Depression มืดมน..ผม(อยาก)เข้าใจ

ช่วงเวลาเย็นใกล้ค่ำ ที่สวนสาธารณะข้างโรงพยาบาลขนาดกลางแห่งหนึ่ง ฝนกำลังตกโปรยปรายและดูเหมือนกำลังจะหนักขึ้นเรื่อยๆ  ..... ทำไมเป็นแบบนี้ ..... ทำไมถึงเป็นฉัน ..... ทำไม หญิงสาวร่างบางในชุดสีดำทั้งตัว นั่งคุดคู้ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมสระน้ำ มือและแขนเต็มไปด้วยเลือดสีเข้มไหลหยดลงกับพื้นหญ้าท่ามกลางสายฝนปรอย ข้างตัวของเธอมีกระเป๋าสีดำใบเล็กและใบมีดคัตเตอร์หน้ากว้างสามชิ้น วางกระจายบนเสื้อกาวน์ยาวยับๆ ที่โยนทิ้งไว้ลวกๆ มันเปรอะเลือดอย่างน่ากลัว เสียงสะอื้นจากร่างบางหวีดหวิว มือบางเปื้อนเลือดกุมอกเพื่อกลั้นเสียงที่เปล่งจากใจที่ถูกทำร้ายสะสม หายใจหอบถี่จากการกระหน่ำทุบไปยังศีรษะ แขน และขาของตัวเองอย่างแรง ใบหน้าบิดเบี้ยวแสดงความเจ็บปวด ที่มาจากใจ ...ใช่จากกาย ชั่ววินาทีนั้น เธอตัดสินใจทำให้มันจบเร็วขึ้น เธอหันไปคว้าใบมีดทั้งสามใบอย่างแรงทำให้คมมีดและสันมีดบาดซ้ำบนแผลเปิดจนเลือดไหลทะลักออกมาอาบมือบาง เธอเงื้อใบมีดขึ้นเพื่อส่งแรงก่อนจะปักลงบนอกข้างซ้าย “เฮ้ย!!!! คุณ!!!” ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทำให้หญิงสาวชะงักมือเล็กน้อยก่อนจะรีบเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มประชิดตัวเธอ โยนร่มไว้ข้างๆ จับมือทั้งสองข้างของเธอไว้อย่างแน่นหนาแม้ว่าเขาจะถูกใบมีดเฉือนเนื้อจนเลือดสีเข้มไหลซึมออกมา หญิงสาวตกใจที่เห็นเลือดของเขาจนปล่อยมือจากใบมีด  ร่างบางสั่นกระตุก สะอื้นเบาๆ  “คุณ ใจเย็นๆ “เขายกมือขึ้นระดับเอวแล้วค่อยๆ พูดกับเธอ หญิงสาว ยกมือเปื้อนเลือดเช็ดน้ำตา “ฉัน.. ฉันขอโทษ คะ..คุณเจ็บมั้ย” เธอไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ  เธอมองที่แผลบนมือใหญ่ กุมมันไว้  “คุณต้องไปหาหมอ ต้องทำแผลก่อน คุณเจ็บมั้ยฉันขอโทษ”  เสียงแหบแห้งพร่ำขอโทษเขา ....ทั้งที่เลือดเปรอะไปทั้งตัว “ผมไม่เป็นไร คุณใจเย็นๆ ก่อน ไม่เป็นไรแล้วครับ” เสียงทุ้มพูดช้าๆ อย่างอ่อนโยน เธอค่อยๆ เงยหน้ามองเขา แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น เธอยกสองมือกุมใบหน้าตัวเองแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลผสมเลือดหยดลงมาช้าๆ เสียงนั้นสะเทือนใจคนฟังเหลือเกิน “คุณครับ ไม่เป็นไรแล้วนะ” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ เอ่ยเสียงนุ่มทุ้ม หยิบร่มมากางให้ ทั้งสองนั่งข้างๆ กันปล่อยให้เวลาผ่านไปสักพัก เขารู้ว่าควรทำอย่างไรเมื่อเจอเหตุการณ์นี้ ..... อยู่ข้างๆ เธอ ให้รู้ว่ายังมีคนที่ยังเป็นห่วง “ขอผมดูมือได้มั้ยครับ” เขาพูดกับเธออย่างอ่อนโยน เธอส่ายศีรษะช้าๆ “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอเอาแขนเสื้อเช็ดหน้าลวกๆ หันมาหาเขา เขาสังเกตว่าเธอใจเย็นลงบ้างแล้ว “ฉันขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บนะคะ คุณควรไปทำแผลได้แล้วนะ” เธอมองเขาอย่างเสียใจ “ไม่เป็นไรครับ คุณเองก็ควรทำแผลนะ เลือดคุณออกเยอะมาก” เขาพูดอย่างเป็นห่วง “ฉันไม่เป็นไรค่ะ” “คุณเป็น อย่าดื้อเลยนะครับ อย่างน้อยให้ผมทำแผลให้ได้มั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียนุ่ม “..... ไม่เข้ารพ.ค่ะ” “หืม?” เธอชี้ที่เสื้อของเขา กาวน์สั้นที่ปักชื่อและแผนกของเขาไว้ “ออ ถ้าอย่างนั้นไปที่ศาลาใกล้ๆ ผมจอดรถไว้แถวนั้น พอมีอุปกรณ์ทำแผลอยู่ คุณเดินไหวมั้ย” “ไหวค่ะ” เธอตอบเบาๆ เขาจะเข้ามาพยุง แต่เธอก็ดีดตัวออกจนเกือบล้ม “อย่าค่ะ ฉันสกปรก.. เดี๋ยวเสื้อคุณเปื้อน” แววตาเธอเศร้าสร้อย “ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีช่วย” เขายื่นมือมาตรงหน้าเธอ ไม่ว่าจะด้วยความอ่อนเพลียจากการเสียเลือด เสียงอันอ่อนโยน หรือท่าทีที่ไม่ตัดสินเธอ ทำให้เธอยื่นมือที่สั่นเทาวางบนมือหนาช้าๆ ชายหนุ่มยิ้ม “ขอบคุณครับ” เขาค่อยๆ ประคองเธอเดิน โดยที่ไม่รู้เลยว่าหญิงสาวกัดปากตัวเองจนได้ลิ้มรสเลือดเพื่อให้ความเจ็บครองสติไว้ อีกไม่ไกลจะถึงศาลา แต่เธอไม่ไหวแล้ว อาการจากภาวะเสียเลือดมากทำให้เธอค่อยๆ ล้มลงหมดสติ โชคดีที่ชายหนุ่มประคองเธอจับอาการได้ก่อน เขาช้อนเธอขึ้นอุ้มวิ่งเข้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล