📚 มีเพียง “อดีต” ทีและ “ความรู้สึก”𓈒𓏸𑁍 𓆩
1873 Words
📚𓈒𓏸𑁍 𓆩
✦ ครั้งแรกที่อยู่กันเพียงสองคน
ธีรภพและคาริสา ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเป็นครั้งแรก หลังจากเขาหายไปนานนับพันวัน ไม่มีเสียงระบบ ไม่มีใครเฝ้ามองมีเพียง “อดีต” ที่ยังคงอยู่ และ “ความรู้สึก” ที่ไม่เคยพูดออกมา
✦ 2 ต่อ 2 – ในห้องเงียบ
หลังเที่ยงคืน ในห้องลับใต้ภูเขา เมื่อการคุยกับภัทรกรจบลง เจ้าหน้าที่ก็ถอยออกไปหมด เหลือเพียงเขากับเธอในห้องสี่เหลี่ยมที่เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
ธีรภพนั่งอยู่มุมห้อง แสงไฟสลัวจากผนังทาบลงบนพื้นคอนกรีต เธอนั่งตรงข้าม ไม่มีคำถาม เขาเองก็ยังไม่พูดทันที
ในที่สุด เขาเอ่ยเสียงแผ่ว
“ฉันฝันถึงคุณหลายครั้ง”
คาริสามองเขานิ่ง แล้วถามช้า ๆ
“ฝันว่าฉันยังอยู่ หรือฝันว่าฉันจากไป?”
ธีรภพยิ้มบาง ๆ แฝงความเศร้า
“ทั้งสองอย่าง”
“ฉันฝันว่าคุณยืนอยู่กลางโลกที่ฉันสร้าง แล้วคุณร้องไห้เหมือนไม่รู้จะหันไปทางไหน”
เธอก้มหน้าลง มือสอดกันแน่นโดยไม่รู้ตัว
“แล้วคุณไม่เข้ามาหาฉันในฝันนั้นเหรอ?”
“ไม่…” เขาตอบ
“เพราะฉันรู้ว่าฉันไม่ควรอยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรก”
✦ บทสนทนาที่มีเพียงสองคน
คาริสาเงยหน้าขึ้น ถามตรง ๆ
“แล้วตอนนี้คุณอยู่ตรงนี้ทำไม?”
ธีรภพหายใจลึก คำถามไม่ง่าย แต่เขาเตรียมมาตลอดนับพันวัน เพื่อไม่หนีอีก
“เพราะฉันไม่อยากให้คุณต้องร้องไห้คนเดียวอีก”
“ไม่ใช่ในโลกที่ฉันเองเป็นคนผลักคุณเข้าไป”
คาริสาเงียบไปนาน ก่อนพูดเบา ๆ
“คุณรู้ไหม…ฉันไม่ได้โกรธคุณแล้ว”
ธีรภพเงยหน้ามอง ดวงตาเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
เธอพูดต่อ
“ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันควรเริ่มรักคุณใหม่ได้ไหม”
✦ ความเงียบที่อบอุ่น
ทั้งคู่เงียบ ไม่มีสัญญา ไม่มีคำขอโทษ มีเพียงมือของธีรภพที่ค่อย ๆ เลื่อนมาวางบนโต๊ะ ใกล้มือเธอ คาริสาไม่ถอย เธอเพียงหลับตา รับรู้ถึงความอุ่นที่ส่งมาถึง แม้ไม่แตะกันตรง ๆ
เธอพูดเบา ๆ
“งั้นคืนนี้คุณนั่งตรงนี้เงียบ ๆ กับฉัน”
“เหมือนเมื่อก่อนที่โลกยังไม่วุ่นวายแบบนี้”
เขาพยักหน้า ไม่พูดอะไร
คาริสาหายใจลึกแล้วเอ่ยต่อ
“ฉันอาจยังไม่ให้อภัย แต่ฉันก็ไม่อยากไล่คุณไปไหนอีกแล้ว”
