Depression มืดมน..ผม(อยาก)เข้าใจ

the same things

ฉันอบขนมของวันนี้เสร็จแล้ว

“พี่ฝากหน้าร้านแป๊บนะ แยม ยิ้ม”

ฉันหันไปพูดกับน้องพนักงานยิ้มบางๆ

“โอเคมั้ยคะพี่ไนท์” ยิ้มถามอย่างเป็นห่วง

“อืม ไม่เป็นไร แค่อยากสูดอากาศ”

ฉันแย้มยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด ถอดผ้ากันเปื้อนพาดไว้ที่เก้าอี้

แล้วเดินไปทางหลังร้าน

ฉันเปิดประตูบานเลื่อนออกไป

สายลมอ่อนๆ พัดมาปะทะที่ใบหน้าของฉัน ลม....

ที่หลังร้านเป็นสวนเล็กๆ มีต้นไม้กระจุ๋มกระจิ๋มไล่สายตาไปที่สนามหญ้าต้นสั้นๆ ระยะสี่ห้าก้าว

กับคลองเล็กๆ ที่โชคดีไม่มีกลิ่นเหม็นของซากปลาตายและตะไคร่น้ำ

บางครั้งฉันก็คิดว่าอาจจะมีเงือกโผล่มาเหมือนในการ์ตูน

แล้วความคิดต่อมาก็คือ ...งี่เง่าและไร้สมองที่สุด

ฉันชอบมานั่งพักอารมณ์ให้ผ่อนคลายทั้งกลางวันและกลางคืน

เปิดเพลงเบาๆ นั่งพื้นหญ้าที่สะอาดกว่าพื้นนรกเล็กน้อย

สัมผัสบรรยากาศที่สงบ ลมที่อาจจะร้อนน้อยกว่าไมโครเวฟนิดหน่อย

ที่แห่งนี้เป็นของเรา...

ฉันเอนตัวนอนลง หลับตา รู้สึกร้อนๆ ที่ตา น่าจะอยู่ใกล้เตาอบนานไป

ฉันกดเพิ่มเสียงอีกนิดทั้งที่ยังหลับตา

เพลงโปรดใน Playlist ที่สร้างใน spotify

I hope your fear is thick like poison that gets into your blood

I hope you push until you cannot breathe

And it's still not enough

I hope you put your life out on the line

And everybody watches while you fall

'Cause I love you more than you could know

And your heart, it grows every time it breaks

I know that it might sound strange

But I wish you pain

Wish you pain

It's hard to say

But I wish you pain

Song : Andy Grammer - Wish You Pain

ฟังวนไปสามรอบ อารมณ์เริ่มสงบลง ฉันปิดเพลงแล้วเดินกลับเข้าร้าน

น้องสองคนหันมายิ้มให้ฉัน

“ขอบใจ”

ฉันส่งยิ้มบางๆ ให้ แล้วหันไปมองนาฬิกา อีกสองสามชั่วโมงจะปิดร้าน

เวลานี้เป็นเวลาทองของแถบนี้ ผู้คนมักมาจับจ่าย นั่งคาเฟ่ช่วงอากาศค่อนข้างร้อนอย่างเที่ยงจนถึงบ่ายแก่ๆ

ฉันผูกผ้ากันเปื้อนแล้วเตรียมตัวหน้าเคาท์เตอร์ โดยไม่ลืมใส่แมสก์สีดำอันโปรด

มันดีมากเลยนะแมสก์น่ะ ไม่ต้องฝืนยิ้มทั้งที่ไม่อยากทำ แค่แสดงออกอย่างสุภาพก็พอ

หลังจากนั้นคนก็ทยอยเข้ามาไม่ขาด ต้องสลับทำเครื่องดื่มกับเก็บโต๊ะไปด้วย

งานนี้เหนื่อย เป็นงานบริการ แต่ฉันว่ามันก็ไม่ได้แย่เลย

อย่างน้อยสภาพแวดล้อมทำให้เราไม่รู้สึกแปลกแยกมากนัก

แล้วเวลางานวันนี้ก็หมดลง ฉันเตรียมสั่งของทำขนมสำหรับวันพรุ่งนี้

“พี่ไนท์ แยมกับยิ้มกลับก่อนนะค้า”

