ก๊อกๆ คุณพยาบาลเดินถือถาดยาเข้ามา
“ทานยาก่อนนะคะ”
ฉันขอบคุณเบาๆ แล้วหยิบยามากิน เธอยิ้มหวานให้ดอว์นแล้วเดินออกไป ใช่ หล่อนยิ้มให้เขา
“คุณไม่ต้องทำงานเหรอคะ”
“ดอว์นครับ”
“โอเค ดอว์นไม่ต้องทำงานเหรอ”
“อีกสองชั่วโมงผมเข้าเวรครับ”
“คุณควรไปพักนะคะ”
“ดอว์นครับ” ฉันขมวดคิ้วนิดหน่อย
“ไม่ชินนี่นา” ถึงจะพูดแบบนั้นสีหน้าฉันยังคงแสดงออกได้น้อยมาก
“คราวหน้าคุณไม่เรียกชื่อผม ผมจะ...หอมแก้มคุณ”
“ดอว์นยังเรียกฉันคุณเลย แล้วก็ไม่ให้หอม ฉันไม่ใช่ฝรั่ง”
“ผมเรียกไนท์ว่า ไมน์ แล้วกัน Can I call you mine? ”
“ไม่ใช่ชื่อฉันสักหน่อย”
“M-I-N-E you’ re mine.” ว่าแล้วส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้
รู้สึกแก้มร้อนๆ อีกแล้ว ฉันรู้ว่ามันคืออะไร
......เพียงแค่ตอนแรกไม่ยอมรับเท่านั้น
“จีบให้ติดก่อนเถอะค่ะ” ฉันเม้มปากกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม ต้องเข้าใจว่ามันแทบไม่ได้ใช้งานมาค่อนชีวิต
“ฉันคิดลบมากๆ มั่นใจว่าคุณ
