“เอาละครับ ผมเล่าเรื่องของผมแล้ว ไนท์จะให้โอกาสผมเข้าใจคุณมากขึ้นบ้างได้มั้ยครับ” รอยยิ้มและแววตาแสนอ่อนโยน..
ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ว่าใครบนโลกนี้ ถ้าถูกดวงตาแสนสวยคู่นี่จ้องมองไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้เลย
..... และบังเอิญว่าฉันยังอยู่บนโลกใบนี้ด้วยสิ
ฉันหายใจลึกๆ แล้วค่อยๆ เรียบเรียงความคิดก่อนจะเริ่มเล่าสิ่งที่เก็บไว้มาตลอด
“ฉันเป็นลูกคนเดียว พ่อเป็นครู แม่เปิดร้านอาหารเล็กๆ พ่อกับแม่รักฉันมาก ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มมีอาการซึมเศร้าตั้งแต่เมื่อไร ภาพในความทรงจำคือ ฉันเป็นคนแปลก และมักจะอยู่คนเดียวมาเสมอ สมัยอนุบาลฉันเข้าเรียนก่อนเกณฑ์ด้วยอายุสองขวบครึ่ง ในตอนนั้น อาจจะมีงานสนุกๆ
ผลการเรียนที่อยู่อันดับต้นๆ เสมอ พ่อแม่ดีใจ หรือการได้รับความเอ็นดูบ้างเมื่อเราทำตัวสมวัย แต่สิ่งที่ฉันจำได้คือฉันเหนื่อยที่จะยิ้ม เวลาพัก เพื่อนร่วมห้องมักจะมาเล่นกันที่บ้านหลังเล็กๆ สามสี่หลังที่มีบันไดก
