breakfast 1st

1575 Words

เจ็ดโมงเช้า คือเวลาตื่นนอน หลังทำธุระส่วนตัวไม่ถึงยี่สิบนาทีให้สะอาดที่สุด รวบผมและสวมผ้ากันเปื้อน เตรียมทำขนมของวันนี้ ฉันเดินไปเอากล่องที่อยู่ในกล่องไม้หน้าร้าน เป็นวัตถุดิบทำขนม สั่งออนไลน์มา “ไงครับคุณ” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากทางเดินหน้าร้าน ใคร? คิดแล้วก็หันไปมอง ออ หมอคนนั้น “ออ สวัสดีค่ะ” ฉันส่งยิ้มที่ขยับแค่ปากพอให้เป็นมารยาท “ร้านเปิดแล้วเหรอครับ” เขาถาม สีหน้าเขาดูอิดโรยแปลกๆ แม้จะยังยิ้ม “ยังค่ะ” ฉันตอบแล้วชี้ไปที่ป้ายกระดานหน้าร้านที่เขียนเวลาเปิดปิด “แย่เลย ร้านสะดวกซื้อไม่มีอะไรให้กินเลยครับเวลานี้ ว่าจะมาหาครัวซองต์อร่อยๆ” เขาหัวเราะแห้งๆ “?” ฉันมองอย่างสงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไรไป “ผมเพิ่งลงเวรมาครับ หิวมากก” อันนี้พอเดาออก พูดขนาดนี้แล้วจะให้ฉันทำไงละ “ในร้านพอมีของกินอยู่ สนใจไหมคะ” “สนมากๆ ครับ” ว่าแล้วรอยยิ้มหล่อเหลาอบอุ่นก็ปรากฏขึ้นเต็มใบหน้า ฉันพยักหน้าเรียบๆ “เชิญค่ะ” ฉันเดินนำเข้าร้านมา “ร้านน่ารักนะครับ โทนสบายตามาก” เขามองไปรอบๆ ร้าน “จ้างคนอื่นมาทำน่ะค่ะ คุณนั่งรอตรงโต๊ะริมก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปดูในครัวก่อน” เขาไม่ตอบแต่ส่งยิ้มที่อุ่นกว่าเตาอบมาให้ .... ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น มันเป็นยิ้มที่สดใสแต่ให้ความรู้สึกอบอุ่น แต่ก็ช่างเถอะ เดินเข้าครัว เปิดตู้เย็น มีผักกาดแก้ว แครอท หมูเด้งที่ทำเองไว้ ข้าวหุงนิดหน่อยแล้วก็ต้นหอม ข้าวต้มหมูเด้งแล้วกัน คิดได้แล้วก็ตั้งหม้อต้มน้ำปรุงรสดอกเกลือใส่แครอทหั่นเต๋า เดือดแล้วใส่หมูเด้งรอสักพักใส่ข้าว ไม่คนแล้ว เดี๋ยวเละ เดือดแล้วปิดไฟตักใส่ชามโรยต้นหอมซอย กำลังจะเหยาะพริกไทยแล้วชะงักมือ ยกไปเลยดีกว่า ฉันวางชามที่รองจานขนาดพอดีลงตรงหน้าเขา ตามด้วยขวดพริกไทย “ฉันไม่รู้ว่าคุณทานพริกไทยมั้ย เลยไม่ใส่มาก่อน” เขายิ้ม “ผมทานได้” ยิ้มอุ่นๆ นั่นทำง่ายเหรอ ให้เยอะมากเกินไปแล้วนะ ฉันเดินไปหยิบแก้วน้ำจะเติมน้ำให้ “คุณดื่มน้ำอะไรดีคะ” คิดได้ก็หันมาถาม เขาอมยิ้มจนลักยิ้มโผล่ “น้ำเปล่าครับ” “แล้วยะ..” “เย็นก็ได้ครับ ถ้าจะกรุณา” เขาอมยิ้ม เอ็นดู? ฉันพยักหน้า ตักน้ำแข็งทำเองในช่องฟรีซเทน้ำลงไป เดินเอาไปวางข้างๆ ชามข้าวต้ม “ทำไมคุณยังไม่ทานคะ หิวนี่นา” “รอคุณ” “?” “คุณคงยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน ทานเป็นเพื่อนผมหน่อยสิครับ” ยิ้มเตาอบ ไม่สิ มันต้องเผาฉันแน่ “ฉันยังไม่หิวค่ะ ต้องทำขนมให้เสร็จก่อนเปิดร้านด้วย” ส่ายหัวน้อยๆ “ขนมอบนานมั้ยครับ” ใบหน้าหล่อเหลาจริงจังขึ้นนิดหน่อย “..