เมื่อมารุตกลับมาถึงเกรซเฮาส์
ทันทีที่ก้าวเข้าประตู
เขาก็เห็นกริตตรินท์กับพริ้นท์
นั่งหัวเราะคุยกันอย่างสบายใจ
...
มารุตหรี่ตาลง
ก่อนจะพุ่งตรงเข้าไปอย่างกับเสือเจอเหยื่อ
“พวกมึง! ไอ้พวกเลว แม่งยุ่งกับของของกู!”
...
เสียงตะโกนดังสนั่น จนสองคนนั้นสะดุ้งเฮือก
ก่อนลุกขึ้นวิ่งหนีไปทั่วบ้าน
เสียงเก้าอี้ล้มดังโครมคราม!~
...
กริตตรินท์ หัวเราะลั่น
“เฮ้ย! ใครว่าของมึงวะ ของเค้าต่างหาก!”
...
พริ้นท์ เสริมพลางวิ่งไปหัวเราะไป
“กูก็แค่ช่วยดูแล อย่าหึงเว่อร์สิวะ!”
มารุตวิ่งไล่เตะตามหลัง
แต่สองคนนั้นหลบอย่างคล่องตัว
บ้านทั้งหลังเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
เสียงด่าล้อเล่นปนความอบอุ่น
...
ในที่สุด มารุตหยุดวิ่ง
ยืนหอบหายใจพลางหัวเราะออกมาเองเช่นกัน
“แม่ง พวกมึงนี่มันตัวป่วนจริง ๆ ว่ะ”
...
บรรยากาศที่เกรซเฮาส์อบอุ่นขึ้นในทันที
แม้จะเต็มไปด้วยการหยอกล้อ
แต่ความจริงใจระหว่างเพื่อนรัก
