คุณเพื่อนครับ...ผมอยากเล่นเพื่อน

บทที่ 4 เลื้อย

เสียงแหกปากของไอ้ข้าวเป็นอะไรที่ทำให้ผมสติแตกมาก ผมรีบเดินหนีมันมา ไม่รู้มันจะหวงข้าวบ้านมันอะไรกันหนักกันหนาแค่ฝากท้องด้วยมื้อเดียว ทีมันให้ผมเลี้ยงจนกระเป๋าฉีกตั้งหลายรอบ ผมรีบเดินตรงเข้าไปในครัวมองหาป้าอรแม่ไอ้ฟ่างเพราะท่านต้องช่วยผมจากยัยมารร้ายตัวแสบได้แน่ๆ

"ป้าอรครับสวัสดีครับ ผมหิวจังเลยป้าอรมีอะไรให้ผมกินบ้างครับ"

ทันทีที่เห็นหลังป้าอรผมรีบเข้าไปสวัสดีถือเป็นลาภปากของผมป้าอรตักของโปรดผมใส่ถ้วยจึงต้องรีบเอาใจป้าอรเดี๋ยวโดยยัยข้าวเน่าไล่กลับ

"อ้าววิน มาได้ไงลูกหรือว่ายัยแสบของป้าไปกวนวินอีกแล้ว มาก็ดีป้าทำกับข้าวไว้หลายอย่างเลยอยู่กินด้วยกันสิเพื่อนป้าก็มาด้วยจะได้ทำความรู้จักกันไว้ เห็นว่าลูกชายเรียนคณะเดียวกันกับวินด้วยนะ"

ป้าอรรับไหว้ผมแล้วยิ้มกว้างใจดีต่างกับลูกสาวยัยม้าดีดกระโหลกลิบลับ

"ไอ้วินมึงรีบกลับบ้านมึงไปเลยนะ"

ไอ้ข้าวเดินตามเข้ามาไล่ผมกลับบ้านถึงในครัว

"ข้าวพูดกับวินดีๆ"

ผมหันไปยิ้มล้อเลียนมันที่มันโดนป้าอรดุ มันยอมให้ผมซะที่ไหนมันขึงตาใส่ผมกลับ

"แม่คะ...."

ไอ้ข้าวมันกำลังจะอ้าปากเถียงแต่โดนสายตาดุของป้าอรทำมันพูดไม่ออกสงบปากสงบคำลง แต่ก็ไม่วายหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม

"ขวัญข้าว"

เสียงป้าอรหยุดปากของมันได้สนิท

"ค่ะ.....แม่"

มันรับปากแม่แต่มือมันยังไวคว้าหมับเข้ากล้ามท้องแน่นๆหยิกจนผมหน้าแดง

"แม่ชวนวินกินข้าวด้วยเห็นบ่นว่าหิว"

"แต่ไอ้....วินเขาบอกว่าจะกลับไปกินข้าวกับป้าสุที่บ้านนี่คะ"

ด้วยความเคยปากมันกำลังจะเรียกผมว่าไอ้ แล้วมันต้องเปลี่ยนสรรพนามใหม่เพราะสายตาดุๆของป้าอร มันเรียกแค่ชื่อผมไม่มีไอ้ฟังแล้วค่อยรื่นหูขึ้นมาหน่อย ถ้ามันเรียกผมดีๆแล้วไม่ปากเสียใส่บ่อยๆมีความนุ่มนวลเหมือนผู้หญิงทั่วไปบ้างผมคงไม่กวนมันหรอก

"วินอยากทานกับข้าวป้าอรมากกว่าครับคิดถึงกับข้าวอร่อยของป้าอรจะแย่"

ผมรีบพูดดักคอมันเพราะรู้ว่าไอ้ข้าวมันกำลังหาทางกำจัดผมออกจากบ้าน ผมไม่ใช่มดใช่ปลวกที่มันจะกำจัดผมง่ายๆ

"งั้นไปกันลูกป้าให้คนตั้งโต๊ะเรียบร้อย วันนี้ลุงกรมีนัดสำคัญไม่ได้มาทานกับเราด้วยนะ"

ป้าอรเดินนำหน้าออกไป ผมยิ้มมุมปากกับมันอย่างผู้ชนะแล้วรีบเดินตามหลังผู้ใหญ่หมาแถวนี้มันจะกัด

