📚 พาเธอกลับมา ♡*:･

1665 Words

📚♡*:･ ✦ พื้นที่ที่ไม่ต้องพิสูจน์ว่าใครเข้าใจ ธีรภพและภัทรกรตัดสินใจ “พาเธอกลับมา” ไม่ใช่แค่จากเสียงในใจที่กำลังแตกกระจาย แต่จากโลกเงาที่เธอเคยใช้เป็นที่หลบซ่อน จนกลายเป็นกำแพงกั้นตัวเอง พวกเขาไม่ยอมให้เธอสู้คนเดียวอีกต่อไป และอยากคืนเธอกลับไปสู่โลกที่เธอควรมี โลกที่เธอไม่ต้องพิสูจน์อะไรกับใครอีกแล้ว ศูนย์ระบบเงาสุดท้าย – แหล่งเก็บข้อมูลลับของ T.E.A.R. ภัทรกรยืนอยู่หน้าจอสีดำสนิท นิ้วเขาขยับไปตามโค้ดที่ครั้งหนึ่งเคยสร้างไว้เพื่อปกป้องเธอแต่วันนี้ เขาจะใช้มันเพื่อ “ปิดโลกเงานั้นลง” เขาพูดเสียงเบา “โลกเงานี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อกันเธอจากความโหดร้ายของโลกจริงแต่ตอนนี้ โลกจริงกำลังรอให้เธอกลับไปใช้ชีวิตอีกครั้ง” ธีรภพเดินเข้ามา วางมือลงบนไหล่เพื่อนเก่า “ขอบใจนะ ที่ไม่เคยถามว่าฉันจะกลับมาเมื่อไหร่” ภัทรกรหัวเราะเบา ๆ “เพราะฉันรู้ว่าสุดท้ายแกต้องกลับมา เพื่อเธอ” ธีรภพสบตาเขานิ่ง แล้วพูดช้า ๆ “ไม่ใช่เพื่อช่วยเธอจากโลกนี้ แต่เพื่อให้เธอได้เลือกเอง ว่าอยากอยู่กับใคร โดยไม่ต้องพิสูจน์อะไรอีกแล้ว” ห้องกลางระบบ T.E.A.R. – คาริสานั่งอยู่คนเดียว รอบตัวเงียบสนิท ไม่มีคลื่น ไม่มีข้อความ ไม่มีคำถาม ไม่มีความสับสนมีเพียงเธอ กับความว่างเปล่าในใจ คาริสาจ้องภาพสะท้อนของตัวเองในจอที่ดับลงไปแล้ว เธอหลับตาแน่น พึมพำกับตัวเอง “ฉันไม่เหลืออะไรแล้วจริง ๆ ใช่ไหม…” ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังเสียงที่คุ้นเคย ธีรภพ “ถ้าอย่างนั้นเริ่มใหม่กับฉันก็ได้” คาริสาหันขวับ เขากำลังเดินตรงเข้ามา เขาไม่ได้ใส่เครื่องมือ ไม่มีระบบ ไม่มีสถานะพิเศษใด ๆ มีแค่ตัวเขาในความเป็นจริงธรรมดา เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงตรงไปตรงมา “ฉันไม่ใช่คนที่จะช่วยเธอสร้างโลกขึ้นมาใหม่หรอก แต่ฉันคือคนที่จะ ‘อยู่กับเธอ’ ในโลกที่ไม่ต้องสร้างอะไรเพิ่มอีกแล้ว” ✦ ระบบเงาถูกปิดลง ภัทรกรกดคำสั่งสุดท้าย หน้าจอเงาหายไป ประตูความลับปิดสนิท T.E.A.R. หยุดทำงาน ระบบมิราจถูกตัดขาด โลกกลับมาอยู่ในสภาพที่ไม่มีใครคุมความรู้สึก ไม่มีผู้นำ ไม่มีเสียงสั่ง ไม่มีระบบช่วยเหลือเพียงพวกเขาสองคน ที่ยังยืนอยู่ในโลกจริง ในห้องที่มีแค่เธอกับเขา ธีรภพนั่งลงตรงหน้า ไม่มีอุปกรณ์ ไม่มีหน้าจอ มีเพียงแสงอ่อน ๆ จากหน้าต่าง เขาพูดช้า ๆ เหมือนกระซิบในคืนที่เงียบสงัด “ฉันกลับมาแล้วไม่ใช่เพื่อเป็นเสียงแทนใคร แต่เพื่ออยู่ข้างเธอแม้ในวันที่เธอไม่อยากพูดอะไรเลย” คาริสาหลับตา น้ำตาไหลช้า ๆ ไม่ใช่เพราะเสียใจ ไม่ใช่เพราะโล่งใจ แต่เพราะหัวใจเริ่มกลับมาเป็นของตัวเองอีกครั้ง เธอตอบเบา ๆ “งั้นอยู่กับฉันตรงนี้ก็พอ ไม่ต้องสู้ ไม่ต้องอธิบาย ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรแล้ว” ธีรภพยื่นมือออกไป คาริสาวางมือทับ มือที่ผ่านการต่อสู้มากมาย วันนี้ไม่ต้องทำอะไรอีกเพราะในโลกที่เคยเต็มไปด้วยชื่อของเขา วันนี้เธอได้เขากลับมาในแบบที่เป็นของเธอเพียงคนเดียว โลกไม่ได้เงียบเพราะระบบหายไป แต่เพราะ “เสียงจริง” ไม่ต้องอาศัยเทคโนโลยีแค่กล้าอยู่กับใครสักคนโดยไม่ต้องมีเหตุผลและสำหรับคาริสา เสียงนั้นก็คือธีรภพในวันที่ไม่มีอะไรต้องควบคุม ไม่มีอะไรต้องยืนยัน นอกจากมือที่จับกันไว้ ✦ “ชีวิตหลังการนิยาม” – บทใหม่ที่ไม่มีชื่อ คาริสาและธีรภพเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่มีระบบ ไม่มีเครือข่าย ไม่มีเป้าหมายใหญ่โตมีเพียงการอยู่ด้วยกันอย่างเงียบ ๆ ส่วนภัทรกรเขาเลือกจะหายตัวไป แต่ก่อนจาก เขาทิ้ง “คำพูดสุดท้าย” ไว้ ✦ สิ่งที่ไม่เคยพูด — จากเพื่อนถึงเพื่อน ริมแม่น้ำนอกเมือง – เช้า หลังระบบปิดลง เมืองเริ่มหายใจอีกครั้ง เสียงน้ำไหลกลมกลืนกับชีวิตผู้คน ที่ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกจับตามองอีกต่อไป ธีรภพยืนรออยู่ลำพัง ใส่เสื้อคลุมธรรมดา สายตาจ้องไปยังจุดนัดหมายและเขามาตามสัญญา ภัทรกรก้าวเข้ามาในเสื้อเชิ้ตเรียบง่าย ผมยุ่งเล็กน้อย มีกระเป๋าใบเล็กพาดบ่า เขาพูดเบา ๆ “จบแล้วสินะ” ธีรภพพยักหน้า สายตาไม่ได้เศร้า แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจ “ใช่จบแล้ว สำหรับฉัน” “แล้วสำหรับนายล่ะ?” ภัทรกรยิ้มบาง ๆ “ฉันไม่เคยอยู่ในเรื่องราวของใครเต็ม ๆ หรอก แค่เดินมาส่ง แล้วก็หายไปเงียบ ๆ ทุกครั้ง” ธีรภพเงียบไปสักพัก ก่อนกล้าถามคำถามที่ไม่เคยเอ่ย “แกเคยโกรธฉันไหมที่ฉันทิ้งทุกอย่างไว้ให้แกจัดการคนเดียว” ภัทรกรหัวเราะ ลมเช้าโชยมากระทบหน้า “โกรธสิ แต่แค่ไม่นาน” “เพราะฉันรู้ว่าสุดท้าย แกก็ต้องกลับมาในแบบที่ไม่มีใครแทนได้” “และฉันก็รู้ว่า ถ้าไม่มีแกเธอคนนั้นคงไม่ยืนอยู่ตรงนี้เหมือนวันนี้” ✦ สิ่งสุดท้ายที่ฝากไว้ ภัทรกรหยิบซองจดหมายบาง ๆ แล้วยื่นให้ธีรภพ ไม่มีชื่อ ไม่มีสัญลักษณ์ มีเพียงลายมือเขียนไว้ว่า “สำหรับวันที่เธออาจลืมไปว่า เธอมีค่าแม้จะไม่ได้เปลี่ยนโลก” ธีรภพรับซองมามอง แล้วเงยหน้าถามเพื่อนที่กำลังจะจากไป “นายจะไปไหน?” ภัทรกรยักไหล่ ยิ้มบาง ๆ “ไปใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องแบกอะไรให้ใครอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะเบื่อโลกแต่เพราะถึงเวลาที่ฉันต้องเริ่มฟังเสียงของตัวเองบ้าง” ✦ เพื่อนที่หายไปอย่างเงียบงัน ภัทรกรเดินหายไปตามทางดินเล็ก ๆ แสงแดดยามเช้าทำให้เงาของเขาจางลงเรื่อย ๆ ไม่มีคำอำลา ไม่มีการหันกลับมา มีเพียงเสียงลมที่พัดเบา ๆ บอกไว้ว่า “ผู้ชายคนนี้เคยอยู่ตรงนี้ เคยเป็นเงา เคยเป็นสะพานให้คนอื่นเดินข้าม และตอนนี้เขาเลือกจะเดินบนเส้นทางของตัวเอง” ✦ คาริสา – ในเวลาที่ไม่ต้องพิสูจน์อะไรอีก