ห้องอาหารเงียบงัน
จนได้ยินเสียงนาฬิกาบนผนัง
..
มารุตขบกรามแน่น
สายตากดต่ำลงกับจานข้าวที่ไม่ได้แตะต้อง
เขาผ่อนลมหายใจยาว
เหมือนแบกรับภูเขาทั้งลูกไว้บนบ่า
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน
แต่หนักแน่นเต็มไปด้วยความจริงใจ
...
“ใช่… ผมมาช้าไปเอง ผมพลาด…
ทุกคำที่พวกคุณพูด ผมไม่เถียง ขอโทษจริง ๆ”
..
ความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้ง
ก่อนที่เสียงเข้มของไอวาร์จะดังขึ้นก้องไปทั่วห้อง
“งั้นออกไปจากชีวิตน้องผมซะ !!
ถือว่าผมขอ… ในฐานะพี่ชาย”
..
คำพูดนั้นเหมือนคมมีด
กรีดลึกลงกลางอกมารุต เขานั่งนิ่ง
ไม่แม้แต่จะหันไปตอบ ร่างสูงนั่งแข็งค้างบนเก้าอี้
ความเจ็บร้าวสะท้อนในสายตาที่มองต่ำ
มือใหญ่กำแน่นจนเส้นเลือดปูด
. .
ทันใดนั้น เสียงของไอริสก็ดังขึ้น
ทำให้ทุกคนสะดุ้งเหมือนโลกหยุดหมุน
“ไม่! ริสไม่ยอมให้เขาไป”
..
ทั้งไอวาร์ ไอวินท์ รวมถึงมารุต
เงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมกันด้