"ไอ้วินมึงจะมาเนียนกินข้าวฟรีบ้านคนอื่นไม่ได้นะ"

ไอ้ข้าวมันยังไม่ละความพยายามที่จะหาทางไล่ผมกลับ

"ทำไมจะไม่ได้ทีมึงยังเนียนหลอกให้กูไปจ่ายเงินให้มึงกินฟรีบ่อยๆ"

ผมหันกลับมาด่ามันอย่างไม่พอใจ ไม่รู้มันเป็นอะไรนักหนาถึงอยากไล่ผมจัง ทีอยากใช้ผมทำอะไรให้มันโทรจิกจนผมรำคาญ

"ข้าว วินมาทานข้าวกันลูก" ผมกับไอ้ข้าวกำลังยืนแยกเขี้ยวใส่กันดีที่เสียงป้าอรมาช่วยแยกยัยชิวาวาอกไป

"แม่มึงเรียกแล้วรีบไปสิให้ผู้ใหญ่รอไม่ดีนะ" ผมรีบสาวเท้าเร็วๆเดินหนีมัน

"ไอ้กะล่อน" ปากของมันเป็นอย่างนี่แหละสักวันผมจะฟากปากมันให้เงียบครางเอ๋งๆ

"ทำไมมึงต้องมานั่งติดกูขนาดนี้ถอยออกไปห่างๆสิ"

ไอ้ข้าวมันเอาตีนดันเก้าอี้ผมออกห่างแต่แรงมันมีแค่นั้นทำอะไรผมกับเก้าอี้ไม่ได้มันจึงได้แต่บ่น

"ทำไม...ทุกทีมึงก็นั่งติดกูตลอดพอมีผู้ชายมานั่งมองหน่อยทำดีดดิ้น"

ผมคิดว่าไอ้บ้านั่นมันต้องตาถั่วแน่ๆถึงได้นั่งมองยัยหมากระเป๋าแล้วยิ้มเป็นบ้าอยู่ได้

"ไอ้ปากหมา" ถ้าไม่เจอสายตาผู้ใหญ่ไอ้ข้าวมันคงแหกปากด่าผมมากกว่านี้

"มึงรีบๆกลับไปได้แล้ว"

ไอ้บ้านั่นมันหาทางแลกไลน์กับไอ้ข้าวจนได้กว่ามันจะกลับมันยิ้มจนเหงือกแห้ง แล้วตอนนี้ไอ้ข้าวมันก็พยายามไล่ผมกลับจัง คอยดูเถอะถ้ามันโทรตามผมจะปล่อยให้มันนั่งรอหน้าเหี่ยวบ้าง

"เออ กลับก็ได้วะ อิ่มแล้วนี่กูไม่อยู่ให้หมาแถวนี้มันเลียปากหรอก"

ผมพูดตอกหน้ามันเพราะรำคาญเสียงแหลมๆเอะอะก็ไล่

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

"ว่าไงครับน้องหมวย ได้ครับเจอกัน blue moon นะครับพวกเพื่อนพี่มันคงไปรอก่อนแล้ว"

ของหวานกำลังจะมาเสิร์ฟถึงที่ผมไม่ปฏิเสธตอบตกลงทันที พวกเพื่อนผมมันชวนออกล่าแต่ผมไม่ต้องล่าให้เหนื่อย

"สาวโทรมายิ้มร่าเลยนะมึงทีอย่างนี้ล่ะรีบไป เมื่อกี้กูไล่จนคอจะแตกเสือกนั่งขัดอยู่ได้"

ไม่รู้ตอนเด็กป้าอรเห็นอาหารเม็ดเป็นขนมแล้วหยิบผิดให้มันกินหรือเปล่าโตขึ้นมามันถึงได้ดุเก่งเหมือนหมา

"ของมันแน่ได้เที่ยวแล้วก็จะได้เด้าใครมันจะไม่อารมณ์ดีวะ"

ของดีคณะนิเทศเชียวนะใครมันจะไม่ไข่สั่นให้มันรู้ไปสิ

"ไอ้วินกูขอไปด้วยคนดิยังไม่เคยไปเลยอยากลองไปบ้าง"

ไอ้ข้าวมันทำตาแป๋วๆอ้อนขอไปด้วย แต่เรื่องอะไรผมจะให้มันไปขัดความสุขเอามันไปด้วยก็เป็นภาระผมเปล่าๆ