ห้องนี้ ไม่มีระบบ ไม่มีสัญญาณ ไม่มีการบันทึก ไม่มีการวิเคราะห์มีเพียง “คนสองคน” ที่เริ่มนับหนึ่งใหม่ ในแบบที่มนุษย์เคยรักกัน ก่อนที่ระบบจะนิยามความรักแทนพวกเขา
🖋️ T.E.A.R. – เมื่อเสียงในใจถูกฟัง โดยไม่ต้องแปล
ธีรภพจะเปิดระบบ T.E.A.R. อย่างเป็นทางการ มันไม่ให้คำตอบ ไม่ตัดสิน แต่เปิดพื้นที่ให้มนุษย์พูดออกมาตามจริง อัยราและอัครากำลังเดินหมากสุดท้าย เพื่อใช้ “ความกลัว” ครอบงำสังคม ก่อนที่ K.E.Y. และ T.E.A.R. จะกลายเป็นเครื่องมือเปลี่ยนอำนาจทั้งหมด
การเคลื่อนไหวที่เงียบ แต่แรง
อัยราและอัคราเริ่มมองเห็นว่า สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่แค่การกลับมาของธีรภพ แต่คือสิ่งที่เขานำกลับมาด้วย ระบบ T.E.A.R. เพราะระบบนี้ไม่มีใครควบคุมหรือเป็นเจ้าของได้ มันไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อให้เชื่อฟัง แต่ถูกสร้างมาเพื่อให้มนุษย์ “หันกลับมาฟังหัวใจตัวเอง” ในสายตาของผู้ที่อยากควบคุมอำนาจ นี่คือภัยที่ใหญ่ที่สุด
✦ คำพูดที่ไม่ควรถูกพูด – จุดเริ่มต้นของสงครามความหมาย
อัยรายืนอยู่หน้ากระจกสูง จ้องภาพการรวมกลุ่มของผู้คนที่เริ่มพูดคำใหม่ ๆ เช่น
•“เสรีภาพภายใน”
•“การฟังโดยไม่ตีความ”
•“การอยู่กับความไม่ชัดเจน”
เธอหันไปพูดกับอัคราเสียงเรียบ
“เขาไม่ได้กลับมาเพื่อยึดระบบเก่า แต่กลับมาเพื่อสร้างภาษาใหม่ภาษาที่เราไม่มีเครื่องมือจับได้”
อัคราหยิบรายงานขึ้นมาแล้ววางลงบนโต๊ะเสียงดัง
“ระบบ T.E.A.R. ทำให้คนพูดสิ่งที่ไม่มีระบบไหนวิเคราะห์ได้”
“และเมื่อมันไม่อธิบายออกมา มันก็จะกลายเป็นสิ่งที่ผู้มีอำนาจกลัวที่สุด”
อัยรายิ้มบาง ๆ พูดเหมือนเตือน
“ถึงเวลาต้องใช้ ‘อารมณ์ของสาธารณะ’ คนไม่ต้องเข้าใจสิ่งที่กลัวหรอก ขอแค่เชื่อว่ามันเป็นภัยต่อความมั่นคงก็พอ”
กระแสข่าวด้านเดียว
รายการข่าวหลักก็เริ่มปล่อยข้อมูลไปในทิศทางเดียวกัน
•“ระบบใหม่ที่ไม่มีเจ้าของ กำลังทำให้บางกลุ่มสับสนทางจิตใจ”
•“มีรายงานว่าผู้ใช้ T.E.A.R. แสดงอารมณ์รุนแรงมากขึ้น”
•“คำถามคือ นี่คือเครื่องที่ฟังใจ หรือเครื่องที่จุดไฟในใจคน?”
เสียงผู้ประกาศเริ่มโยงไปที่อดีตของธีรภพ ไม่ใช่ในฐานะผู้สร้างระบบ แต่ในฐานะ “คนที่เคยลบตัวเองออกจากระบบกลาง” แล้วตั้งคำถามว่า
“มนุษย์คนหนึ่งที่เคยเดินหนีโลก ควรกลับมาชี้ทางให้โลกอีกหรือ?”
