พันธะวิศวะร้ายพ่ายรัก EP.16 ก๋วยเตี๋ยวเป็นเหตุ

1697 Words

ระหว่างที่มาคัสพาเรนิสขับรถออกจากหน้าโรงเรียนนานาชาติที่เรนิสกำลังศึกษาอยู่นั้น “พี่มาคัส พี่มารับฉันจะไปดูหนังเหรอ” “อืม” !! จ้อก จ้อก...!! ทว่าในจังหวะ เสียงท้องเรนิสกับร้องขึ้นมาขายขี้หน้า “ไง หิวแล้วเหรอ” มาคัสถาม ขณะที่เขากำลังใช้สมาธิในการขับรถ “ก็ฉันเคยกินข้าวช่วง 4 โมงเย็น หลังเลิกเรียนนี้น๊า” เรนิสไม่พูดเปล่า ทว่าคนตัวเล็กกับยกแขนหันนาฬิกาให้เขามอง ใกล้ถึงเวลาที่เธอต้องหาอะไรรองท้องแล้ว “ไง เป็นหน้าที่ฉัน ต้องพาเธอไปทานงั้นเหรอ” “ก็คนมันหิวนี้น๊า...ข้างหน้ามีร้านอาหารตามสั่ง และร้านก๋วยเตี๋ยว พี่เลี้ยวตรงข้างหน้าก็ได้” เมื่อเห็นว่ายัยเด็กแก่แดดหิว เขาเองก็ไม่อยากขัดเด็กนัก มาคัสหักพวงมาลัยจอดร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านอาหารธรรมดา ไม่ได้หรูหราอะไรมากมาย “ร้านนี้เหรอ...” “พี่ช่างไม่รู้อะไร ถึงร้านจะเล็ก แต่รสชาติแซ่บมาก แซ่บพอๆ กับคนที่พามานั่นแหละ” เรนิสหันมายิ้มตาหยีใส่เขา ร่างบางเปิดประตูรถเดินไปยังร้าน “พี่มาคัส จะทานอะไรคะ เรย์จะสั่งให้” “ฉันเอาข้าวกระเพราหมูกรอบไข่ดาว ไม่สุก 1 ที่” “พี่คะ เอากระเพราหมูกรอบไข่ดาวไม่สุก แล้วก็ก๋วยเตี๋ยว หมูตุ๋นน้ำตกเส้นเล็ก 1 ที่ค่ะ” เรนิสหันไปบอกกับพนักงานรับออเดอร์ ไม่นานนักอาหารทั้งสองอย่างก็ถูกนำมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะ เรนิสนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทานข้าวกับคนหล่ออย่างพี่มาคัส เรนิสเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างไม่เก็บอาการ “เธอจะมองหน้าฉันอีกนานไหม ไหนบอกว่าหิว จะไม่ทานไง” มาคัสไม่พูดเปล่า ทว่ากับยกชามก๋วยเตี๋ยวของเรนิสมาข้างตน “อือ...ทานสิคะ ก็คนตรงหน้า น่าหม่ำพอๆ กับก๋วยเตี๋ยว ขอเรย์มองหน่อยไม่ได้ไง ชิ คนขี้หวง” เอ่ยจบเรนิสก็จับเอาชามก๋วยเตี๋ยวของเธอกลับคืนมา ร่างบางนั่งกินก๋วยเตี๋ยวตรงหน้ามาคัส อย่างเอร็ดอร่อย ราวกับว่าตอนนี้เธอนั่งทานกับเขา ทว่ากว่าจะทานเสร็จรู้ตัวอีกที เสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวสะอาดตา ก็เต็มไปด้วยรอยจุด ของน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวไปเสียแล้ว “เรนิส ยัยเด็กบ้า นี้ทานอะไรของเธอ” “อ่า...ให้ตายสิ เสื้อนักเรียนเรย์เลอะหมดแล้ว” เรนิสยิ้มหน้าเจื่อน “ดีนะ ที่มันไม่ดีดตาฉัน” มาคัสสบถออกมาเสียงดุ เขาไม่เคยเห็นใครกินเลอะเทอะ เท่ากับเธอมาก่อน ทว่าขณะกินเสร็จมาคัสจ่ายตัง “เท่าไหร่คะ” เรนิสยื่นธนบัตรสีแดงให้กับเขา “เก็บไว้เถอะ ถือว่าฉันเลี้ยงย้อนหลังวันเกิดเธอ” เรนิสระบายยิ้มตาหยีให้มาคัส อย่างน่ารัก พร้อมกับเอียงคอถามเขาอย่างน่ารัก “พี่รู้ด้วยเหรอ ว่าวันเกิดฉันวันไหน ถ้ารู้ว่าพี่เลี้ยงย้อนหลัง ฉันจะไปกินโอมากาเสะ ฉันไม่กินแค่นี้หรอก” “ก็จะพาไปเลี้ยงหนังอยู่นี้ไง...” เอ่ยจบ มาคัสตัดความรำคาญ ร่างสูงเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ทว่าขณะที่มาคัสขับรถออกจากร้านอาหารข้างทางนั้น เรนิสพอขึ้นมาในรถ บวกกับแอร์ ฉันรู้สึกเหม็นกินน้ำปลาที่ติดตามเสื้อสีขาวฉัน “ไม่ไหว เหม็นมาก” ร่างบางเอ่ยขึ้นลอยๆ มาคัสเหลือบมองเล็กน้อย “อะไรอีก” “พี่มาคัส พี่จะพาฉันไปดูหนัง สภาพแบบนี้จริงเหรอ” เรนิสถาม ขณะที่มือลูบเสื้อนักเรียนของเธอ “แล้วจะเอายังไง” เขาถาม “พี่มีเสื้อ ให้ฉันใส่เปลี่ยนก่อนไหม ให้ไปสภาพแบบนี้ ฉันอายคนอื่นแย่” มาคัสเบนสายตามายังเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นของเรนิส อืม...จะว่าไปมันก็น่าเกลียดจริงแหละ เมื่อเป็นเช่นนั้น ทว่าเส้นทางที่จะไปโรงหนัง มันไปทางเดียวกับคอนโดเขา ไม่ถึง 10 นาที รถสปอร์ตคันหรูก็หักพวงมาลัยจอดคอนโดของเขาทันที “ไปเปลี่ยนที่คอนโด ฉันก่อนละกันหรือเธอมีชุดมาด้วย” เรนิส ส่ายหน้าเป็นคำตอบ @ภายในคอนโดของมาคัส 10 นาทีต่อมา เรนิสไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเคยมาที่นี่ นี้คือครั้งที่สองของฉัน มาคัสยื่นเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มที่คิดว่าเธอจะใส่ได้ “ตัวนี้ พอได้ไหม...” เขาถาม “อืม...ขออาบน้ำก่อนได้ป่าว ตัวฉันเหม็นกลิ่นน้ำซุปไปหมด” “ ฉันให้เวลาเธอครึ่งชั่วโมง ไหนๆก็มาแล้ว ฉันขอเคลียร์งานก่อนละกัน” มาคัส เอ่ยจบร่างสูงก็เดินไปนั่งโซฟา พร้อมกับเปิดแมคบุ๊ค ส่งงานให้คาร์เรนทางเมล มาคัสละใบหน้าจากหน้าจอ ทว่าคนที่บอกจะอาบน้ำเปลี่ยนชุด เสื้อเชิ้ตที่เขายื่นให้เธอยังคงวางอยู่ตำแหน่งเดิม เขาเลิกสนใจและหันมาจัดการงานที่ค้างต่อ ไม่ถึง 20 นาทีอย่างที่บอก เรนิส ทว่าขณะที่อาบน้ำเสร็จ ร่างบางมีเพียงผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่คลุมออกจากห้องน้ำ ร่างบางเดินมาหยุดตรงหน้ามาคัส “ถึงว่าหาไม่เจอ ที่แท้อยู่นี่เอง” มือเรียวก้มหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นที่วางอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับที่มาคัสนั่งทำงาน เขาสบตาเธอ มาคัสไม่อาจละสายตาจากหน้าอบอวบอึ๋ม ที่มีเพียงผ้าขนหนูปิดกั้นเอาไว้ อีกนิดมันจะเตะลูกกระตาเขาแล้ว “เรย์ขอเสื้อหน่อยค่ะ พี่นั่งทับมันอยู่น่ะ” เสียงเรนิส ทำให้มาคัสนั้นได้สติเขาขยับก้นเพื่อให้เธอหยิบเสื้อได้ถนัดขึ้น เรนิสเดินมานั่งบนหน้ากระจก ทว่าเธอกับนั่งหันหน้าไปทางเขา ร่างบางยกเรียวขาสวย นั่งชโลมครีมบำรุงผิวไปตามเรือนร่างสวย ทุกซอกหลืบของเธอ อย่างอ้อยอิ่ง ทุกการกระทำของเรนิส ตกอยู่ในสายตาของมาคัสอย่างเลี่ยงไม่ได้ เรนิสลูบไล้ครีมลงเรียวขาสวย ขณะที่ร่างบางยกขาอย่างไม่สนใจคนร่วมห้อง ว่าเขาจะอยู่ในอารมณ์ไหน “หึ...” มาคัสจากที่สายตาจับจ้องหน้าจอ ทว่าเรนิสอ่อยเขาหนัก เล่นนุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องน้ำ ชโลมครีมต่อหน้าต่อตาเขาแบบนี้ จะให้ทนมองได้ไง มาคัสพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ปฏิเสธไม่ได้ว่า เด็กที่พึ่ง 19 มาหมาดๆ กำลังทำเขาเสียอาการอย่างหนัก ‘เปลี่ยนชุด อาบน้ำ มันคงเป็นแค่แผนของเธอสินะ’ มาคัสที่ไม่อาจฝืนต้านอารมณ์ที่เริ่มปะทุขึ้นภายใต้กางเกงยีนส์ได้นั้น !! พรึ่บ !! มือหนาปิดหน้าจอลง ร่างสูงในชุดเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้ม เดินเข้ามาหยุดข้างหลังคนตัวเล็ก ขณะที่เรนิสนั่งทาครีมที่หน้ากระจก “พรึ่บ...” แขนทั้งสองข้างของมาคัส โอบเข้าคนตัวเล็กจากด้านหลัง ขณะที่เรนิสไม่ทันตั้งตัว “อุ้ย...