไปสักพัก ก่อนจะเดินออกไปทันที

คนขับรถ: เชิญครับคุณมิ้น //สิ้นสุดคำพูดของคนขับเราก็เดินลงมา แล้วเดินตามเขาเข้าไป ทันที

เรา: ไม่คิดจะรอกันเลยหรือไง //เราบ่นพึมพำ เมื่อนายภาคินเดินนำเข้าไปในตัวผับแล้ว ก่อนที่เราจะเดินตามไปพร้อมสายตาคนในผับที่จับจ้องมาที่เราตลอดการเดิน

...มาคนเดียวหรอครับน้องสาว

...มานั่งกับพวกพี่ไหมครับคนสวย เสียงแซว พูดขึ้นไม่หยุดจนกระทั่ง

พรึ่บ!!~~~เรามาชนกับแผ่นหลังใครคนนึง

เรา: โอ๊ย ขอโทษค่ะ เราเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าตัวเอง ชวนเข้ากับแผ่นหลังของนายภาคิน

ภาคิน: รีบเดิน อย่ามัวจะอ่อย _/เขาพูดแล้วจับมือเราแน่น ก่อนจะพาไป

เรา : โอ๊ย นี่นายฉันเจ็บนะ

พรึ่บ!!~~~ เขาปล่อยมือเรา

ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้อง VIP 1 เราหยุดชะงักสักพักแล้วเดินตามเขาเข้าไป สายตาทุกคนในห้อง ล้วนมองมาที่เรา ยกเว้นเขา

...มึงเรียกเด็กที่ไหนมาวะ โคตรสวยเลย เสียงชายหนุ่มพูดขึ้น

...มึงหยุดคิดเลย นั่นเด็กไอ้คิน //ผู้ชายที่เจอกันที่บ้านพูดขึ้น

...โอ้โห กูไม่ยักรู้ ว่ามึงแอบซุกเด็กเอาไว้ด้วย //เสียงผู้ชายอีกคน พูดแซว

ภาคิน: เสือก //เขาพูดแล้วดื่มเหล้าต่อ

...เธอๆ //เราหันไปมองต้นเสียง ที่เรียก

เรา คะ?

...เธอมานั่งกับพวกเราสิ มากับพี่ภาคินใช่ไหม

เรา ค่ะ //เราตอบกลับไปสั้นๆ ก่อนจะเดินไปนั่ง กับผู้หญิงอีก 3 คน

...สวัสดีเรา น้ำผึ้งนะ เป็นแฟนกับพี่จัสตินผู้ชายคนนั้นอ่ะ //เธอพูดแล้วชี้ให้เรามอง ผู้ชายที่พึ่งไปที่บ้าน

..ส่วนเรา ฟ้าใส เป็นแฟนกับพี่เจมส์ ผู้ชายที่นั่ง ตรงข้ามกับพี่ภาคิน //เราแล้วหันไปมองตามที่เธอบอก

...ส่วนเรา ชื่อ สายน้ำ เราเป็นแฟนกับพี่ภูวิน คนที่นั่งข้างๆ พี่ภาคิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ เธอ...

เรา : เราชื่อมิ้น ยินดีให้รู้จักทุกคนนะ

น้ำผึ้ง : ยินดีที่ได้เจอนะมิ้น เราถามอะไรหน่อยสิ เรา: ได้สิ

น้ำผึ้ง: เธอเป็นแฟนกับพี่ภาคินจริงๆหรอ

เรา: เออ... เปล่าหรอก เราก็เป็นแค่ลูกหนี้คนนึง

สายน้ำ: นี่พี่ภาคินจับเธอมาทำไม่ดีไม่ร้ายหรอ เราจะไปคุยกับพี่ภาคินให้รู้เรื่อง //สายน้ำพูดขึ้นอย่างโมโห

เรา: เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น นั่งลงก่อน //เราพูดห้ามสายน้ำไว้

ฟ้าใส : แล้วเรื่องมันเป็นยังไง

เรา: ก็ไม่มีอะไรหรอก เราแค่ มาใช้หนี้แค่นั้นคบเวลากำหนด แล้วก็จะไป

สายน้ำ: จริงหรอ แต่พวกเรา อยากให้เธออยู่กับพวกเรานะ ไม่รู้สิฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอยังไงก็ไม่รู้

น้ำผึ้ง: ใช่ เธอมาอยู่แก๊งพวกเรานะ จะได้มาเม้ามอยเรื่องแฟนๆพวกเรากัน

เรา: มันจะดีหรอ เราเป็นแค่คนธรรมดาไม่ได้ร่ำรวยอะไร

สายน้ำ: พวกเราก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เธอไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลย เอาเป็นว่า เธอตกลงมาอยู่แก๊งพวกเราแล้วนะ

เรา: ตกลง //หลังจากที่เราพูดจบเราก็นั่งดื่ม เครื่องดื่ม กับพวกเธอต่อ แต่เราไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์หรอกนะ เป็นแค่น้ำส้มธรรมดา

23:50น.

