~` เกมของความอ่อนไหว--

636 Words

เสียงประตูบ้านปิดสนิทลงข้างหลัง บรรยากาศเงียบสงัด เหลือเพียงกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกไม้ที่ลอยคลออยู่ในอากาศ ... มารุตยืนอยู่กลางห้องรับแขก แผ่นอกขยับขึ้นลงแรง ด้วยความโกรธที่ยังไม่จางหาย ดวงตาคมกริบจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า อย่างไม่ไว้ใจ เขาโพล่งออกมาเสียงเข้ม แฝงแรงกดดันทุกถ้อยคำ .. “คุณเป็นใครกันแน่ ไอริส?!” เสียงทุ้มก้องสะท้อนในห้องเล็ก ๆ “ผมให้คนตามสืบ ... ไม่มีแม้แต่เงาประวัติของคุณ… ร้านดอกไม้ ร้านบาร์เมื่อคืน ทุกอย่างมันดูเหมือนกับถูกสร้างขึ้นมา เพื่อปิดบังอะไรบางอย่าง .. คุณกำลังปั่นหัวผมอยู่ใช่ไหม?!!!” ... น้ำเสียงของเขารุนแรง จนบรรยากาศหวานละมุนเมื่อครู่ เหมือนจะถูกฉีกขาด แต่ ไอริสกลับไม่สะทกสะท้าน เธอเพียงยกยิ้มบาง ก่อนก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว .. เสียงนุ่มละมุนเอ่ยขึ้น คล้ายบทกวีที่กระซิบผ่านริมฝีปากสวย “คุณมารุต…โลกของคุณเต็มไปด้วยคำโกหก เล่ห์กล และปืน แต่โลกของฉัน... มีเพียงดอกไม้... และเรื่องเล่าที่อยากเก็บไว้ ให้คนฟังยิ้มได้…ทำไมคุณถึงต้องการจะลากฉัน เข้าไปอยู่ในความโกรธแค้นของคุณด้วยละคะ?” ... ดวงตาเธอฉ่ำวาวราวกับมีหมอกอุ่นปกคลุม มันสะท้อนแสงโคมไฟ จนมารุตเผลอเบือนสายตาหนีวูบหนึ่ง .. เขากัดกรามแน่น พยายามดึงสติกลับมา “อย่ามาใช้คำหวานมาหลอกผม! ทั้งที่มีคนตายเพราะเข้าใกล้ร้านของคุณ… แล้วคุณยังจะบอกว่าโลกของคุณมีแค่ดอกไม้!!?” ... ไอริสหัวเราะเบา ราวกับกำลังปลอบเด็กดื้อ เธอยื่นมือไปแตะแผ่นอกแข็งกร้าวของเขาเบา ๆ ความอบอุ่นแผ่วแล่นเข้าสู่ร่างกาย มารุต ทันที “หัวใจคุณ… ...มันเต้นแรงกว่าที่คุณยอมรับเสียอีกนะคะ” เธอเอียงหน้าเข้าใกล้ เสียงกระซิบเบาจนแทบกลายเป็นลมหายใจ . .. ~มารุตชะงักไปทั้งร่าง แรงกดดันที่เขาเป็นฝ่ายสร้าง กลับถูกละลายด้วยถ้อยคำหวานละมุน และสายตาอันอ่อนโยนตรงหน้า ความลังเลเริ่มก่อตัวในใจ… ไม่รู้ว่าเขาควรจะผลักเธอออกไป หรือยอมจมลงในเสน่ห์อันตรายนี้ --- เขาพยายามสูดหายใจลึก กำมือแน่นราวกับบังคับตัวเองไม่ให้ไหลไปตาม อำนาจคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า .. “อย่าคิดว่าผมจะหวั่นไหวง่าย ๆ…” เขาพูดเสียงต่ำ แฝงแววแข็งกร้าว แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแผ่วพร่าไม่มั่นคงเหมือนเคย .. ไอริสเงยหน้ามองเขา ดวงตาใสเป็นประกาย คล้ายกำลังอ่านความลับในใจ ที่เจ้าตัวยังไม่ยอมรับออกมาได้หมด เธอไม่ได้โต้เถียง เพียงยิ้มละมุนบางเบา ราวกับมั่นใจว่าเขากำลังโกหกตัวเอง ... มารุต เบือนสายตาหนีไปมองแจกันดอกลิลลี่ขาว ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะรับแขก กลีบดอกสะอาดบริสุทธิ์ สงบงาม ตัดกับโลกมืดที่เขาอยู่มาตลอดชีวิต หัวใจเขาเหมือนถูกบีบแรงขึ้นเรื่อย ๆ … ... “--คุณมันอันตรายเกินไป ไอริส--” เขากระซิบ ทั้งเพื่อเตือนเธอและเตือนตัวเอง แต่พอหันกลับมา ดวงหน้าหวานในชุดนอนบางเบา ที่สะท้อนแสงไฟอุ่น ๆ กลับทำให้ถ้อยคำเหล่านั้น กลายเป็นเสียงพร่าไร้น้ำหนัก .. ไอริสยกมือขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วแตะริมแก้วกาแฟที่ยังอุ่นควันอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมาที่เขา “บางที…อันตรายก็ไม่ได้มาจากฉันหรอกค่ะ” เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนเอียงศีรษะเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม ที่ละมุนจนเกินต้าน “แต่อาจจะมาจากความรู้สึก.. ...ที่คุณเองกำลังห้ามไม่อยู่ต่างหาก” ... หัวใจมารุตสะดุดวูบ ...เขารู้ตัวทันทีว่า กำลังตกอยู่ในเกมที่เขาไม่เคยชำนาญ —เกมของความอ่อนไหว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more