ในสวนลับอันเงียบสงบ
เสียงสนทนาค่อย ๆ เปลี่ยนจากการฝากฝัง
เป็นการวางแผนอนาคต
...
มาริสา วิเวชรัตน์
เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่มั่นคง
“ดิฉันตั้งใจจะปรับปรุงเรือนรับรองของครอบครัว
ไว้ให้หนูไอริสค่ะ บ้านหลังนั้นอยู่ในบริเวณ
เดียวกับคฤหาสน์เรา มีสวนดอกไม้กว้าง
อยู่ด้านหน้า…ดิฉันเชื่อว่าหนูไอริสต้องชอบแน่ ๆ”
...
เธอเหลือบตามองพิบูลย์แล้วพูดต่ออย่างมีนัย
..
“ถึงแม้เกรซเฮาส์จะอยู่ตรงข้าม
แต่เด็กหนุ่มอย่างมารุต
ก็มักจะไปขลุกอยู่กับเพื่อน ๆ บ่อย
ถ้าหนูไอริสมาอยู่ในเขตบ้านดิฉัน ...
มารุตจะได้ดูแลเธอได้ใกล้ชิดขึ้น
และดิฉันเองก็สบายใจ”
..
ไอวินท์ที่นั่งฟังอย่างสำรวม
พยักหน้ารับช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฝากน้องสาวผมด้วยนะครับคุณมาริสา
คุณวิเชียร ผมไว้ใจครอบครัวท่านที่สุดแล้ว”
..
วิเชียร—บิดาของมารุต—
ยิ้มอย่างผู้มีอำนาจที่เต็มไปด้วยมิตรไมตรี
“ยินดีอย่างยิ่ง