"ไม่ให้ไปโว๊ย!!เดี๋ยวก็เป็นภาระกูอีก แดกเหล้าไม่เป็นก็นอนอยู่ที่บ้านนี่แหละอีกอย่างมึงอย่าไปสร้างมลภาวะทางสายตาให้ใครเลย"

ผมใช้สายตาไล่สำรวจมันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่ายหน้า

"ไอ้เหี้ยวิน กูสร้างมลภาวะตรงไหนกูออกจะสวยมีครบ นมกูก็โต ตูดกูก็มีเยอะดึงดูดสายจะตาย กูไม่เป็นภาระมึงแน่นอน พอไปถึงกูแยกนั่งคนเดียวได้ส่วนมึงจะนัวใครรับรองกูไม่ขัดมึงจริงๆ"

มันเกาะอขนผมหนึบเวลาอยากได้อะไรจากผมมันจะทำอย่างนี้ตลอดแต่มันก็ได้ไปเพื่อตัดความรำคาญไม่งั้นมันจะไม่ยอมปล่อย แต่คราวนี้คงยาก

"มึงนี่มั่นหน้านะ ไปส่องกระจกดูดีๆมึงจะเห็นพิตบูลในกระจก"

ผมเอามืออีกข้างแกะแขนมันออกสำเร็จแล้วรีบเดินหนีขึ้นรถ

"กูจะแช่งมึงให้เด้าจนเอวเคล็ดแล้วเด้าใครไม่ได้อีกตลอดชีวิต"

เสียงแช่งของมันยังตามมาหลอกหลอนผมถึงในรถ คำแช่งของมันไม่เป็นผลกับผมหรอกเอาจนจนชำนาญออกกำลังช่วงล่างมาก็บ่อยไม่มีผู้หญิงคนไหนทำผมเอวเคล็ดได้

"น้องหมวยมานานยังครับ"

ผมตรงมายังโต๊ะที่มีเพื่อนๆนั่งดื่มรอจนได้ที่ ผมนั่งลงข้างๆสาวสวยแล้วรีบถามออกไปเพราะกลัวเหยื่อจะหลุดมือ เธอส่งสายตายั่วเชิญชวนกลับมาเป็นสัญญาณยังไงคืนนี้ผมต้องได้บริหารช่วงล่างอย่างแน่นอน เพื่อนผมคงไม่ต่างกันตอนนี้บนตักพวกมันมีเพื่อนน้องหมวยซบอกคลอเคลีย

"หมวยรอพี่วินนานจนเริ่มเมาแล้วค่ะ พี่วินต้องรับผิดชอบด้วยนะ"

ไม่พูดเปล่าน้องหมวยคนสวยปืนขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะเอามือสองข้างโอบคอผมไว้ แถมใบหน้าสวยของเธอยังคลอเคลียตรงจมูกของผม

"รับผิดชอบทั้งคืนเลยเป็นไงครับน้องหมวยไหวหรือเปล่าล่ะ"

มือปลาหมึกของผมเคล้นคลึงโคนขาขาวๆที่กระโปรงร่นขึ้นมาเกือบเห็นไส้ใน แววตาวิบวับเป็นประกายจ้องตะครุบเหยื่อและเชิญชวน

"ถ้าพี่วินรับไหวทั้งคืนหมวยก็สู้ไม่ถอยค่ะ"

ฝ่ามือนุ่มนิ่มลากไล้บนหน้าอกทำผมลุกซู่ตั้งโด่ ผมยิ้มมุมปากเหยื่อกำลังจะเข้าปาก

"ไอ้วินเมียมึงมาด้วยเหรอวะ"

ไอ้กัสเพื่อนผมมันตะโกนถามทำให้ผมที่กำลังนัวซอกคอหอมๆต้องสะดุดหันกลับมามองหน้ามันอย่างหงุดหงิด

"กูไม่มีเมียโว๊ย!!"

เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานมันน่าจะรู้จักผมดีว่าแค่เอาไม่รับเมีย

"มึงหันไปดูสิ"

มันโบ๊ยหน้าให้ผมหันไปดูโต๊ะข้างหน้า

"แม่งเอ๊ย ใครสั่งใครสอนให้เลื้อยขนาดนั้นวะ"

ตุ๊บ

"พี่วินหมวยเจ็บนะ"

"ไอ้วินมึงจะไปไหน"