กริ๊งง
เสียงกริ่งประตูร้านดัง ฉันหันไปมองพร้อมกับเก็บผ้าเช็ดโต๊ะ
รอยยิ้มเตาอบที่คุ้นเคยเป็นสิ่งแรกที่ฉันมองเห็น
“ไงครับไมน์” ดอว์นเดินตรงมาหาฉัน โดยไม่ลืมจะยิ้มทักทายน้องๆ
ฉันยิ้มบางๆ ให้เขา
“เหนื่อยมั้ยวันนี้” ฉันถามแล้วมองใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนยิ้ม
“นิดหน่อยครับ หิวมากเลย”
ฉันอมยิ้มเล็กๆ
“นึกว่าจะตอบว่าไม่เหนื่อยซะอีก”
“ทำงานก็ต้องเหนื่อยเป็นปกติ จริงมั้ยครับ แต่เราจะมีวิธี heal ยังไงก็แล้วแต่คน”
ฉันเดินนำเขาเข้าไปในครัว วางผ้าเช็ดโต๊ะไว้ในที่ของมัน
“แล้วดอว์นมีวิธีอะไรเหรอ”
ถามพร้อมๆ กับหยิบอุปกรณ์ทำต้มผักใส่หมูเด้งออกมา
เขาไม่ตอบแต่เดินมาสวมกอดจากด้านหลัง แล้ววางคางได้รูปนั้นกับบ่าของฉัน ไม่มองก็รู้ว่าเขาต้องผลิตเตาอบอยู่แน่ๆ
“แบบนี้ สบายมากๆ ครับ ให้กลับไปผ่ากระดูกต่อยังไหวเลย”
เสียงทุ้มอุ่นๆ เอ่ยชิดใบหู
ฉันยกยิ้มขึ้น รู้สึกได้ว่าใจเต้นในจังหวะที่เร็วและแรงขึ้น น