พี่มาคัสมากอดเรย์ทำไมคะ” เรนิส ถามอย่างไม่เต็มเสียง “แน่ใจเหรอ ที่ถามฉันแบบนี้” แขนทั้งสองข้างของ มาคัสเสียดสีเข้ากับหน้าอกของเรนิสไปมา คนตัวเล็กย่นคอหนีสัมผัสริมฝีปากหนานุ่มอุ่นที่เขาไล่ขบบริเวณซอกคอด้านหลังและใบหูของเธออย่างซาบซ่าน “อ่า...พี่มาคัส พอก่อนสิคะ ไหนบอกจะพาเรย์ไปดูหนังไง” เรนิสเอ่ยน้ำเสียงขาดๆหายๆสะท้าน จั๊กจี้ไปหม๊ด “แน่ใจเหรอ ว่าเธออยากให้ฉันหยุด ทั้งที่เธอจงใจนุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องน้ำ เพื่ออ่อยฉัน” เรนิสหลุดยิ้มร้าย แต่นั่นใช่ว่าเขาจะเห็นมัน ไม่คิดว่าคนอย่างมาคัสจะรู้ทันเธอ น้ำก๋วยเตี๋ยวมันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ มือทั้งสองข้างของมาคัสเริ่มซุกซนอยู่ไม่นิ่ง เมื่อถูกเด็กแสบเล่นงาน มือหนาบีบขย้ำเต้าอกอวบอึ๋มผ่านผ้าขนหนู “ไม่เอา ไม่พูดนะคะ” เรนิสหันหน้าเผชิญเขาพร้อมกับยื่นนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากหนาของมาคัส “ทำไม อ่อยขนาดนี้เธอไม่ได้อยากเหรอ” เรนิสลุกจากเก้าอี้หน้ากระจก !! พรึ่บ...!! ทว่าเพียงแค่เขากระตุกมือเบาๆ ร่างบางก็ซวนเซ นั่งบนตักเขาเสียแล้ว แขนเรียวทั้งสองข้างโอบเข้าต้นคอคนตัวสูง ขณะที่หน้าอกฉันเสียดสีเข้ากับหน้าอกของพี่มาคัส สายตาคมเข้มเหลือบมองหน้าอกอวบอึ๋มอีกนิดมันจะทะลักผ้าออกมาสู้สายตาของผมแล้ว “เธอยั่วฉันให้มีอารมณ์แล้วไม่ให้เนี่ย ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ” มือหนาล็อคคอคนตัวเล็กให้ได้มุมองศา !!จ๊วบ จ๊วบ!! เมื่อทนมองริมฝีปากแสนยั่วยวนอมชมพูไม่ไหว มาคัสริมฝีปากหนาอุ่นงับเข้าริมฝีปากเรียวเคลือบลิปแมทช์อมชมพูของคนตรงหน้าทันที “เรย์ ป่าวยั่วนะคะ” “แน่ใจ...” มาคัสย้ำ ขณะที่เขาละริมฝีปากออก “แต่ฉันอยาก และตอนนี้ฉันอยากขย้ำเธอมาก” มาคัสเอ่ยจบ ริมฝีปากหนาอุ่นก็เริ่มรุกรานริมฝีปากเรียวสวยของคนบนตักทันทีอีกครั้ง และอีกครั้ง เขาขบเข้าเม้มจนมันเกิดเสียงดัง โดยที่เรนิสเองก็ไม่ปฏิเสธ จนกระทั่งเขาละริมฝีปากออกจากปากย้ายริมฝีปากขบเม้มบริเวณลำคอระหง “อะ...อืม” เรนิสที่ไม่อาจต่อต้าน สัมผัสที่มาคัสมอบให้ ร่างบางหลุดเสียงทรมาน ไม่อาจฝืนกฎธรรมชาติ ที่พึ่งเริ่ม ทว่าขณะที่มือของมาคัสจะปลดปมผ้าขนหนูนั้นเรนิสกับได้สติ เธอต้องการความชัดเจนจากปากเขาเสียก่อน ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น มาคัสละใบหน้าขึ้นมา เมื่อเรนิสไม่ยอม “ทำไม...” “ผู้หญิงที่เรย์เจอที่ร้านกระเป๋าวันนั้น คือใครค่ะ” ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มบริเวณมุมปาก ‘หึ...เรนิสร้ายกาจกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก’ อ่านให้สนุกฝากกดไลท์ คอมเม้นต์ให้ติมด้วยน๊าา ขอบคุณค่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more