ฉันพักแป้งไว้แล้ว.. เหลือแค่เข้าเตา ..ค่ะ” ทำไมรู้สึกเหมือนเขาเป็นห่วง คงห่วงขนมสินะ อาจจะอยากกินเร็วๆ? “งั้นผมรอ” “แต่คุณหิว” “คุณมียาเช้าใช่มั้ย” “..ก็มี” “กินยาไม่ตรงเวลาก็มีผลเสียนะครับ ไม่ดื้อนะ ทานข้าวกัน” ฉันถอนหายใจ เดินไปตักข้าวต้ม “ทานคนเดียวเหงานะครับ” เสียงทุ้มอุ่นๆ ว่าตามหลังมา ฮึ จะให้ไปนั่งกินด้วยงั้นเรอะ ไม่มีทะ.. “ถ้าไม่มานั่งด้วยกัน ผมจะมากินข้าวด้วยทุกวัน” ฉันตวัดสายตาไปมองอย่างขัดใจ “ผมเหงา นะครับ..” ยิ้มหลอมละลายทุกสิ่งจากใบหน้าหล่อเหลา ขอโทษนะ แต่ฉันต้านทานไม่ได้จริงๆ ในเมื่อไม่มีทางเลือก ฉันยกชามข้าวต้มมานั่งตรงข้ามเขา หมุนพริกไทยใส่ไม่ยั้งด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ เขาหัวเราะเบาๆ “ใจเย็นๆ ครับ” ฉันมองขุ่นเคืองนิดๆ ก้มลงตักข้าวต้มเป่า เลือกที่จะโฟกัสแค่ชามข้าวต้ม ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าแทบจะจมไปกับชามข้าวต้มแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู เธอเป็นคนตัวเล็ก แต่ดูเหมือนจะมีน้ำมีนวลขึ้นจากครั้งแรกที่เจอกัน ผิวขาวเหลืองซีดมาก ใบหน้าจิ้มลิ้มเรียบเฉยภายใต้กรอบเส้นผมเกล้าเป็นมวยสีดำ ที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นดวงตาสีดำสนิทที่ไม่เคยฉายแววการมีชีวิตเลย แต่มันกลับดูมีเสน่ห์ในแบบของเธอ เขาตักข้าวต้มเป่าเล็กน้อย หลังส่งคำเล็กๆ เข้าปากก็ตาโต แล้วส่งคำใหญ่กว่าตามไปเรื่อยๆ ไหนลองหมู อืม นุ่ม หอม มีเห็ดหอมด้วย? อาหารอร่อย เพื่อนร่วมโต๊ะก็มองเพลินๆ เธอจัดการหมดก่อน แน่ละ แทบจะซดเข้าไปเลยนี่นา เธอแกะซองยาแล้วส่งยาครึ่งกำตามด้วยน้ำอึกใหญ่เข้าปาก เก็บซองยาเปล่าใส่กระเป๋ากางเกง แอบสังเกตผู้ร่วมมื้ออาหารกิตติมศักดิ์ ใบหน้าหล่อเหลาดูเหนื่อยๆ เคราครึ้มสีเขียวจางๆ บ่งบอกว่าเขาคงจะไม่ค่อยมีเวลาดูแลตัวเองนักในช่วงนี้ ผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งๆ ไม่ได้ทำให้เขาดูดีน้อยลง และดวงตาสีฟ้าอมเทามีเสน่ห์เหลือร้ายคู่นั้น เธอพนันหมดหน้าตักเลยว่า ไม่ว่าเป็นใครก็ตามบนโลกนี้ ถ้าถูกมันจ้องมอง คงไม่อาจขัดขืนได้เลย และเธอไม่อยากตกลงไปในอิทธิพลของสิ่งนั้น ฉันเลือกลุกไปในครัว ล้างชาม ตอนเก็บชามนั้นเห็นว่าบราวนี่เนื้อฟัดจ์แบบใหม่โรยน้ำตาลไอซิ่งด้านบน ฉันอุ่นสองนาทีแล้วใส่ชามกระเบื้องพร้อมช้อนน่ารักๆ ของที่ร้าน เดินมาที่โต๊ะแล้ววางข้างๆ ชามข้าวต้มที่เพ่งทานเสร็จ “ว้าว” เขายิ้ม “บราวนี่เนื้อฟัดจ์สูตรใหม่ มีลาวาช๊อคโกแลตด้านในค่ะ” “งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ” เขาเม้มริมฝีปาก เขาคงอยากแสดงถึงว่าอดใจไม่ไหว แต่... ให้ตาย