น้องสองคนหันมาบอกลาพร้อมยิ้มน่ารัก

“จ้า วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ” ฉันยิ้มบางให้

น้องสองคนยิ้มหวานให้แล้วเดินออกประตูร้านไป เห็นคุยกันว่าจะไปกินปิ้งย่าง

พวกเธอชวนฉันแล้ว แต่วันนี้เหนื่อยเกินไป คิดว่าจะพักสักหน่อย

ฉันเป็น introvert ที่แท้จริง ยิ่งสมัยนี้มีการซื้อของออนไลน์ ฉันยิ่งไม่ออกไปไหนเลย

ล่าสุดคงเป็นสามเดือนก่อน ที่ไปโบสถ์...

ฉันขับรถเป็น แต่คิดว่าตอนนี้คงเกือบลืมไปแล้ว

ฉันปิดประตูร้าน รูดม่านสีขาวปิด เดินไปหลังร้านกดเปิดเครื่องทำน้ำแข็งไว้

แล้วเดินขึ้นชั้นสอง ชั้นสาม

ชั้นสามเป็นที่พักของฉัน ถึงตัวตึกจะทาสีอ่อนดูน่ารักสะอาดสะอ้าน

แต่ที่พักของฉันทาสีผนังสีเทาอ่อนด้านล่างปูกระเบื้องสากสีเทาเข้มลายดำ

ผ้าม่าน เตียง ผ้าปูเตียง ปลอกหมอน ปลอกหมอนข้าง ตู้เสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัว โคมไฟ โต๊ะทำงาน ตู้หนังสือเล็กๆ เก้าอี้เอน

แก้วน้ำ กระถางต้นไม้ มือถือ เคสทั้งมือถือ คอมพิวเตอร์และไอแพด ตะกร้าใส่ผ้า ตะกร้ายาเป็นสิบๆ กล่อง

ล้วนเป็นสีดำ...

แต่หลังจากทำจิตบำบัดไปบ้างก็คิดได้ว่าควรจะทำให้มันสดใสบ้าง

เลยเปลี่ยนโต๊ะเครื่องแป้งเป็นสีเทาอ่อนมากๆ

แล้วหาต้นไม้ที่ไม่แย่งอากาศเรา และช่วยฟอกอากาศมาไว้ตามจุด

เช่น หัวนอน โต๊ะทำงานและบนตู้หนังสือ

ฉันหยิบไอแพดเปิดเพลงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ออ เสื้อผ้าฉันก็เป็นสีดำซะส่วนใหญ่ อืม 90% รวมถึงชุดที่ดูทางการหน่อยก็ด้วย

เพราะงานพิธีการเดียวที่ฉันจะไปคืองานศพ

..... เมื่อคุณตาย ทุกคนจะรักคุณ

ดูจากอะไรงั้นเหรอ ตอนคุณทำงานงกๆ เหนื่อยสายตัวแทบขาด มีเหรอคนที่มองเห็นแล้วใส่ใจ พวกเขาแค่มองเห็นแล้วคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่คุณควรทำ แต่เมื่อหมดเวลาของคุณ พวกเขามาหาคุณเยอะแยะเลย ไม่ว่าจะเป็นคนที่เรียกตัวเองว่า ‘เพื่อน’ ที่ปกติอาจจะมาหาคุณบ้างเวลาจะยืมเงิน ไม่ก็ลอกงานตอนเช้า หรือ ‘ญาติพี่น้อง’ ที่ตอนคุณมีชีวิตคอยแซะ คอยมอง รอดูวันที่คุณจะพลาดแล้วซ้ำเติม ‘คนรัก’ ที่ใช้เวลาไม่นานก็ลืมคุณแล้วหาสาวสวยคนใหม่มากินตับ

พวกเขาจะมารวมกันเหมือนช่วงฝนตก ขยะมักจะถูกชะมากองรวมกัน

พวกเขาจะบ่นแน่ งานศพก็ใช้เงินนี่นา

ฉันเลยคิดว่าจะเก็บเงินสำหรับจัดงานศพตัวเองไว้ด้วย จะได้ไม่สร้างศัตรูเพิ่มตอนตายไปแล้ว

