MARDİN ÇİÇEĞİ [+21]

“TUZAK❗️”

Ne kadar arabada onu öyle izlemeye zorlandım bilmiyorum. Zaman sanki durmuştu gördüklerim bana ağır gelirken o an ölmek bile istemiştim. Ama karşımdaki yüzsüz pislik,

“İyi bak! Biz evlendikten sonra sen yapacaksın bunu.” diye çenemden tutup başımı kendisine çevirirken hızlanan el hareketleriyle boşalmasını öğürerek izledim.

Ama onun bu halim umrunda bile değildi. Benim öğürmemi gülerek izledi. Sonra elbisemin eteğini tutarak çekiştirdi. Bi korku dalgası beni sararken. Kendisini ve elini eteğimin ters tarafıyla temizlemeye başladı. Açık bacaklarımı bakıp,

“Dua et boşaldım. Yoksa kucağımda zıplıyor olurdun.” dedi.

“Senden nefret ediyorum. Zavallısın. Seni istemeyen bi kızı kendine zorla karı edecek kadar acizsin!”

“Kes lan sesini! Sikimin keyfi sana mı kaldı! Halama ederin çoktan ödendi bile!” derken, yüzüne tükürmek istedim ama bu ıssız yerde onunla daha fazla zıtlaşmak istemiyordum.

“Karım olana kadar sevgilinden bi hatıra olsun” diye meniyle kaplanmış eteğimi tekrar bacaklarıma fırlattı. Yer yer meni kaplanmış eteğim çıplak bacaklarıma değerken tekrar öğürmeye başladım bu sefer kusacağımı anlayıp arabanın kilidini açtı.

“Sakın arabama kusayım deme!” diye sertçe uyardı beni.

Kapıyı açmamla dışarı öğürerek içimde ne var ne yok çıkarttım.

Ayaklarımın dibine bi kutu selpak atarak, “al şunu, sil ağzını yüzünü!” diye emir verdi.

Sakinleşmek için derin nefesler alıp kutudan çektiğim mendillerle ağzımı temizledim. Ama asıl midemi bulandıran tenime değen yapışkan ıslaklıklardı. Eteğimi ters çevirip bulanarak beyaz sıvıyı temizlemeye başladım hıçkırıklarım karanlıkta yükselirken gittikçe daha fazla elbiseme bulaşıyordu.

Arkamdan duyduğum şıkırtı sesleriyle kemerini bağladığını hissettim. Lanet olsun bu pisliğin yaptığı beni kendim dahil her şeyden tiksindirmişti.

Ama en çok annemden. Ne demek, “ederim ödendi!” Mal mıydım ben. Allah ikisini de bildiği gibi yapsın. Dilerim ki ikiside gün yüzü görmesin!

“Bittiyse kapat kapını!” diye emir verdi. Bana dokunmadığı için sevinmeli miydim bilmiyorum. İçimde yükselen nefret her hücreme dağılırken tekrar sesi yükseldi.

“Kapat artık şu kapıyı! Geri götürereceğim seni…”

Beni geri götüreceğini duyunca bu işkence bitti diye biran sevindim. Eteğimi toplayıp arabaya yerleştim. Geldiğim andan tek farkım bu sefer daha ruhsuz ve hissiz oluşumdu.

Göz yaşlarım sessizce yanağımdan süzülürken, “zırlamayı kes! Bu yarrak için kaç kadın deliriyor” sırıtarak, “Şanslısın.” Dedi.

Düğüne tekrar dönerken başıma geleceklerden bi haberdim. Bizim arabanın yanına yaklaşırken, aklımdaki şey ilk fırsat Semih abimi bulup herşeyi anlatmaktı. Miranı oda sevmezdi. Mutlaka benim için bi çıkar yol bulurdu.

Bizim arabanın yanına geldiğimizde annem ile babamı arabanın çevresinde görmemle elim ayağıma dolaştı. Korkuyla arabadan fırlarken Miran pisliğinin de peşimden açılan kapısını duydum.

Babam benim indiğim arabayı görünce kaşlarını çatarak gözlerimin içine baktı.

“Asmin? Senin ne işin var Miran ın arabasında?”

Gözleri bi bana bi Mirana kayarken annemin arkada keyifli gülümsemesi gözüme çarptı. Demek doğruydu. Annem kurmuştu bu planı.

Göğsümden bi hıçkırık koparken, “baba…” diyebildim. Sesim yalvarmayla karışık umut bekliyordu.

“Asmin korkmana gerek yok zaten ben konuşacaktım eniştemle” diye Miran dibimde bitti. Ben daha ne olduğunu anlamadan babam, “ne konuşması lan! Neyden bahsediyorsun sen!” Diye Miran ın üzerine atıldı. Annem araya girerek, “dur bey! Ne yapıyorsun?” diye babamın kolundan çekiştirdi.

Miran, hiç beklemediğim bi tavırla kibar bi ağız takınarak, “biz kötü bir şey yapmadık enişte, Asminle birbirimizi seviyoruz niyetim ciddi!”

Derken sıralanan yalanlarına ve sahte yapmacık tavrına iğrenerek baktım.

Ben korkudan ağzımı açamazken Miran kendini babamla arama siper etmişti.

Annem, “ben sana dedim ama hiç lafımı dinlemedin bey! Bi haller vardı son zamanda bu kızda…”

Önümde resmen bi tiyatro çevrilirken bu kadar ileri gidebileceklerini hiç düşünmemiştim.

