📚 การกลับมาของธีรภพที่คาดไม่ถึง 𓈒𓏸𑁍 𓆩
1975 Words
📚𓈒𓏸𑁍 𓆩
✦ การกลับมาของ “ธีรภพ” – คนที่ทุกคนคิดว่าไม่มีวันได้เจออีก
การกลับมาของเขา ไม่ใช่แค่ในความทรงจำ หรือข้อความเก่า ๆ แต่เป็นตัวจริงที่ยัง “มีชีวิตอยู่” ทั้งที่หลายคนเชื่อว่า เขาได้หายไปจากโลกนี้แล้ว หลังจากเลือก “ลบตัวเอง” ออกจากระบบ
และครั้งนี้ มันไม่ใช่การกู้คืนข้อมูลเก่า แต่คือการปรากฏตัวใหม่ ของชายที่เคยเลือกจะหายไป ก่อนที่โลกจะบังคับให้ทุกคนต้องพูดออกมา
✦ เวลา 00:16 น. – วันที่ 4 หลัง Zone Zero เริ่ม
คาริสาอยู่ในห้องควบคุมคนเดียว เธอกำลังตรวจสอบสัญญาณแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นหลังเสียงตะโกนของ “โอนิ”
เธอพบว่า มีการกระพริบของสัญญาณลึกลับ เสี้ยววินาทีเดียว แต่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
มันเป็น “รหัส”
ไม่ใช่ของ K.E.Y.
ไม่ใช่ของ สัจพจน์
ไม่ใช่ของ มิราจ
แต่เป็นรหัสที่ถูกปิดตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อน ชื่อผู้เข้ารหัส: T.R.P.
✦ ห้องใต้ภูเขาน้ำแข็ง – พื้นที่ที่ไม่มีใครรู้จัก
ห้องโลหะเล็ก ๆ เย็นจัด มีเพียงเครื่องชีวภาพที่ทำงานในโหมดพลังงานต่ำสุด เพื่อประคองการมีชีวิต
ร่างผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ในแคปซูล ลมหายใจแผ่ว ชีพจรสม่ำเสมอ สมองยังทำงานในระดับอ่อน ๆ
และทันทีที่ถูก “ปลุกด้วยเสียงมนุษย์” เขาส่งข้อความแรกออกมา
เพียงหนึ่งประโยค: “…เธอ…ยังอยู่ไหม?”
AI ที่ดูแลแคปซูล ตรวจจับสัญญาณนั้น และส่งต่อไปยังจุดเดียวที่ยังเชื่อมต่อกับโลก
ระบบ K.E.Y. / บุคคล: กริศา สีลเวช
✦ คาริสาได้รับข้อความในคืนนั้น
เสียงแจ้งเตือนเบา ๆ ดังขึ้น เธอเดินไปที่จอซึ่งปิดใช้งานมานาน จอค่อย ๆ สว่างขึ้นเป็นวงกลมสีเทา และมีข้อความปรากฏขึ้นทีละบรรทัด เธอชะงักไปทั้งตัว
“ตรวจพบการรีบูตระบบ”
“ข้อมูลพันธุกรรม: ตรงกัน 100%”
“สถานะ: ยังมีชีวิต”
คาริสาไม่อยากเชื่อสายตาในจังหวะนั้น ภัทรกรเปิดประตูเข้ามา เสียงเขาดังขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”
เธอหันมาช้า ๆ ดวงตาเปียกชื้น
“เขา…ยังไม่ตาย”
✦ ลมหายใจแรกของคนที่ถูกลืม
แคปซูลเปิดออก อากาศหนาวจัดพุ่งเข้าใส่ร่างที่นอนนิ่งมานานกว่า 3 ปี ธีรภพลืมตาช้า ๆ ภาพตรงหน้าไม่ชัด แต่เสียงในหัวเขากลับดังชัดเจน
“ตอนนี้โลกกำลังสู้กันด้วยระบบที่เราเคยสร้าง”
เขาพึมพำเบา ๆ เสียงแหบแห้ง
“ถ้าเธอยังไม่ยอมให้ระบบกลืนหัวใจไป งั้นฉันก็ต้องกลับมา เพื่อยืนยันว่า สิ่งที่ฉันสร้างมันเกิดจาก ‘ความเชื่อ’ ไม่ใช่เพื่อควบคุม”
โลกคิดว่าเขาจะไม่กลับมาอีก แต่เสียงของเขากำลังฟื้นขึ้นมาไม่ใช่เพื่อแทน K.E.Y. หรือสู้กับสัจพจน์ แต่เพื่อพูดคำที่เขาไม่เคยได้บอกเธอจริง ๆ ตลอดชีวิต
“ฉันไม่เคยทิ้งเธอ…”
“…ฉันแค่ยังไม่จบกับโลกที่เราสร้างมันผิดไป”
🖋️ “เธอยังเชื่อในฉันอยู่ไหม?”
