00:30น.
เจ้านาง พรรณนิชา....
เอี๊ยดอ๊าด เอี๊ยดอ๊าด
“เฮ้อ”ฉันผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างเบื่อหน่าย ตอนนี้ฉันมานั่งอยู่ที่สวนเด็กเล่นหน้าหมู่บ้านของยัยฟางข้าวจนยุงกัดฉันคันหมดแล้วแต่มันก็ยังไม่กลับมาสักที ไม่รู้ตายคาเวทีคอนเสิร์ตไปแล้วมั้ง ฉันนั่งอยู่บนชิงช้าพลางใช้ขาดันพื้นให้ชิงช้าเคลื่อนที่ไปมา มันทำให้ฉันนึกถึงตอนเด็กๆที่ฉันมีพี่ชายผู้น่ารักคอยดูแลเป็นอย่างดี
“เจ้านางรักเฮียทั่นนะ”ฉันพูดขึ้นพลางมองไปรอบๆลานเด็กเล่นที่มีของเล่นมากมาย ภาพเหตุการณ์ซ้อนก็ฉายซ้อนขึ้นมาฉันเห็นเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายวิ่งไล่จับกันอย่างมีความสุขเสียงหัวเราะของทั้งสองทำให้ฉันเผลอยิ้มขึ้นมา
“เจ้านาง!”เสียงของใครสักคนเอ่ยเรียกฉันเสียงดังทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดหันไปมองที่มาของต้นเสียงอย่างไว ก็พบกับยัยฟางข้าวและเพิ่มเติมมาก็คือผู้ชายสามคนที่ยืนอยู่ข้างๆยัยฟางข้าวพวกเขากำลังมองมาที่ฉันพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ ซึ่
