คืนนั้น ที่ เกรซเฮาส์
—คฤหาสน์หรูริมชานเมืองของมารุต
แสงไฟอุ่นจากโคมระย้าไล่เงามืดให้บางเบา
แต่ไม่อาจกลบกลิ่นเหล้าแรงและควันซิการ์
ที่ลอยคลุ้ง
...
เสียงหัวเราะของลูกน้องและเพื่อนสนิท
ก้องสะท้อนในห้องรับรอง
มารุตนั่งพิงโซฟาหนังสีดำ
ขาข้างหนึ่งวางพาดบนโต๊ะ
ดวงตาคมยังแฝงความหงุดหงิดที่ไม่ยอมสลาย
แม้แก้วเหล้าในมือจะพร่องไปกว่าครึ่ง
..
กริตตรินท์—ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง
ใบหน้าเจ้าเล่ห์ สวมสูทเปิดกระดุมหลวม ๆ
เอ่ยขึ้นพลางหัวเราะลั่น
“กฎเหล็กของพวกเรา…ห้ามไปผับ ห้ามไปคลับ
ห้ามข้องเกี่ยวกับที่ที่เสียงดังไร้สาระ—
แต่มาเฟียอย่างมารุตกลับลืมกฎ..ไปซะง่ายๆ
ฮ่า ๆ ๆ”
..
คนอื่น ๆ พลอยหัวเราะตาม
มารุตเหลือบตามองอย่างไม่สบอารมณ์
แต่กริตตรินท์ยังไม่หยุด
หยิบซิการ์มาหมุนเล่นระหว่างนิ้ว
แล้วแกล้งพูดต่อเสียงยียวน
“หรือว่า…หัวหน้าแก๊งอย่างมารุต..
จะไม่ได้ไปเพราะธุรกิจ แต่ไปเพราะ...
ผู้หญิง กันนะ? หึหึ…เจ้าของร้านสาวสวย
จนทำให้มึงเสียสมาธิไปเลยรึเปล่า มารุต?”
...
เสียงหัวเราะดังครืนอีกครั้ง
แต่คราวนี้มารุตกดแก้วเหล้าลงบนโต๊ะเสียงดัง
ปัง! ทุกคนเงียบสนิททันที
...
เขายกสายตาคมกริบขึ้นมองเพื่อนสนิท
ดวงตานั้นบอกชัดว่ากำลังหงุดหงิด
แต่ก็มีบางอย่างแวบผ่าน…
ราวกับคำพูดเมื่อครู่แทงโดนใจจริง ๆ
..
กริตตรินท์แสยะยิ้มมุมปาก
“หึ…ดูจากสายตาแล้ว กูพูดถูกสินะ”
..
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยแรงกดดันระคนความล้อเลียนที่เจืออยู่ใต้เงียบสงัดนั้น
...
กริตตรินท์ เป็นคนเปิดปาก
สีหน้าไม่ใช่แค่หยอกเหมือนเมื่อครู่
แต่เริ่มจริงจัง
>“กูว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล…
ผู้หญิงคนนั้น ไอริส เธอเป็นใครกันแน่?
อยู่ ๆ โผล่มาเปิดร้านดอกไม้ ...
แต่กลับใจกล้าไม่กลัวพวกเราเลยสักนิด”
..
เพื่อนในแก๊งอีกคนเอ่ยเสริม ขมวดคิ้วแน่น
“แล้วเรื่องที่เสนอขายที่ดินห้าสิบล้าน…
พวกเราจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะยอมขายจริง?
หรือมันเป็นแค่กับดักบางอย่าง”
...
บรรยากาศเริ่มอึมครึมขึ้น
เสียงเหล้ารินลงแก้วยังไม่อาจกลบความกดดัน
..
กริตตรินท์เคาะซิการ์ลงกับที่เขี่ยบุหรี่เบา ๆ
ก่อนถามตรง ๆ
“แล้วร้านบาร์เมื่อคืน…เป็นของเธอจริงไหม?
หรือว่าเธอแค่ใช้มันเป็นเวทีเพื่อหลอกล่อ
ให้ไอ้รุตไปติดกับ?”
...
มารุตเงียบไปชั่วครู่ สายตาคมกริบวาวโรจน์
แต่ก็แฝงแววคิดหนัก เขากำแก้วเหล้าแน่น
จนเส้นเลือดที่ข้อมือปูดขึ้น
..
พริ้นท์ พูดเสียงดังขึ้นจากปลายโต๊ะ
“ที่สำคัญที่สุด—มือปืนที่บุกเข้ามาเมื่อคืน
เขามาเพื่อเก็บไอ้รุตจริง ๆ แต่ทำไมถึงไม่สำเร็จ?
แล้วไอริสโผล่มาช่วย ..
ทั้งที่เธอจะปล่อยให้จบก็ได้!!”
..
ความเงียบกดทับทั้งห้อง
ก่อนกริตตรินท์ยื่นตัวไปข้างหน้า
สบตามารุตตรง ๆ
“คำถามคือ…มารุต มึงแน่ใจได้ยังไง..?
ว่าเธอไม่ได้เล่นเกมซ้อนเกมกับเรา?”
..
เสียงคำถามนั้นทำให้คนในวงต่างนิ่ง
รอฟังคำตอบ—แต่สิ่งที่อยู่ในหัวมารุต
กลับเต็มไปด้วยความสับสนระหว่าง
ความระแวงของมาเฟีย กับ ความหวั่นไหว
ที่เกิดจากหญิงสาว ที่ชื่อ-ไอริส-
---