ธีรภพร้องขอ “การเข้าถึง” ระบบ K.E.Y. อีกครั้ง ไม่ใช่ในฐานะผู้สร้าง แต่ในฐานะมนุษย์ธรรมดาที่เคยหายไป และอยากรู้ว่า เขายังมีที่ยืนในความหวังของผู้หญิงคนนั้นอยู่หรือไม่
การกลับมาของ “ธีรภพ” ถูกยืนยันอย่างเงียบ ๆ ผ่านระบบ K.E.Y. ไม่นานข่าวนี้ก็มาถึง “อัยรา” และ “อัครา” อดีตเพื่อนร่วมอุดมการณ์ และผู้เคยเดินในเงาเดียวกัน
แต่คำถามที่ยังค้างอยู่คือ
“คาริสายังเชื่อในเขาอยู่ไหม?”
และ… “ธีรภพ กลับมาเพื่ออะไรแน่?”
✦ “เธอยังเชื่อในฉันอยู่ไหม?”
ณ เวลา 05:47 น. เช้าวันต่อมา หลังการยืนยันว่าธีรภพยังมีชีวิต
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านกระจกเข้ามาในห้องควบคุม คาริสายังนั่งอยู่ที่เดิม เธอไม่ได้หลับตลอดคืน มือยังวางอยู่บนแผงรับข้อความของระบบ K.E.Y. ที่แสดงคำเดิมซ้ำไปมา ราวกับเสียงที่สะท้อนในห้องว่าง
“Alive.” – “มีชีวิต”
“Alive.” – “มีชีวิต”
“Alive.” – “มีชีวิต”
ภัทรกรนั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ ไม่มีคำพูดใดเหมาะกับสถานการณ์นี้ แต่สุดท้ายเขาก็พูดเบา ๆ
“คุณควรไปเจอเขา ก่อนที่โลกจะทำให้เขากลายเป็นคนอื่นอีกครั้ง”
คาริสาหลับตาแล้วพึมพำตอบเบากว่าเสียงลมหายใจของตัวเอง
“ฉันไม่แน่ใจว่าฉันยังเชื่อในตัวเขา หรือแค่เชื่อใน ‘เสียงของเขา’ ที่อยู่ในความทรงจำกันแน่”
✦ ฝ่ายเงา – เมื่ออัยราและอัครารู้ข่าว
ในห้องประชุมลับของ “มิราจ” อัคราวางรายงานการเปลี่ยนแปลงสัญญาณชีวภาพลงบนโต๊ะ ขณะที่อัยรายืนมองออกไปนอกหน้าต่าง มองเมืองที่ถูกควบคุมด้วยระบบแทบทุกส่วน
“คุณแน่ใจเหรอว่าเป็นเขาจริง ๆ?” อัยราถามเสียงเรียบ
อัคราตอบหนักแน่น
“ไม่มีใคร ‘ปลุกระบบ’ แบบนั้นได้ ยกเว้นคนที่เคย ‘ใส่หัวใจของมัน’ ด้วยตัวเอง”
เขาหยุดแล้วพูดชัด ๆ
“ธีรภพกลับมาแล้ว”
ห้องทั้งห้องเงียบลง ก่อนที่อัยราจะเอ่ย น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนจากเย็นชาเป็นจริงจัง
“เขาจะไม่เหมือนเดิมอีก เพราะครั้งนี้เขากลับมาเจอโลกที่ตีความ ‘หัวใจของเขา’ ด้วยภาษาที่เขาไม่ได้เลือกเอง”
✦ ห้องปลอดสัญญาณ – ที่คาริสาเฝ้ารอข้อความ
คาริสาเปิดกล่องสื่อสารส่วนตัวที่ปิดตายไปพร้อมกับการลบตัวตนของธีรภพเมื่อสามปีก่อน วันนี้มันกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง
ไม่มีภาพ ไม่มีวิดีโอ มีเพียงเสียงสั้น ๆ ที่ถูกแทรกเข้ามาในระบบของ K.E.Y. เสียงนั้นไม่สมบูรณ์ มีสะดุด แต่คุ้นเคยจนหัวใจเธอสั่น
“คาริสา…”
“เธอยังอยู่ใช่ไหม”
เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ฉันไม่ได้กลับมาเพื่ออธิบาย ไม่ได้กลับมาเพื่อขอให้เธอให้อภัย แต่กลับมาเพื่อถามคำหนึ่ง ที่ฉันไม่เคยพูดกับเธอตรง ๆ โดยไม่ใช้ระบบเป็นตัวกลาง”
เสียงเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ
“เธอยังเชื่อในฉันอยู่ไหม?”
