บทที่ 3 การพบกันโดยบังเอิญ NC (2)
1512 Words
“แม่งเอ๊ย.. แม่งเอ๊ย!!!”
เช้าในวันถัดมา ทันทีเมื่อลืมตาตื่นและจำความทุกอย่างได้ตั้งแต่ต้นจนจบ เมอลิเซนก็แสดงท่าทีเกลือกกลิ้งดิ้นไปมารอบ ๆ เตียงด้วยความไม่สบอารมณ์
“แม่งเอ๊ย!! ถ้าไม่ติดที่โดนฟีโรโมนบ้านั่นข่มเอาละก็ จะจับตอนให้เข็ด(กร๊อบ)อั๊ก!” เสียงกระดูกเอวถึงกับดังลั่น ร่างฟุบหมอบลงไปบนเตียงด้วยสภาพเหมือนผักปลา “ถึงจะแบบนั้นก็เถอะ..แต่เซ็กซ์เมื่อคืนน่ะ โคตรแจ่- อะไม่ ไม่ได้จัดว่าแย่ ไม่ได้แจ่มเลย! ก็เฉย ๆ .... ถึงจะเกลียดคนทำแต่ลีลานั่นน่ะ ...ม้าศึกยังอายด้วยซ้ำ..”
“ฝ่าบาทเพคะ ทรงเตรียมสวมใส่ฉลองพระองค์เพื่อไปยังท้องพระโรงเตรียมพิธีได้แล้วนะเพคะ”
“พิธีอะไร?”
“วันนี้มีการแต่งตั้งอัศวินเพคะ”
“ไม่เอาหรอก..สภาพเอวร้าวขนาดนี้จะมีหน้าไปเดินเฉิดฉายได้ยังไง ชุดก็ยังตัดไม่เสร็จด้วยซ้ำ”
“ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันจะไปกราบทูลองค์จักรพรรดิให้ทรงทราบนะเพคะ”
นาร์ซิสซาก้าวออกไปจากห้องขณะที่เมอลิเซนเอาแต่นอนเปื่อยอยู่บนเตียงทั้งวันด้วยความเบื่อหน่าย สีหน้าครุ่นคิดใช้เวลาที่ว่างอยู่นั้นคิดหาทางออกไปจากที่นี่ เพราะการใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้ช่างเป็นเคราะห์กรรมที่เขาไม่ได้อยากช่วยหรือเข้ามาแก้สถานการณ์ให้กับครอบครัวมีปัญหาเลยด้วยซ้ำ
“ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้นะ... กะกินยาฆ่าตัวตายทำไมถึงได้มาอยู่ในร่างคนอื่นด้วย มันไม่ตลกนะเฮ่ย” ต่อให้เขาพลิกร่างคิดไปคิดมาก็ไม่เห็นจะรู้ถึงสาเหตุที่ตัวเองมาอยู่ในร่างขององค์จักรพรรดินีผู้อาภัพนี่ได้เลย “ลำพังเป็นอาชญากรชีวิตก็มีแต่ปัญหาอยู่แล้วแท้ ๆ ..กะจะตายอย่างสงบแท้ ๆ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ ว่าแต่...”
เขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าครุ่นคิด แต่แล้วก็นึกย้อนไปยังเมื่อวานที่ภรรยาน้อยของควอนซีเรียสเข้ามาในสวนทั้งที่มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของราชินีแต่กลับมาเดินเปื่อยเอาง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้สถานะตัวเองดี
“ใครมันปล่อยหมาจรจัดเข้ามาในที่ของฉันนะ... เฮ่ย! มีใครอยู่ข้างนอกไหม?!”
“เพคะ!” สาวใช้ผู้ต่างยืนรอรับใช้จากด้านนอกรีบวิ่งเข้ามาน้อมรับคำสั่งแต่โดยดี “มีเรื่องอะไรให้หม่อมฉันรับใช้หรือเพคะ”
“ช่วยฉันหน่อย.. ไปสืบหาคนที่ปล่อยให้ยัยภรรยาน้อย เอ่อ..ผมสีดำตาส้ม ๆ นั่นแหละฉันไม่รู้จักชื่อหล่อน ไปตามสืบมาให้ทีว่าใครพาหล่อนเข้ามา ถ้ารู้ก็รีบลากตัวมันมาที่ห้องของฉันเดี๋ยวนี้”
“เพคะ”
“อ๋อแล้วก็...หาขวานเล่มสวย ๆ ผูกโบสีแดงให้ฉันสักเล่มหนึ่งสิ ขอแบบแข็งแรง ๆ น่ะ”
ท่าทางเร่งรีบของเหล่าสาวใช้รีบกรูกันออกไปในทันทีที่รับสั่ง ขณะผู้ออกคำสั่งทำเพียงแค่นั่งบนโซฟานุ่ม ๆ จิบชาร้อนเพื่อรอให้ข่าวคราวนั้นมาถึง เพียงไม่กี่อึดใจเสียงโวยวายลั่นของหญิงสาวสองคนก็ส่งเสียงดังมาจากโถงทางเดินด้านนอก ประตูห้องเปิดกว้างและร่างสาวใช้ทั้งสองคนก็ถูกผลักให้ล้มลงไปกองกับพื้นตรงหน้าของราชินีโดยไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิดนอกจากเอ่ยปากรับสั่ง
“องค์ราชินีเพคะ! ได้โปรดทรงไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเพคะ!”