มันดูดีมากจริงๆ เมื่อถูกแสดงออกจากผู้ชายคนนี้ เขาตักขนมเข้าปากแล้วเลียช็อคโกแลตจากช้อนอย่างน่ารัก “อืม ไม่หวานมาก พอดีเลย” เขาพูดชมแล้วตักเข้าปากเป็นคำที่สอง “ดีใจที่ชอบค่ะ น้องที่ร้านช่วยกันคิด แรงบันดาลใจจากคุ้กกี้ลาวา มีหลายไส้นะ แต่ไส้นี้เวิร์กสุด” ฉันพูดไปเรียบเรื่อยๆ “หมายความว่าเป็นเมนูใหม่เหรอครับ” “ค่ะ คุณเป็นหนูทดลอง” ฉันยิ้มเย็นชืด “ว้าว ขอบคุณครับ ผมกะว่าจะขอรับติดไม้ติดมือไปไว้เติมพลังช่วงบ่ายสักหน่อย” “ถ้าไม่รังเกียจ ฉันยังมีอีกนิดหน่อย แต่ก่อนทานเวฟสักสองสามนาทีนะคะ” “จริงเหรอครับ ขอบคุณมากนะครับ ข้าวต้มก็อร่อยมาก หวานละมุนกำลังพอดี หมูเด้งก็อร่อย” “หวานผักน่ะค่ะ ฉันปรุงแค่ดอกเกลือ” “หมูเด้งที่ผมเคยกินไม่น่ามีเห็ดกับผัก คุณซื้อจากไหนเหรอครับ” “ฉันทำเอง” ฉันตอบเรียบๆ แล้วเก็บจาน เป็นเชิงว่าจะไปทำงานต่อแล้ว เขาคลี่ยิ้ม “คุณทำขนมอร่อยแล้วยังทำอาหารอร่อยอีก เป็นแม่บ้านที่ดีได้เลยนะครับ” ฉันชะงักไป “ก็คงเป็นได้แค่ ‘แม่บ้าน’ ค่ะ” ชายหนุ่มมองเธอเป็นกรณีศึกษาที่น่าสนใจ เขาพอรู้ว่าเธอต้องทรมานกับอาการป่วยที่เป็นมานานมาก ถึงจะอ้างว่าเพราะเป็นหมอ เขาจึงเห็นใจและเป็นห่วงเธอ แต่ก็เพราะเป็นหมอ ตามหลักแล้ว เขาไม่สามารถรู้สึกเห็นอกเห็นใจแบบในหนังคุณหมอคุณธรรมกับคนไข้ทุกคนได้ ไม่อย่างนั้นหมอทุกคนคงลำบากใจต่อการให้การรักษาที่บางครั้งพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ไปมากกว่า การรักษาตามอาการในเคสที่พวกเขาต้องดูแล แต่ยิ้มเล็กๆ ที่ส่งผลถึงดวงตาเรียบเฉยนั้น มีผลกับความรู้สึกเขาอย่างที่เรียกว่าไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงอย่างนั้น เขาจะปล่อยความรู้สึกนี้ไป หลังทั้งสองจัดการส่วนของตัวเองเสร็จ คือ เขาดื่มน้ำหลังจากทานของหวานไป และฉันเก็บจานเรียบร้อย จัดขนมสามชิ้นใส่กล่องที่มีหูจับ “ขนมค่ะ” เขายิ้มเตาอบมาอีกครั้ง พร้อมกับส่งธนบัตรสีม่วงมาหนึ่งใบ “ขอบคุณสำหรับอาหารและขนมอร่อยๆ ครับ” ฉันส่ายหน้า “ไม่คิดเงินค่ะ ตอบแทนที่คุณยอมเป็นหนูทดลองขนม” ฉันมองนิ่งๆ ยกริมฝีปากขึ้นให้สีหน้าเปลี่ยนไปบ้าง เขายิ้มอย่างยอมแพ้ “ตกลงครับ แต่จากนี้ถ้ามีขนมอะไรที่ต้องการหนูทดลอง ผมยินดีเสมอ” ‘หนูทดลอง’ ที่ดูดีที่สุดในโลกส่งยิ้มมาให้ฉัน “รบกวนด้วยแล้วกันนะคะ” “ผมกลับแล้วนะ” ฉันพยักหน้าพร้อมจุดยิ้มบางๆ ที่มุมปาก “พักผ่อนด้วยนะคะ คุณหมอ” เขาแบมือเหมือนตะเบ๊ะที่หางคิ้วซ้ายแล้วสะบัดออกเบาๆ รอยยิ้มทรงเสน่ห์เปื้อนใบหน้าหล่อเหลาอย่างน่ามอง จากนั้นเขาก็หันหลังแล้วเดินจากไป ...ฉันเองก็หันหลังเดินเข้าร้านเช่นกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more