Depression มืดมน..ผม(อยาก)เข้าใจ

I fall for her

สองหนุ่มแชร์กันออกค่าอาหารแล้วเดินกลับที่จอดรถของโรงพยาบาล

“เจอกัน” แซมว่าแล้วปิดประตูรถ BENTLEY สีดำขลับก่อนออกรถไป

ดอว์นยืนพิงรถเอสยูวีสีเงินประกายเทา

แสงไฟจากลานจอดรถสะท้อนโลโก้ทรงปีก Aston Martin DBX

....เธอคนนั้นชื่อ ไนท์

เขาได้ยินที่น้องพนักงานที่เป็นแฝดเรียกเมื่อเช้า

...ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ทั้งที่เธอเลือดแทบจะอาบตัวอยู่แล้ว แต่เห็นเขามีแผลแค่นิดเดียวเท่านั้นเธอกลับมีอาการเสียใจมากๆ แววตาเศร้าสร้อยนั้นทำเอาเขารู้สึกเศร้าไปด้วย ทั้งที่เขาเจอเหตุการณ์ทำนองนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ไม่พอเธอยังจะพาเขาไปทำแผลอีก

เธอกลัวเสื้อเขาจะเปื้อน กลัวว่าจะทำให้เขาลำบากจนกัดปากตัวเองแตกขนาดนั้น..

......เขาคิดแล้วเผลอกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว

เธอคนนั้นที่ใจดีทำข้าวต้มอร่อยๆ ให้เขากินทั้งที่จะปฏิเสธไปก็ได้

ใส่ใจแม้กระทั่งกลัวว่าเขาจะไม่กินพริกไทย หรือน้ำดื่มว่าชอบน้ำเย็นหรือไม่เย็น ที่หากคนไม่ใส่ใจคงจะหาอะไรแถวๆ นั้นให้ก็พอ

ไม่พอยังมีขนมที่ยังไม่วางขายให้ลองชิมอีก ถึงเธอจะบอกว่าเป็นตัวทดลองก็เถอะ มีห่อกลับให้อีกต่างหาก

ตอนไปชวนเธอกินมื้อเช้ากัน เขาอาจจะคิดเล่นสนุกมากไปจนไม่คิดถึงจิตใจของเธอ

เขาน่าจะรู้ดีที่สุดว่าเธอเปราะบางแค่ไหน

เขาทำพลาด...... จนเธอมีอาการหวาดกลัวแบบนั้น

และที่ปฏิเสธไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย เธอคงไม่ต้องบาดเจ็บ มือสำคัญแค่ไหนในการดำเนินชีวิต โดยเฉพาะการทำขนม

ถึงจะเป็นแบบนั้นเธอไม่เคยโทษเขา ยังเป็นห่วงว่าเขาจะไม่ได้ดื่มน้ำเต้าหู้ กลัวเขาไปทำงานสาย

ต้องเป็นคนที่คิดถึงตัวเองน้อยแค่ไหน แล้วคิดถึงคนอื่นแค่ไหนถึงจะใส่ใจคนอื่นได้มากขนาดนี้ เธอไม่เคยโทษเขาสักครั้ง

...ถ้าจะให้ถูกคือ เธอเอาแต่โทษตัวเอง

เป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่ป่วยโรคนี้

เขาทำให้เธอต้องพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจตัวเองออกมา

โดยพื้นฐานแล้ว ไม่มีใครอยากอยู่เพียงลำพัง

.... แต่มีอยู่ คนที่เจ็บปวดจนเลือกที่จะปฏิเสธมัน

แล้วยังมีคำพูดตรงๆ ที่ว่ากลัวจะรักเขา ความไม่ประสาเรื่องรักใคร่

แก้มแดงๆ แววตาสั่นไหวเพียงเล็กน้อยบนใบหน้าเรียบเฉย

.... น่าสัมผัสเหลือเกิน

มันเป็นความรู้สึกประหลาดกว่าความรู้สึกที่เขามีให้คนที่เคยคบกันมา และนี่ไม่ใช่ความรู้สึกของหมอที่มีต่อคนไข้

อย่างที่แซมว่า เขาควรยอมรับอย่างลูกผู้ชาย

......เขาชอบเธอ

ดอว์นเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ไร้กลุ่มดาว แต่แล้วเขาก็เห็นโคมสีขาวลอยเป็นจุดๆ เสียงจากพลุไฟเป็นแห่งๆ เสียงหัวเราะลอยมาตามลม

“กลางคืน (night) ... ก็ไม่ได้มืดเสมอไป”

เขาคิดแล้วก็เข้าใจได้ว่า นี่เป็นเทศกาลลอยกระทง เทศกาลแห่งการเฉลิมฉลอง

เขาอยากทำให้ ‘กลางคืน’ ที่เขาคิดถึงไม่ต้องมืดมิด ..อีกต่อไป

หมอดอว์นขับรถมาจอดใกล้ๆ บริเวณร้านของหญิงสาว เขาลงจากรถแล้วเดินไปที่ร้าน

เขารู้ว่าร้านน่าจะปิดแล้ว แต่เขาอยากมาหาเจ้าของร้าน ไม่ได้อยากกินขนมในเวลาที่เพิ่งจัดการมื้อดึกมา

‘เธออาจจะนอนแล้ว’ เขามองประตูร้านที่ปิดแขวนป้าย close ไว้

เขาตัดสินใจเดินกลับไปที่รถแล้วเขียนโน้ตเล็กๆ สอดไว้ที่ประตู

แล้วพูดกับคนด้านในเบาๆ

“ฝันดีนะครับ”