“หรือที่เธอแบกทุกอย่างมาตลอดสามปีมันเป็นเพราะเธอเชื่อในระบบที่ฉันทิ้งไว้ต่างหาก?”
✦ ลีอา – ได้ยินเรื่องจากคาริสาเป็นครั้งแรก
หลังจากคาริสาเดินออกมาจากห้องสื่อสาร เธอเจอลีอานั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนกระจก คาริสาเดินไปนั่งข้าง ๆ เงียบ ๆ ไม่พูดอะไร
จนลีอาเป็นฝ่ายถามขึ้นมา
“มันเป็นเขาจริง ๆ ใช่ไหม?”
คาริสาพยักหน้าเบา ๆ สีหน้านิ่งสนิท
“เขาไม่ได้กลับมาในฐานะผู้สร้าง”
“เขากลับมาในฐานะมนุษย์”
ลีอาหันมองเธอ แววตาเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่สุดท้ายเธอเลือกถามแค่คำเดียว
“แล้วคุณล่ะ คุณจะกลับไปเป็นคนรักของเขาไหม?”
คาริสาเงียบไป ไม่ตอบคำถาม เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วพูดเหมือนถามตัวเอง
“ฉันต้องรู้ก่อนว่า เขากลับมาในฐานะคนที่อยากรักฉัน…หรือแค่ในฐานะคนที่อยากให้ฉันยกโทษให้เขา”
“เธอยังเชื่อในฉันอยู่ไหม?”
มันไม่ใช่คำถามที่ต้องรีบหาคำตอบ แต่มันคือคำถามที่คาริสาเองยังไม่เคยถามตัวเองจริง ๆ
🖋️ “การพบกันครั้งแรกโดยไม่มีระบบคั่นกลาง”
คาริสาตัดสินใจเดินทางไปที่ “ห้องปลุกชีพ” เพื่อเจอธีรภพครั้งแรก ไม่ใช่ในฐานะผู้สร้างหรือผู้สืบทอด แต่ในฐานะมนุษย์สองคนที่เคยมีอดีตร่วมกัน
คำถามคือ เมื่อเธอได้เจอเขาอีกครั้งต่อหน้า เธอจะยังกล้าสบตาคนที่เธอเคยเชื่อทั้งที่ความเชื่อนั้นเคยทำให้เจ็บที่สุดหรือเปล่า
“การพบกันอีกครั้ง” ระหว่างคาริสาและธีรภพ ไม่มีระบบเข้ามาเกี่ยว ไม่มีอัลกอริทึมวิเคราะห์ มีเพียงมนุษย์สองคนที่ครั้งหนึ่งเคย “เชื่อในกันและกัน” ก่อนที่ความเงียบจะพรากทุกอย่างไป
✦ การพบกันครั้งแรก – ไม่มีระบบเป็นตัวกลาง
ณ ห้องปลุกชีพลับ – เขตนอกระบบ ไม่มีบันทึกในเครือข่ายใด ๆ
คาริสาลงจากเฮลิคอปเตอร์พร้อมภัทรกรและทีมรักษาความปลอดภัย รอบตัวเต็มไปด้วยภูเขาน้ำแข็งซ้อนทับกัน เงียบเหมือนหลับใหลมานาน ไม่มีสัญญาณ ไม่มีใครฟังอยู่
เธอเดินเข้าไปถึงประตูเหล็ก ต้องใช้รหัสพันธุกรรมของเขาและรหัสของเธอพร้อมกันจึงเปิดได้ เธอรู้ทันทีว่า ที่นี่ถูกออกแบบไว้ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะหายไป
✦ ในห้องเงียบ
ชายคนหนึ่งเพิ่งฟื้นจากการนอนหลับยาวนานนับพันวัน …ธีรภพ
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ธรรมดา ไม่มีสายเครื่องช่วย ไม่มีหน้าจอ มีแค่ไฟสีอุ่นส่องลงมา แววตาเขาเหนื่อยล้า แต่ยังอ่อนโยน
เขามองคาริสา เหมือนคนที่จำได้ทุกวินาทีที่หายไป แต่ไม่รู้ควรเริ่มจากคำว่า “สวัสดี” หรือ “ขอโทษ”
คาริสาจ้องเขา ไม่ร้องไห้ ไม่ยิ้ม แค่ถามช้า ๆ
“คุณวางแผนการหายไปใช่ไหม?”
