when did you know... 'I'm fallin for her'

840 Words

ฉันจ้องภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก ผู้หญิงอัปลักษณ์ที่มองสะท้อนกลับมา สีหน้าเรียบสนิทแม้จะมีสีแก้มที่เห็นเลือดฝาดเล็กน้อย ฉันเป็นอะไร? ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย ว้าวุ่น กังวล คาดหวัง หวาดกลัว แต่กลับไม่อยากให้จากไป .....ฉันจะต้องไปหาหมอ อาจจะต้องเปลี่ยนยาละมั้ง ทางด้านหมอหนุ่ม หลังจากปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองเสร็จเวลาประมาณสี่ทุ่มครึ่ง เขาเริ่มรู้สึกหิว ระหว่างรอเคสผ่าตัดกระดูกได้กินแค่แซนด์วิชแฮมกับกาแฟแก้วเดียว ‘หิวชะมัด’ เขานวดต้นคอเบาๆ ก่อนจะมีมือข้างหนึ่งตบมาที่บ่า “hi! dude กูจะไปหาข้าวต้มรอบดึกกิน ไปด้วยกันมั้ยวะ” แซม ศัลยแพทย์ด้านมะเร็งวิทยาหน้าหล่อที่เพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่ เพื่อนสนิทเขา “แฟนไม่อยู่เลยไปกับเพื่อนกับฝูงได้งี้” เขาตอบกวนๆ ไป พวกเขาสนิทกันตั้งแต่แซมไปเรียนไฮสกูลที่อังกฤษ ถึงจะเรียนต่อคนละสาขาหรือลักษณะนิสัยที่ไม่คล้ายกันเท่าไรนัก แต่พวกเขากลับสนิทใจกันมากพอสมควร อาจจะเพราะพวกเขารู้สึกว่าไม่ได้ต้องการอะไรจากอีกฝ่ายละมั้ง “วันนี้ลัลกลับบ้านสวน โคตรคิดถึง” แซมทำหน้าเซ็งแบบที่พยาบาลที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินหันมามองคอแทบเคล็ด “หิ้วสาวกลับสักคนสิ หึๆ” “ไม่เสี่ยงว่ะ หิวข้าวมากกว่า” เพื่อนเขาล้วงกระเป๋าข้างหนึ่งอีกมืออีกข้างถือแก้วกาแฟ “งั้นไปหาข้าวกินกัน คนอื่นๆ ละ” พวกเขาคุยกันไปเดินไปร้านแถวหน้าโรงพยาบาลซึ่งมีร้านรวงมากมาย “ควงเวรยาวว่ะ” สองหมอมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ ‘หึ วันนี้ไม่มีเวรว้อยย’ สองหนุ่มเลือกร้านข้าวต้มกุ๊ยง่ายๆ สั่งอาหารกับไม่กี่อย่าง ผัดผักบุ้ง ยำไข่เค็มและ ไข่เจียวปู แซมมันเป็นครึ่งอีสานแท้ๆ แต่ดันกินเผ็ดไม่เก่ง ฮ่ะๆ เอาเถอะ ไว้ให้คู่หมั้นมันสอนกิน หลังจากนั้นไม่นานอาหารที่สั่งก็มาเสิร์ฟ ข้าวต้มกุ๊ยในถ้วยแก้วลายจีนๆ สีขาวลายน้ำเงินถูกวางตรงหน้าเขา โดยไม่ทันได้สนใจหน้าอกขนาดน้องๆ ผลแตงโมที่ทะลักจากเสื้อสายเดี่ยวตัวจิ๋วของลูกสาวเจ้าของร้านเลย แล้วจู่ๆ ดอว์นก็คิดไปถึงข้าวต้มหมูเด้งอร่อยๆ ของเธอคนนั้น ข้าวต้มงั้นเหรอ.. แซมเองก็เหมือนจะไม่ใส่ใจยิ้มหวานหยดย้อยที่ถูกส่งมาให้จากแม่สาวคนเดิม เขาตักยำไข่เค็มใส่ข้าวต่อด้วยไข่เจียวปู หลังกินไปได้หลายคำก็สังเกตว่าเพื่อนยังไม่ได้กินเลยสักคำ ‘หรือเขากินเร็วไปวะ’ แซมคิด “ดอว์น ไม่กินเหรอวะ ดอว์น!” “หะ หา ว่าไงนะ” ดอว์นเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้มเหมือนเพิ่งได้สติ “เป็นไรวะ ไหนบอกหิว ไม่กินล่ะ” แซมตักผัดผักบุ้งมาชิม “ทำไมเผ็ดวะ” ว่าแล้วตักผัดผักบุ้งใส่ถ้วยให้เพื่อน “กินไปเยอะๆ เป็นฝรั่งแท้ๆ กินเผ็ดเก่งชิบ” เขาบ่นไม่ใส่ใจนัก ดอว์นยิ้ม เพื่อนเขามันใส่ใจแต่ไม่แสดงออกน่ะสิ เพราะในถ้วยเขามีไข่เจียวปูฟูๆ พูนอยู่ด้านในถ้วย ถึงจะชอบกินเผ็ดแต่ถ้ากินตอนท้องว่างคงมีแสบท้องกันบ้าง “ไม่มีไรโทษที” เขาตักข้าวกินช้าๆ “แซม” “ว่า?” “รู้ตัวตอนไหนว่าชอบลัลลาวะ” หมอแซมแทบจะพ่นไข่เค็มติดหน้าไอฝรั่งนี่ (เขามีเชื้อตะวันตกครึ่งเดียวไม่นับ) ดีที่กลั้นไว้เลยแค่สำลัก “ถามอะไรวะ” เขาหยิบแก้วน้ำมาดื่มแก้เก้อ เออ เอาเว้ย หมอแซมผู้ร้ายกาจ เสือผู้หญิงในตำนาน หน้าแดงว่ะ ฮ่าๆๆ “เออ อยากรู้ รู้ตัวตอนไหนว่าชอบลัลลา” “ถามเชี่ยไรเนี่ย” เอาแล้ว ทีนี้หูแดงด้วยเลย “จริงจัง” “เออๆ” แซมค่อยๆ นึก ลึกลงไปในความรู้สึก ‘รัก’ ที่ท่วมใจในตอนนี้ “คงเป็น.. ตั้งแต่ อยากกอดละมั้ง” อยากกอดเหรอ... เขายังไม่ได้รู้สึกขนาดนั้น แค่รู้สึกว่าน่ารักดี “ทำไมถามเรื่องนี้ หรือปิ๊งสาว?” แซมว่าหลังปรับอารมณ์แล้วตักข้าวต้มกินต่อ “ไม่รู้ว่ะ แค่คิดถึง แค่รู้สึกว่าน่ารักดี แค่รู้สึกว่า.. อยากมองนานๆ อยากเข้าใจ หน้านิ่งๆ ยังไม่แย่เลยสักนิด” ดอว์นพูดไป คิดไป กึ๊ก หมอแซมวางตะเกียบลงกับถ้วยข้าวต้ม “ถ้าชอบก็แค่บอกว่าชอบ แมนหน่อยดิวะ” .....ชอบ งั้นเหรอ.. “รีบกินๆ ง่วงแล้ว” “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เพิ่งกินกาแฟไปไม่ใช่เหรอ” “อยากไปฝันถึงลัล” หมอแซมตอบพร้อมกระตุกยิ้มแบดบอยที่ดูไม่น่าไว้ใจสุดๆ ....คิดว่าไม่น่าฝันอย่างเดียว เขาคิดแล้วรีบจัดการมื้อนี้ให้เสร็จ ซึ่งเป็นงานถนัดรองจากเป็นหมอออโธ (Orthopedic surgeryศัลยศาสตร์ออโธปิดิกส์) เลย กินเร็ว!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more