คาริสาเดินไปนั่งที่สวนหลังบ้าน ธีรภพตามมานั่งข้างเธอ ไม่มีระบบ ไม่มีหน้าจอ ไม่มีการบันทึกใด ๆ เหลือเพียง “ความเงียบ” ที่กลายเป็นที่พักใจของทั้งคู่ เพื่อนที่หายไปไม่ใช่คนที่ทิ้ง แต่เป็นคนที่พาเธอกลับมา ก่อนจะเดินจากไปในเวลาที่พอดีที่สุด คาริสาและธีรภพ ไม่ได้ยินเสียงในระบบอีกต่อไป แต่ยังมี “เสียงหัวใจ” ที่รับรู้กันทุกครั้งที่มองตา โดยไม่ต้องพูดอะไรเลย ✦ ฤดูที่ไม่มีเป้าหมาย บ้านไม้เล็ก ๆ ริมผา – เดือนแรก หลังระบบถูกปิด บ้านหลังนี้ไม่มีรหัสผ่าน ไม่มีระบบควบคุม ไม่มีแม้แต่กล้องวงจรปิด มีเพียงกุญแจบ้านธรรมดา ที่ธีรภพแขวนไว้บนตะปูหน้าประตู คาริสาเปิดประตูเข้ามา เห็นเขานั่งดื่มกาแฟกับหนังสือเก่า ๆ เขาหันมายิ้ม “เธอตื่นสาย” แล้วพูดต่อ “ก็ดีแล้ว” คาริสาหัวเราะเบา ๆ ไม่ต้องถามว่าหมายถึงอะไร เธอรู้ว่าเขาหมายถึงการมี “วันธรรมดา” ✦ บทสนทนาที่ไม่มีหัวข้อ ทั้งคู่ไปนั่งที่ระเบียง มองทะเลไกลสุดสายตา ไม่พูดถึงระบบ ไม่พูดถึงอนาคต ไม่พูดถึงอดีตเพียงแค่นั่งอยู่ด้วยกัน คาริสาพูดเสียงเบา “เมื่อก่อนฉันเคยกลัวว่า จะไม่มีอะไรให้ทำ” “แต่ตอนนี้ฉันกลัวว่าจะไม่มีใครให้นั่งเงียบด้วย” ธีรภพจับมือเธอเบา ๆ “ฉันอยู่ตรงนี้โดยไม่ต้องให้เธอคาดหวังอะไร” “เป็นแค่คนธรรมดา ที่อยากเป็นพื้นที่ให้เธอพักใจ” ✦ สิ่งธรรมดาที่ไม่เคยทำ •ปลูกต้นไม้ (แล้วลืมรดน้ำ) •ทำอาหาร (บางครั้งไหม้ บางครั้งก็อร่อยเกินคาด) •เปิดเพลงเก่า ๆ (ที่ไม่มีระบบเลือกให้) •อ่านหนังสือจนเผลอหลับ (บนโซฟาเดียวกัน) ชีวิตค่อย ๆ เดินไป ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร ไม่ต้องพิสูจน์ว่า “ดีพอ” มีเพียงการเลือกจะอยู่เคียงข้างกัน ✦ คืนหนึ่ง – แสงจันทร์และคำที่ไม่เคยพูด คาริสามองจดหมายเก่า ที่ธีรภพเคยเขียนให้ในวันที่เขาหายไป เธอวางมันลง แล้วหันถามเขา “ตอนเขียนจดหมายนั้น คุณคิดว่าฉันจะให้อภัยคุณไหม?” ธีรภพสบตาเธอ ตอบเสียงเรียบ “ไม่รู้หรอก เพราะตอนนั้นฉันไม่ได้เขียนเพื่อให้เธอให้อภัย” “แต่เขียนเพื่อบอกว่า ถึงแม้เธอไม่ให้อภัย ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้” คาริสายิ้มออกมา ไม่ใช่เพราะคำพูดสวย แต่เพราะเข้าใจแล้วว่า “การอยู่ข้างกัน สำคัญกว่าการพูดคำที่สมบูรณ์แบบ” ✦ ฤดูที่ไม่มีเป้าหมาย บางทีนี่อาจเป็นฤดูเดียว ที่มนุษย์ได้อยู่กับตัวเองจริง ๆ ไม่มีภารกิจ ไม่มีสงคราม ไม่มีบทบาทต้องรับผิดชอบ มีเพียงที่ว่าง ที่ใครคนหนึ่งเลือกจะ “ไม่เดินจากไป” แม้จะไม่มีอะไรต้องพิสูจน์อีกแล้ว ✦ กุญแจที่ไม่ได้เปิดอะไร นอกจากใจ คาริสาพบกุญแจดอกเล็ก ๆ ที่ธีรภพพกติดตัวเสมอ มันไม่เคยเปิดประตูไหนได้เลย เพราะมันไม่ได้สร้างมาเพื่อเปิด “สิ่งภายนอก” แต่เพื่อให้เธอเปิด “บางอย่างในใจตัวเอง” ･:･ ⌒♡*:･。 ⌒ ✧*:･ﾟ✧ ☆ﾟ.*･｡ﾟ *:･ﾟ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more