“ได้โปรด! หม่อมฉันจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้วเพคะ!” พวกเธอส่งเสียงอ้อนวอนด้วยความกลัวและก้มลงกราบร้องขอชีวิต
“...ทำไมถึงปล่อยให้เห็บหมัดพวกนั้นเข้ามาในที่ของฉันล่ะ?” พวกหล่อนหันจ้องหน้ากันเองราวกับนัดแนะก่อนพูดความจริงด้วยใบหน้าซีดเผือด
“หม่อมฉันถูกข่มขู่เพคะ/นางติดสินบนเพคะ อึก!” ทั้งสองหันมองหน้ากันและกันอีกครั้ง สรุปความโดยไม่ยากเมื่อมีคนใดคนหนึ่งโกหกมันขึ้นมา แล้วมันก็ช่างเดาได้อย่างง่ายดายเสียด้วยสิ
“เท่าไหร่..นางติดสินบนเท่าไหร่?”
“น..หนึ่งหมื่นเพียส เพคะ..”
“แค่หนึ่งหมื่นเพียสถึงกับหักหลังฉันแล้วปล่อยเห็บนั่นเข้ามาได้เชียวเหรอ เฮ่อ..”
“ฝ่าบาท! ได้โปรดหม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ!!”
ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นสาวใช้ที่รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับขวานเงินด้ามจับผูกโบสีแดงชิ้นใหญ่ตามคำสั่ง
“ว้าว..โบใหญ่ดีจัง สวยเชียว.. ฉันจะตั้งชื่อขวานเล่มนี้ว่า “เลดี้” แล้วกัน เพราะมันคงจะได้ตัดนิ้วสาวใช้ที่คิดไม่ซื่อกับฉันอีกหลายคนเลยล่ะ เอ้า ๆ องครักษ์ จับพวกหล่อนกางนิ้วมือออกให้ฉันหน่อยสิ”
“กรี๊ดดดดด!!! ฝ่าบาท!! ได้โปรดเถอะเพคะ!!” พวกหล่อนท่าทางลนลานรีบเข้ามาคว้าขากอดเมอลิเซนและกล่าวอย่างอ้อนวอนน้ำตาไหลรินด้วยความกลัว “ได้โปรด! จะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้วเพคะ”
“..ฉันก็อยากจะเชื่ออยู่หรอกนะ แต่..ถ้าฉันไม่ทำแล้วมีไอ้อีตัวไหนมันมาทำแบบนี้กับฉันอีกก็คงปล่อยผ่านไม่ได้ ถือว่าเป็น..กรณีศึกษาแล้วกันนะ แค่นิ้วเดียว เจ็บ ๆ เท่ามดกัด รีบกางนิ้วออกสิวะ!”
องครักษ์รีบเข้ามาดึงมือของพวกเธอให้กางนิ้วออก เสียงกรีดร้องระงมราวกับอยู่ในโรงเชือดเมื่อร่างบางยิ่งก้าวเท้าเข้ามาใกล้ ใบหน้าหวานละมุนแต่กลับเต็มไปด้วยบรรยากาศกดดันแสนน่ากลัวค่อย ๆ ย่อตัวลงจ้องมองสาวใช้ที่กลัวจนหน้าซีดเผือดร้องขอให้อภัยโทษด้วยน้ำตาไหลราวกับน้ำตก
“ได้โปรด..ได้โปรดองค์ราชิ- กรี๊ดดดดดด!!”
“สับ!”
เลือดสาดกระเซ็น นิ้วชี้ของสาวใช้นางหนึ่งกระเด็นหลุดออกมาจากการสับด้วยขวานลงไปแค่ฉับเดียว เธอกรีดร้องดิ้นทุรนทุรายกุมมือของเธออันโชกเลือดขณะที่หญิงสาวผู้กระทำผิดอีกนางยิ่งแหกปากกรีดร้องจนเริ่มชักกระตุก
“สับ!”
