คุณเพื่อนครับ...ผมอยากเล่นเพื่อน

บทที่ 2 สลัดไม่หลุด

ผมกับขวัญข้าวเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กรั้วบ้านอยู่ติดกัน แล้วมันชอบมุดรั้วมาเล่นกับพวกผมที่มีแต่ผู้ชายหาความเป็นผู้หญิงในตัวมันไม่เจอ แต่พอโตมามันเปลี่ยนไปเยอะจนผมต้องมองมันใหม่ดีๆ แต่มีอย่างหนึ่งที่มันไม่เคยเปลี่ยนคือนิสัยห้าวเป้ง ทะลึ่งตึงตัง พูดหยาบๆผมคงชินกับขวัญข้าวเวอร์ชั่นนี้ไปแล้ว

"มึงจะไปไหน"

พอเดินลงมาจากห้องผมมันเหมือนจะรีบปลีกตัวออกไปอีกทางจนผมต้องถามมัน

"มึงโง่ป่าวนี่กูก็จะไปขึ้นรถกูสิถามไรไม่คิด"

ปากมันเป็นอย่างนี่แหละ ถึงมันจะเป็นผู้หญิงสวยมากแต่ผมก็ขยาดมันไม่อยากเข้าใกล้ให้มันด่าผมทุกคำ

"ไปรถกูไหนๆกูก็ออกไปกินข้าวมึงจะขับไปเองให้เปลืองน้ำมันทำไมวะ"

ผมไม่รู้ว่ามันจะขับไปเองทำไมทั้งที่มันก็ติดรถผมไปเรียนทุกวันอีกทั้งผมกับมันอยู่คนละคณะ ผมต้องแหกขี้ตาไปส่งมันตอนมันมาเคาะห้องเรียกแทบทุกวัน มันเป็นเพื่อนที่ผมอยากสลัดมันทิ้งแต่ก็สลัดไม่หลุดมันเกาะแน่นยิ่งกว่าปลิงสูบเลือด และมันก็สูบเลือดจนผมจะล้มละลายเพราะมัน แฟนก็ไม่ใช่แต่ชอบลากผมไปด้วย แม้แต่วิชาเลือกเสรีมันยังจะหอบหิ้วให้ผมไปลงเรียนเป็นเพื่อนกับมันด้วย แล้วมาบ่นว่าผมไม่ช่วยทำงาน

"มึงคงไม่มีแผนอะไรใช่ไหม บอกไว้ก่อนกูไม่ให้มึงไปนั่งกินข้าวกับกูหรอกนะเดี๋ยวเสียเรื่อง"

มันมองผมเหมือนไม่ไว้ใจมีคนชวนไปกินข้าวด้วยหน่อยมันดูระริกระรี้ แต่งตัวอย่างกับจะไปอ่อยเขามาเป็นผัว อยากกรู้จริงๆใครได้มันไปเป็นเมียคงเหนื่อยตายทั้งวัน

"แผนบ้านมึงสิ รีบไปได้แล้วมึงรีบไม่ใช่เหรอ"

ผมเห็นมันลีลาท่านั้นท่านี้จนน่ารำคาญกะอีแค่ผมจะไปกินข้าวคนอย่างผมจะมีแผนอะไรกับมัน มีแต่มันนั่นแหละเรื่องมาก

"เออ ส่งกูเสร็จมึงจะไปไหนก็ไปเข้าใจปะ"

มันเดินมานั่งข้างผมแล้วคาดเข็มขัดปากก็บ่นตั้งแต่ขึ้นรถจนผมอยากปิดปากมัน

"ขอบใจ"

ผมจอดส่งมันบนชั้นจอดรถในห้างใหญ่ใจกลางเมืองมันหันมาขอบใจผมก่อนจะลงจากรถ

"แล้วมึงตามกูมาทำไมอีกส่งเสร็จก็ไปสิ" ผมจอดรถเรียบร้อยแล้วเดินตามมันมา

"กูก็บอกมึงไปแล้วไงว่ากูหิวจะมากินข้าว"

ไอ้ข้าวมันหน้าบึ้งมองผมตาเขียวปัดปากก็บ่นๆ ผมตอบมันกลับไปแล้วรีบเดินแซงมันเข้าไปในประตูห้าง

"ไอ้วิน"

ผมได้ยินเสียงมันตะโกนตามหลังมา แต่ผมเลี่ยงหนีมันเพื่อเดินหาร้านกะจะนั่งกินข้าว ผมมองหาไอ้ข้าวไม่รู้มันหายหน้าไปไหนของมันกันแน่มีลับลมคมในกับเพื่อน

สักพักผมเห็นมันมากับผู้ชายที่ไหนไม่รู้มันเดินยิ้มจนหน้ามันบานเท่ากระด้งเดินเข้าไปร้านอาหารญี่ปุ่นเป็นร้านโปรดมันที่ลากผมเข้าไปจ่ายตังค์จนกระเป๋าแฟ้บอยู่บ่อยๆ

"พี่คะ พี่มาคนเดียวเหรอคะ"

ผมกำลังจะเดินตามเข้าไปกินร้านเดียวกันกับมัน แต่เสียงเรียกหวานๆทำให้ผมต้องหันกลับมามอง ผมยกยิ้มมุมปากเมื่อเจอของดีที่ถูกใจ

"น้องมินอยากกินอะไรสั่งได้นะครับเต็มที่"

ผมหอบหิ้วสาวสวยที่เดินเข้ามาทักผมเมื่อกี้มากินข้าวเพื่อทำความรู้จักก่อนทำอย่างอื่น

"ไอ้วินมึงจะมานั่งข้างๆกูทำไมพาผู้หญิงของมึงไปนั่งโต๊ะอื่นเดี๋ยวนี้"

เสียงของไอ้ข้าวกระซิบกระซาบอยู่ข้างหูผมเหมือนเสียงแมงหวี่ทั้งที่ปกติมันเป็นคนชอบแหกปากพูดเสียงดัง

"โต๊ะสำหรับสองคนมันไม่ว่างมีโต๊ะมึงว่างนั่งได้สี่คนพอดี"

ปากผมตอบไอ้ข้าว แต่สายตาผมลอบสำรวจคนที่ชวนมันมากินข้าวด้วยดูก็รู้ว่ามันก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน

"เพื่อนน้องข้าวเหรอครับ"

ผมอยากจะอ๊วกใส่ไอ้หน้าหม้อ

"ครับ"

ผมตอบกลับพร้อมจ้องหน้ามัน ไอ้ข้าวที่นั่งอยู่ข้างๆมันทั้งสะกิดและหยิกผมแรงๆ ผมต้องปัดมือมันออกมันชอบเล่นเจ็บสักมันผมจะเล่นมันเจ็บๆคืนบ้าง

"น้องมินกินไรดีครับพี่วินสั่งให้ดีไหม"

ผมหันไปสนใจน้อง

มินที่นั่งมองหน้าผมงงๆ

"ไอ้วินทำไมมึงต้องมากินร้านนี้ด้วยวะ ถ้ามึงหิวมึงก็ไปกินร้านอื่นสิวะไหนมึงบอกไม่ชอบอาหารญี่ปุ่น" ไอ้ข้าวมันเริ่มเสียงแข็งใส่ผมจนผมต้องหันไปหามัน

"ก็เด็กกูชอบ ทำไมมึงเป็นเจ้าของร้านหรือไงถึงได้ห้ามกูจัง"

ผมก็เริ่มจะหงุดหงิดกับมันกะแค่กินข้าวกับผู้ชายทำไมมันจะต้องทำให้ยุ่งยากมีปัญหาเรื่องมาก

"พี่วินคะมินว่าเราไปทำอย่างอื่นกันดีกว่าไหมคะ"

เด็กที่มาด้วยพูดขัดขึ้นมาระหว่างที่ผมกับไอ้ข้าวกำลังจะเปิดศึกกัน ผมหันไปมองรอยยิ้มหวานๆที่ส่งมาเชิญชวนผมไปทำอย่างอื่น

"พี่หิวข้าวครับ"

ผมหันไปหยิบเมนูสั่งอาหารไม่สนใจผู้หญิงสองคนที่ทำหน้าบึ้งใส่ผมก็คนมันโมโหหิว ส่วนไอ้หน้าหม้อมันมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ ทุกคนนั่งเงียบยกเว้นผมกินอย่างมีความสุขอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยมีอะไรตกถึงท้อง

"มึงจะกลับได้ยังไอ้ข้าวไม่มีรถมาไม่ใช่เหรอกูกำลังจะกลับไปนอนกลับพร้อมกัน"

พออิ่มหนังตามันก็หย่อนบวกกับเมื่อคืนไม่ได้นอนเล่นจ้ำจี้นานไปหน่อย ผมจึงชวนไอ้ข้าวมันกลับเพราะตอนมันมากับผมขากลับมันไม่มีรถ

"แกกลับไปเลยฉันจะไปดูหนังต่อกับพี่กายคงไปส่งฉันเองที่คอนโด"

ผมเริ่มหมั่นไส้มันอยู่กับผู้ชายทำเป็นพูดจาหวานๆพี่อย่างโน้นพี่อย่างนี้ อยู่กับผมมันจิกกัดเหมือนขี้ข้ามัน

"ใช่ครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องข้าวเอง"

ไอ้นี่อีกคนผมเริ่มรำคาญน้องข้าวบ้านพ่อมึงสิ มันยังรู้จักเพื่อนผมน้อยไปแล้วยัยนี่มันแสบจะตายจะมาน้งมาน้องอะไรกันอีก คำพูดสุภาพของมันไม่เข้ากับหน้ากวนส้นตีน

"งั้นเราไปกันเถอะพี่วินมินอยากไปต่อ"

มินพูดแทรกขึ้นมาแล้วเล่นหูเล่นตาสื่อความหมายเป็นอันรู้กัน แต่

"มึงไม่ชอบดูหนังไม่ใช่เหรอไอ้ข้าวตอนมึงนอนดูกับกูที่ห้องทีไรมึงหลับน้ำลายไหลทุกที เดี๋ยวมึงไปนั่งหลับในโรงหนังน้ำลายยืดอายเขาเปล่าๆว่ะ"

ผมหันไปมองหน้าไอ้ข้าวที่เกิดดัดจริตอยากดูทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ชอบ

"ไอ้วิน"

นั่นไงไอ้ข้าวมันแหกปากเรียกชื่อผมเสียงดังแถมยังหน้าดำหน้าแดง ผมคิดไว้ไม่มีผิดมันเก็บทรงได้ไม่นานธาตุแท้ไอ้ข้าวมันออกแล้วมันเสแสร้งเป็นคนเรียบร้อยได้ไม่นานหรอก

"ไปๆกลับอย่ามาสร้างความลำบากให้คนอื่น"

ผมลากแขนมันลุกออกจากโต๊ะ

"พี่วินคะไหนบอกจะไปส่งมินไงคะ"

"น้องข้าวครับหนังเราล่ะ"

"ไอ้วินมึงปล่อยแขนกูเดี๋ยวนี้ไอ้เพื่อนเหี้ย"

เสียงแต่คนแสบแก้วหูจนน่ารำคาญคนยิ่งง่วงๆขี้หูเต้นระบำหมด

"ไอ้วินมึงมาคุยกับกูให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้"

ไอ้ข้าวมันเดินตามหลังผมมาจนถึงหน้าห้องยัง