แล้วที่ตลกคืออะไร พวกเขาจะมาหา แต่พวกเขาไม่สนใจคุณหรอก

พวก ‘เพื่อน’ อาจจะคิดว่าเป็นงานรวมรุ่น คงจะสังสรรค์กันต่อหลังจากไปงานศพคุณ แต่ก็อาจจะมาไม่ครบรุ่นด้วยซ้ำ

พวก ‘ญาติพี่น้อง’ ก็จะถามไถ่เรื่องเมียหลานคนนั้น ลูกน้องคนนี้ หลานอีกคนโตมาหน้าตาดีเชียว

‘คนรัก’ ที่อาจจะส่งข้อความไปหาคนใหม่ก่อนจะเผาร่างคุณด้วยซ้ำ

ไม่เชื่อ ถึงเวลานั้นคุณลองเดินไปรอบๆ งานศพตัวเองแล้วนับ

‘คนที่ร้องไห้ : คนที่หัวเราะ’ สิ คุณจะพบสัดส่วนทองเชียวล่ะ

หลังอาบน้ำเสร็จ ฉันหยิบไอแพดแล้วเดินลงไปหามื้อเย็นดูดลงท้องในครัว

“อืมม ต้มผักใส่หมูแล้วกัน” ฉันพูดกับตัวเอง ทำเหมือนเพิ่งทำกินไม่กี่ครั้ง ทั้งที่กินเมนูนี้มาเกือบสามเดือนแล้ว

ฉันตั้งน้ำร้อนในกระทะไว้ แล้วหั่นแครอทกับผักสลัด ต้นหอมนิดหน่อยไว้โรยหน้า

หยิบหมูเด้งที่ทำเองในตู้เย็นออกมา ใส่แครอทกับผักสลัดในกระทะทั้งที่ยังไม่เดือด ฉันชอบกินผักเละๆ

อีกอย่างถ้าต้มผักไว้น้ำจากผักจะทำให้น้ำซุปหวานแบบไม่ต้องเปลืองน้ำตาล

ระหว่างรอน้ำเดือด นั่งดู netflix เสียงน้ำเดือด ฉันใช้ช้อนตักหมูเด้งเป็นคำๆ หยอดไปในน้ำเดือด

ปรุงรสนิดหน่อยด้วยดอกเกลือ พอน้ำเดือดอีกรอบตอกไข่ไปสองฟอง

พริกป่นสองช้อน ตีไข่ให้ข้นๆ

รอแป๊บนึง แล้วเทลงชาม เรียบร้อย

เอากระทะแช่น้ำไว้ เครื่องทำน้ำแข็งได้น้ำแข็งพอดี ตักใส่แก้วเก็บความเย็น ฉันติดน้ำเย็น ....เหมือนพ่อ

ใส่น้ำเปล่าลงไป ฟาดมื้อเย็นเรียบ ล้างจาน กระทะอะไรต่อมิอะไรให้เรียบร้อย

หยิบแก้วน้ำกับไอแพดขึ้นห้อง ต่อไปเป็นเวลาแห่งความผ่อนคลาย

เข้าห้องปิดประตู ล๊อคแม่กุญแจสามชั้น ยกโต๊ะที่เอียงให้ดูไอแพดได้ตอนนอน ซื้อออนไลน์มา ใช้งานได้ดีที่เดียว

สังเกตได้จากที่มันยังไม่กลายเป็นเศษไม้

ออ ห้องฉันไม่มีไฟเพดานนะ มีแต่โคมไฟ ฉันหรี่โคมไฟ เปิดพัดลม (ฉันไม่ชอบแอร์ ถึงในห้องจะมีก็เถอะ มันทำให้อากาศแห้ง ฉันเป็นภูมิแพ้)

แกะถุงซิปล๊อคสีชา ส่งยาเข้าปากครึ่งกำ

กระดกน้ำตาม แกะยาของตอนเช้าใส่ถุงเดิมวางไว้บนโต๊ะ แล้วซุกตัวเข้าผ้าห่ม เปิดดูอนิเมะที่ชอบ

จนง่วงสักเที่ยงคืน ปิดทุกอย่างแล้วเอาหูฟังยัดหู เปิดเสียงฝนตกแล้วค่อยๆ จากวันนี้ไปเพื่อเจอพรุ่งนี้

เหมือนทุกวัน..