“กรี๊ดดดดดด!!”
ไม่มีความปรานีใด ๆ หลังจากสับลงไปด้วยขวานอีกหนึ่งฉับ เสียงกรีดร้องของพวกหล่อนก็เป็นที่เล่ากันปากต่อปากของเหล่าคนรับใช้ภายในวังขององค์ราชินีจนทั่ว เลือดไหลกระเซ็นจนเปรอะลงมาบนใบหน้าขาวเนียนเฉียดใกล้ดวงตาสีแดงดั่งเลือด
“ยังถือว่าเบาไปด้วยซ้ำ ถ้าฉันยังใจเหี้ยมกว่านี้ก็อาจจะเอาเกลือราดลงไปให้ทรมาน รีบพาพวกนางไปทำแผลได้แล้ว แล้วก็จัดการกับพื้นนี่ให้สะอาดด้วย”
“พ..เพคะ..” ไม่มีใครกล้าหือหรือแผงคอต่อต้าน มีแต่จะยิ่งหวาดกลัวกับนิสัยขององค์จักรพรรดินีที่นับวันยิ่งไร้ความปรานีลงไปทุกที
หลังจากสำเร็จโทษเหล่าคนใช้นกสองหัว เมอลิเซนก็มานั่งอยู่เงียบ ๆ ณ ริมระเบียงเพียงลำพังเพื่อจ้องมองท้องฟ้าที่เริ่มแปลเปลี่ยนเป็นสีส้มของยามเย็นด้วยดวงตาอันไร้จุดมุ่งหมาย
“ทำยังไงดีนะ..” สีหน้าเบื่อหน่ายจ้องมองท้องฟ้าจรดต่ำลงไปยังพื้นเบื้องล่างที่ความสูงประมาณสามชั้นถึงจะได้ “กระโดดลงไปจะตายเลยหรือเปล่านะ... ถ้าตายแล้วจะไปเกิดใหม่อีกไหมเนี่ย นั่นสิ..ถ้าตายแล้วรอบนี้จะตายจริงเลยหรือเปล่า? คงไม่มาเกิดใหม่เป็นอะไรไปอีกหรอกนะ”
ใบหน้าช่างหม่นหมองเริ่มคิดถึงเรื่องการกระทำบางอย่างที่ใคร ๆ ก็ไม่คาดคิด เมื่อนั้นเมอลิเซนจึงขยับกายปีนขึ้นไปนั่งบนราวระเบียงขนาดใหญ่แกว่งเท้าเบา ๆ จ้องมองพื้นเบื้องล่างสูงลิ่วเมื่อหากตกลงไปก็คงได้พบความเจ็บปวดแสนสาหัสหากรอดชีวิต
“จะเอาตายชัวร์ต้องลงหัวถึงพื้น... ลงไปให้ถึงพื้น..” เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น ว่าแล้วก็เทร่างลงไปเต็มแรงอย่างไม่ต้องคิด เสียงของสายลมพัดโบกต้านลมมากับร่างที่ดิ่งจากความสูงสามชั้น นัยน์ตาสีแดงและฟ้าจ้องมองท้องฟ้ายามเย็นและหลับตาลงไม่เคยคิดถึงการกลัวตายเลยสักนิด
“ฟุบ!”
ราวกับตกลงบนหมอน ไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลยนอกเสียจากสัมผัสถึงบางอย่างที่ห่อหุ้มร่างเอาไว้อย่างถนอมมือ เสียงลมหายใจเบา ๆ รดลงยังปลายจมูกก็ทำให้เปลือกตานั้นค่อย ๆ ลืมขึ้น
‘ตายหรือยังนะ..หรือมาเกิดใหม่ที่แปลก ๆ อีก? ครั้งนี้ไม่ทรมานเลยแฮะดีจั-’
สายตาจ้องมองไปยังใครบางคนที่อยู่ตรงหน้า เรือนผมสีดำสนิทกับดวงตาสีน้ำเงินทึบสัมผัสกับแสงอาทิตย์จาง ๆ ที่กำลังลับขอบฟ้า ชายหนุ่มรูปร่างสูงในชุดอัศวินชั้นสูงจ้องมองโดยไม่พูดจา เขาโอบอุ้มร่างของราชินีผู้หล่นลงมาจากฟ้าด้วยสีหน้าอันราบเรียบ
“องค์ราชินี?”
- Writer