Miranı iteleyip, “ baba inan göründüğü gibi değil!” Cılız sesimle yalvarmaya başladım.

Annem, “ senden de hiç beklemezdim Miran, Asmin senin kardeşin sayılır nasıl yan gözle baktın kızıma!” derken oskarlık bi oyun sergiliyordu.

Babam olanları hayret ve şok içinde izlerken Miran, “ Asminle seviyoruz birbirimizi niyetim ciddi dedim ya hala… enişte izin ver hemen yarın istemeye gelelim.” deyince babamın önüne atıldım.

“Baba ben evlenmek istemiyorum lütfen… yanlış anladın…” diye açıklama yaparken babam susmam için elini kaldırdı.

“Yeter Asmin senden beklemezdim kızım. Okuyacağını sanıyordum. Meğer sen Miranla fink atıyormuşsun annen doğru söylüyormuş! Okul biter bitmez düğününüz yapılacak” diye öfkeyle bağırdı.

Annem beni kolumdan tutup yanına çekerken duyduklarımla titremeye başladım. Ben bu pislikle asla evlenemezdim.

“ Miran yalan söylüyor biz sevgili değiliz. Anne lütfen anlat babama gerçekleri” diye gözünün içine ağlayarak bakmaya başladım.

“Ahh kızım ahh madem okumak istiyordun ne işin var bu saatte Miran ın arabasında sana kaç defa dedim ben derslerine çalış şu telefonu bırak diye. Al işte bey kızını dövmeyen dizini dövermiş!”

“Asmine kızmayın enişte bizim tek suçumuz birbirimiz sevmek oldu. Ona gözüm gibi bakarım hala…”

Az önceki hallerini bilmesem yaşamasam karşımdaki iyi bir adam sanardım ama tam bir pislikti Miran…

Annem hala babama rol kesiyordu. Miran ise aşık pozlarıyla babamın gözünü boyuyordu.

Babam,”okulu bitince gelip istersiniz. Bu mevzuyu bizden başka kimse duymayacak. Edebiyle okulu bitirip öyle gelin olacak Asmin!”

Babamdan duyduklarımla son umudumda tükendi. Kaybetmiştim. Anneme karşı da Mirana karşı da kaybetmiştim. Sinirle arkasını dönüp giderken bayılacak gibi oldum dizlerimde dermanım kalmadı.

Annem kolumdaki elini sıkılaştırıp beni konağa doğru çekerken kulağıma, “bana karşı gelmemeyi sana böyle böyle öğreteceğim. Eğer birine diyecek olursan, asilik edersen, okulun bitmesini bile beklemeden kurdururum o düğünü ona göre!”

“Sen nasıl bir annesin böyle!” diye göz yaşlarım sitemime karışırken,

“Aptal!” dedi. “Miran, dayının en büyük oğlu bi gün konağın hanımağası olunca bana dua edeceksin! Bu yaşta sen ne anlarsın!”

İşte yine bi hanımağalık acısı… neden annem bu kadar takmıştı bu hanımağalığa. Kendisinin her istediği her dediği olmuyor muydu? Yengemle annemin ne farkı vardı ki konakta?

Anladım ki annem kendi elinde olmayan hayallerini benim üzerimden üstüne birde miras dan yüklü bir pay alarak elde edecekti.

Bacaklarım dermansız bir şekilde annemin ardından sürüklenirken hayata karşı heveslerim bir bir alınıyordu elimden. Hayallerim, umutlarım her şeyimi ben bu gece kaybettim.

Annem kazanmıştı. Üç kuruşa beni, kızını çıkarları uğruna satmıştı. Babama bile inandıramadım kendimi. Annemin tehditlerinin boş olmadığını artık daha iyi anlamıştım.

Konaktan içeri girmeden önce kenara çekip, “içeri kalabalık sil şu gözünü yüzünü beni dellendirme!” dedi.

Uzattığı mendili alarak yüzümü toparlamaya çalışırken, “ben hep senin iyiliğin için yapıyorum. Sana kalsa kız halinle utanmadan okul yoluna düşeceksin. Baban desen bi gün kendi gibi sümsük birine verir seni… Ahh ah gün gelir de anlarsın ettiğim iyiliği ardımdan dua edersin.”

“Ben o arabada ne yaşadım biliyor musun sen! Anne olsan beni bi sapıkla yalnız bırakmaya korkardın! Bana zorla…”

Annen bi an yüzü değişir gibi oldu ama hızla kendini toparlayıp, “sus kız!” diye yine etimi kıvırdı. Ardından sağa sola bakıp duyan oldumu diye kontrol etti.

“Kocan olacak Miran senin, erkektir. Sakın düğünden önce yanaşmasına müsade etme, zoru oyna. Ne demişler; göster ama elletme. Yoksa kıymetin olmaz”

Nasihat diye verdiğini şaşkınlıkla dinlerken kolumu tutup içeri doğru çekiştirdi beni. Nikah töreni başlamak üzereydi.

Etrafımdaki her şey benim için artık bi uğurtudan ibaretti. Bitkindim. Kırgındım. Hem de tırnak uçlarıma kadar kırgındım. Güya bana iyilik yaptığını söyleyen annem artık benim için yoktu.

Babam oturduğu yerden yüzüme bile bakmıyordu. Abim ise gençlerin yanında yaşadığım her şeyden bi haberdi.

Ben Miran ın karısı olamazdım. Onun gibi bi pisliğin karısı olmaktansa ölmeyi tercih ederdim.