เวลาผ่านไปนานพอสมควร

ภูวิน: สาวๆนั่งคุยอะไรกันครับ สนุกเชียว// พี่ภูวิน พูดขึ้น ก่อนที่จะเข้าไปโอบเอวสายน้ำ

สายน้ำ: ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุยกัน ไปเรื่อย แล้วนี่ พี่จะกลับหรือยังคะ

ภูวิน: ไปสิ พี่อยากกลับบ้านแล้ว //พี่ภูวินพูดขึ้น เพราะหันไปมองสายน้ำยังเจ้าเล่ห์

สายน้ำ: รู้นะว่ากินอะไรอยู่

ภูวิน: งั้นเรารีบกลับกันดีกว่า

สายน้ำ: งั้นฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน

พวกเรา : กลับดีๆนะ

ภูวิน: กูกลับละแล้วเจอกัน //พี่ภูวินหันไปบอก

กับเพื่อนๆของเขา ก่อนที่เขากับสายน้ำจะเดินออกไป

เจมส์ : ไอ้วินแม่งชิ่งกลับไปแล้ว งั้นกูกลับก่อนนะ //พี่เจมส์พูดขึ้น ก่อนจะเดินมารับฟ้าใส แล้วก็ไปอีกคู่

จัสติน : ถ้ากลับกันหมด งั้นกูกลับก่อนไอ้คิน แล้วเจอกัน //พี่จัสตินพูดแล้วเดินมารับน้ำผึ้ง

น้ำผึ้ง: งั้นเรากลับก่อนนะ มิ้นแล้วเจอกันรอบหน้านะ

เรา โอเคกลับดีๆนะ //เราพูดลา ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกไป ภายในห้องเหลือเรา กับนายภาคินแค่ 2 คน ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น แล้วหันมามองเรา แล้วเดินออกไปทันที

เรา: เป็นบ้าหรือไง อยากมาก็มาอยากไปก็ไป //เราบนขึ้นคนเดียว แล้วเดินตามเขาไปอีกครั้ง

เรา : ชีวิตไม่คิดจะรอใครเลยหรือไงวะ

พรึ่บ!!~~~ เราชวนเข้ากับ หน้าอกของใครบางคน

เรา : เอาอีกแล้วนะนาย คิดจะเดินก็เดินที่จะหยุดก็หยุด// เราพูดขึ้นอย่างโมโห ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

...ผมขอโทษครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า //ชายหนุ่มตรงหน้าพูดขึ้น เขาไม่ใช่นายภาคิน แต่เป็นผู้ชายรูปหล่อคนนึง ทำไมเขาดูอบอุ่นจัง

เรา : ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณนะคะ

ผู้ชายคนนั้น : ไม่เป็นไรครับ มันจะเป็นการเสียมารยาทไหมครับ ถ้าผมจะถามชื่อคุณ

เรา: ฉันชื่อ

พรึ่บ!! เรายังไม่ทันตอบชื่อ ก็ถูกดึงจากใครบางคนอย่างแรง

ภาคิน: กลับ!! //เขาพูดขึ้นสั้นๆ แต่น้ำเสียงน่ากลัวมาก ก่อนที่เขาจะลากเรามาที่รถ โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แล้วกลับบ้านทันที

ณ.บ้านภาคิน

เมื่อถึง นายภาคินก็เดินเข้าบ้านทันที โดยไม่พูดอะไรเลย

เรา นี่เขาโกรธเรางั้นหรอ แล้วเขาโกรธเรา เรื่องอะไร หรือว่าเรื่องผู้ชายคนนั้น ไม่ๆๆๆ มิ้น หยุดคิดเดี๋ยวนี้ คนอย่างเขาเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด// เราคิดขึ้นในใจ แล้วจะเดินเข้าไปที่ห้องของตัวเอง ก่อนจะไปอาบน้ำ นอนทันที