Disturb or ... 1/2
674 Words
“ขอโทษค่ะ ฉันทำคุณเสียเวลา เดี๋ยวฉันไปหยิบแก้วให้”
เธอเดินไปที่หลังเคาท์เตอร์หยิบแก้วเซรามิกขึ้นด้วยมือสั่นๆ
แล้วก็ตามพลอตหนังโง่ๆ ไม่ก็ฉันโง่เอง
เพล้งง
เธอพยายามกำมันไว้ก่อนที่จะตกลงไป ทำให้ขอบแก้วเซรามิกบาดเข้าไปในฝ่ามือบางจนเลือดสีเข้มหยดเป็นทาง
“คุณ!” เขารีบเข้ามาดู
“อย่าค่ะ! อย่าเข้ามา เดี๋ยวคุณเหยียบเศษแก้ว”
ฉันเช็ดเลือดกับกางเกงแล้วหยิบแก้วอีกใบยื่นให้เขาผ่านเคาท์เตอร์
“ใช้แก้วนี้แทนนะคะ สายแล้ว”
หมอหนุ่มใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วสูดหายใจ
ผู้หญิงคนนี้ห่วงว่าเขาจะไม่ได้กินน้ำเต้าหู้? ห่วงว่าเขาจะไปทำงานสาย?
แล้วที่เธอต้องเจ็บไม่ใช่เพราะไปเอาแก้วให้เขาเหรอ
เป็นเด็กเป็นเล็กจะจับมาตีก้นซะให้เข็ด
“คุณพอจะมีผ้าสะอาดมั้ยครับ” เขาหันมาถาม
ฉันเอี้ยวตัวไปหยิบทิชชูที่เป็นผ้าทอในกล่องมาสองสามแผ่น ยื่นให้เขานิ่งๆ
เขาพับผ้าทอนั้นกดไว้กลับแผลแล้วจับมือฉันอีกข้างกดไว้
“โอเคครับ อย่างน้อยกดไว้ก่อน”
“นั่งตรงเก้าอี้ด้านใน เป็นเด็กดี เดี๋ยวผมมา” เขาพูดดุนิดๆ
ถึงจะไม่ใช่เวลา แต่คนอะไรดุได้ไม่น่ากลัวสักนิด
...มุมปากกระตุกเป็นยิ้มบางๆ อย่างไม่รู้ตัว
เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ด้านในเคาท์เตอร์มองฝ่ามือที่มีเลือดซึมออกมาไม่หยุด
สายตากวาดไปทั้งมือ ฝ่ามือ แขน ทุกที่มีแผลเป็น รอยกรีด เต็มไปหมด
ขณะที่เธอกำลังจะดิ่งลงไปในความคิดแย่ๆ นั้น
“ผมลืมถามว่าที่ตักผงกับไม้กวาดอยู่ไหนเลยหานานหน่อย ขออนุญาตนะครับ”
เขาคลี่ยิ้มอ่อนโยนกวาดเศษแก้วมารวมกันเร็วๆ เพื่อจะได้เดินมาหาเธอได้
ก่อนจะวางที่ตักผงกับไม้กวาดไว้ข้างฝา แล้วเดินตรงมาหาเธอ
หมอหนุ่มค่อนข้างกังวล เธอจะมีปฏิกิริยาหวาดกลัวกับเขาอีกมั้ย
แต่ถึงอย่างนั้น เขาต้องดูแผลให้เธอก่อน
เขานั่งยองๆ แล้วยื่นมือไปหาเธอช้าๆ พร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นกว่าเตาอบพันตัวมาให้เธออีกครั้ง
“ขอผมดูแผลได้มั้ยครับ”
ประโยคทำนองเดิม บุคคลเดิม ต่างแค่เวลาและสถานที่
ฉันเม้มริมฝีปาก จะทำยังไงดี ช่วงการหายใจกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ
มือที่กำไว้อย่างไม่รู้ตัวทำให้เลือดหยดลงมา
หมอหนุ่มมองอย่างเป็นห่วง เขาไม่ควรเร่งรัดเธอ แต่ตอนนี้เลือดที่หยดลงมาน่ากลัวว่าเธอจะทำให้แผลแย่ลง
เขาเลือกที่จะวางมือใหญ่ลงบนมือที่บาดเจ็บอย่างอ่อนโยน
สบสายตากับเธอให้รู้ว่าเขาพร้อมจะช่วยเสมอ
“ไว้ใจผมนะ ขอผมทำแผลให้ ผมสัญญาว่าจะใช้เวลาไม่นาน”
ไม่รู้ว่าจะด้วยคำพูดที่อ่อนโยนเหลือเกินนั้น สายตาที่เธอไม่คุ้นเคยแต่อบอุ่นในใจ
...หรือรอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกถึงแสงสว่างเหมือนชื่อของเขา (Dawn)
เธอพยักหน้าช้าๆ
“ขอบคุณครับ”
เธอคลายมือที่กำไว้ออกช้าๆ หมอดอว์นประคองมือบางแล้วประเมินบาดแผล แล้วสีหน้าก็ขรึมลงเล็กน้อย
“คงจะต้องเย็บครับ คุณสะดวกไปโรงพยาบาลมั้ย”
เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ตะ..แต่ ฉันต้องเตรียมเปิดร้าน ขนมก็ยังไม่ได้อบเลย..”
เขากุมมือบางสั่นๆ นั้นไว้
“ไว้ทำแผลแล้ว ผมมาช่วยคุณเตรียมร้านดีมั้ยครับ”
ยิ้มเตาอบเผาฉันอีกแล้ว...
“..ค่ะ”
ฉันคว้ากุญแจร้านแล้วเดินผ่านซากเศษแก้วออกมา
....โดยมีมือเขากุมไว้
กดผ้านั่นกับแผลของฉันไว้ ตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล
นั่นหมายความว่าอะไรงั้นเหรอ
...เขาจับมือฉันตลอดทางยังไงล่ะ
- Writer