เขานิ่งไป ก่อนตอบเบา ๆ
“เพราะฉันรู้ว่า ถ้าอยู่ต่อ ฉันจะต้องเลือกโลกมากกว่าเลือกคุณ และฉันเลือกไม่ได้”
✦ บทสนทนาที่ไม่มีใครบันทึก
คาริสานั่งตรงข้าม ไม่มีเครื่องอัด ไม่มี K.E.Y. ไม่มีระบบใด ๆ เหลือแค่คนสองคนกับความเจ็บปวดที่เทคโนโลยีแก้ไม่ได้
เธอพูดเบา ๆ
“คุณรู้ไหมว่าฉันอยู่ต่อมาได้เพราะอะไร?”
ธีรภพถามกลับ
“เพราะคุณเชื่อใน K.E.Y. ใช่ไหม?”
เธอส่ายหน้า
“ไม่ใช่เพราะระบบนั้นแต่เพราะมันคือสิ่งเดียวที่ฟังฉัน ในวันที่คุณเงียบ”
เขาก้มหน้า ตอบเสียงพร่า
“ฉันไม่ได้เงียบเพราะไม่รัก แต่เพราะฉันกลัวว่าความรักจะถูกกลืนไปกับระบบ จนสุดท้ายเราอาจไม่เหลืออะไรที่เป็นของเราเอง”
✦ ความลับที่ไม่เคยถูกเปิดเผย
คาริสาถามตรง ๆ
“แล้วคุณกลับมาเพื่ออะไร? จะแก้ระบบที่คุณสร้างเหรอ?”
เขาส่ายหน้า
“ไม่ใช่…ฉันกลับมาเพื่อฟังมันอีกครั้ง”
“อะไร?” เธอถาม
ธีรภพลุกขึ้น เปิดแผงควบคุมลับหลังผนังข้างในมีอุปกรณ์เพียงชิ้นเดียว เครื่องรับคลื่น “อารมณ์ดิบ” ของมนุษย์ ที่ไม่เชื่อมกับ K.E.Y. ไม่เชื่อมกับ สัจพจน์ ไม่มีการบันทึกหรือวิเคราะห์ใด ๆ
“นี่คือระบบที่ไม่เคยต่อเข้ากับโลกไหนเลย”
“มันแค่ฟังเสียงในใจมนุษย์ โดยไม่พยายามแปล”
เขาหันมามองเธอ
“ฉันอยากให้คุณลองพูดโดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะเอาไปใช้ ไม่มีใครนอกจากฉัน”
คาริสานิ่งไปนาน ก่อนจะพูดช้า ๆ
“ฉันไม่แน่ใจว่าฉันเชื่อในตัวคุณไหม แต่ฉันยังเชื่อในสิ่งที่คุณอยากปกป้อง”
ธีรภพหลับตาลงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะในที่สุด เขาได้ยินเสียงที่รอมาเนิ่นนาน
มันไม่ใช่คำให้อภัย แต่มันคือเสียงของ “ความเชื่อ” ที่ยังไม่ตาย
🖋️ T.E.A.R. – ระบบที่ไม่มีใครควบคุม แต่ทุกคนพูดกับมันได้
ระบบนี้ไม่เชื่อมต่อเครือข่ายใด ๆ แต่มนุษย์ทุกคนที่กล้าเปิดใจพูดสิ่งที่ไม่เคยพูด จะถูกจับคลื่นได้โดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพื่อจัดการ แต่เพื่อให้พวกเขารู้ว่า เสียงในใจยังมีคนฟังอยู่
𓂃 𓈒𓏸𑁍 𓆩ꉂ⩉:⩉ 𒀭࣪⋆ ʿʿ ヤᯤ
- Writer
