ภายในห้องรับแขกใหญ่
ของคฤหาสน์วิเวชรัตน์
กลิ่นชาหอมอ่อน ๆ ลอยคลอไปกับเสียงเปียโนคลาสสิกที่เปิดคลอเบา ๆ
แสงไฟจากโคมระย้าสีทองอุ่น
ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง
จากความตึงเครียดหน้าบ้าน
...
มาริษานั่งประจำที่โซฟากำมะหยี่สีครีม
ตรงหัวโต๊ะ ข้างเธอคือ มารีญา ลูกสาวคนเล็ก
ที่ยกมือไหว้ทักทายอย่างสุภาพ
ดวงตากลมโตเป็นประกาย
..
มาริษาหันไปยิ้มอ่อนโยน
“ท่านพิบูลย์คะ นี่ลูกสาวคนเล็กของฉัน
มารีญา อายุสิบห้าปีเองค่ะ เพิ่งเริ่มเรียนมัธยมปลาย”
..
พิบูลย์ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รับไหว้อย่างใจดี
“หนูมารีญา โตเป็นสาวแล้ว
สวยสมกับเป็นลูกหลานวิเวชรัตน์จริง ๆ”
..
มารีญาโค้งศีรษะเล็กน้อย เสียงใสแต่เรียบร้อย
“ขอบพระคุณค่ะคุณลุง”
..
จากนั้นมาริษาหันมาทางไอริส
รอยยิ้มของเธอเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย
“และนี่…แขกคนสำคัญที่สุดของบ้านในตอนนี้
คุณไอริส”
เธอเอ่ยเสียงชัดเจนแล้วเหลือบไปทางแม่บ้
