ยามบ่ายในสวนหลังบ้าน
เสียงน้ำพุเบา ๆ คลอไปกับกลิ่นดอกไม้
ที่ลอยมาตามลม
...
พิบูลย์นั่งพิงเก้าอี้ไม้สักหลังใหญ่
สายตานิ่งมองแปลงดอกกุหลาบที่เพิ่งตัดแต่ง
ไอวาร์กับไอวินท์ยืนเคียงข้างกัน
สีหน้าทั้งคู่ยังคงตึงเครียด
...
ไอวาร์เอ่ยขึ้นก่อน
เสียงหนักแน่นแต่แฝงความร้อนรน
“พ่อ…ผมไม่สบายใจ ถ้าให้ริสไปอยู่กับมารุต
นั่นมันนอกสายตาเรา เราจะดูแลน้องไม่ได้”
...
ไอวินท์พยักหน้ารับทันที
“บ้านพักเดิมก็ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
แก๊งโกสต์ไลน์เพิ่งถูกกวาดล้าง
ใครจะรับประกันได้ว่า ...
จะไม่มีศัตรูหน้าใหม่ตามมา”
.
ทั้งสองมองหน้ากัน
สีหน้าผสมระหว่างความโกรธ
และความหวาดระแวง
“พ่อก็รู้ว่าพวกเราห่วงน้องแค่ไหน”
ไอวาร์เอ่ยเสียงต่ำ
“แต่ผมไม่ไว้ใจชีวิตแบบนั้น ...
มาเฟียแบบมารุต..อันตรายเกินไป”
...
พิบูลย์เงียบอยู่นาน
ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
แฝงน้ำหนักที่ทำให้ทั้งสองต้องหยุดคิ