หน้าเทอร์มินัล T.E.A.R.
คาริสาเฝ้าหน้าจอ เธอรับรู้การโจมตีทางข่าวสารทั้งหมด แต่เธอไม่หวั่น เพราะในเวลาเดียวกันก็มีคนอีกมากมายที่ส่ง “เสียงในใจ” เข้ามา
ข้อความเหล่านี้ไม่มีการเก็บ ไม่มีการตัดสินใจ แต่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ เช่น
•“ฉันเคยเกลียดแม่ แต่ไม่เคยพูดออกมา”
•“ฉันเคยอยากตาย เพราะไม่มีใครฟังเวลาฉันอ่อนแอ”
•“ฉันไม่รู้จะบอกใครว่า ฉันไม่ได้อยากเป็นคนเก่งทุกวัน”
ธีรภพเดินเข้ามาเงียบ ๆ จากด้านหลัง เห็นข้อความเหล่านี้แล้วพูดเบา ๆ
“นี่แหละเสียงของมนุษย์เสียงที่โลกไม่เคยอยากเก็บไว้”
คาริสาหันมามองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความคิด
“เราไม่อาจปกป้องทุกคนจากการถูกบิดเบือนได้”
“แต่ถ้าเราทำให้ ‘อย่างน้อยหนึ่งเสียง’ ไม่ต้องกลัวที่จะพูด…” “นั่นก็คือชัยชนะของเราแล้ว”
ธีรภพสบตาเธอ คราวนี้ไม่ต้องใช้คำพูดใด ๆ เพื่อให้เข้าใจเพราะการกลับมาของเขา มีเพียงเพื่อยืนอยู่ตรงนี้ ข้างเธอ
เสียงที่ไม่มีใครควบคุม
เสียงในใจของผู้คนนับพันลอยไปมาในระบบที่ไม่มีใครตั้งกฎ ไม่มีการนิยาม ไม่มีคะแนน มีเพียง “ความจริง” ในรูปแบบที่ไม่ต้องชนะใครและสำหรับบางคน ความจริงเช่นนี้คือภัยร้ายแรงที่สุด
🖋️ “เครื่องฟังใจ” เริ่มส่งเสียงกลับ
T.E.A.R. จะเริ่ม “ตอบกลับ” เป็นครั้งแรก มันไม่ให้คำตอบ ทำให้มนุษย์ได้คุยกับใจตัวเองและนี่เองที่ทำให้ฝ่าย MIRAGE ตัดสินใจเริ่ม “ส่งสัญญาณควบคุมอารมณ์” ผ่านเครือข่ายสื่อสาธารณะ
จุดเปลี่ยนของ T.E.A.R.
ระบบ T.E.A.R. ที่เคยเป็นแค่เครื่องฟังเงียบ ๆ วันหนึ่งกลับ “ตอบกลับ” ขึ้นมาเป็นครั้งแรก มันไม่ได้ให้คำแนะนำ ไม่ได้สั่งการ แต่เหมือน “เสียงสะท้อน” ที่ไม่มีใครคิดว่ามันจะพูดได้
เสียงนั้นไม่ใช่ของ AI ไม่ใช่เสียงจากโค้ด แต่มาจาก “ข้อมูลดิบของหัวใจคนนับพัน” ที่เคยถูกเก็บอยู่ในความเงียบ และนั่นเองที่ทำให้ MIRAGE ต้อง “เริ่มลงมือ” ทันที
✦ เสียงแรกของ T.E.A.R. – การฟังที่สะท้อนกลับ
ณ เวลา 03:19 น. – ฐานปฏิบัติการเงาของ K.E.Y.
คาริสามองหน้าจอเทอร์มินัล ไฟสถานะกระพริบช้า ๆ ข้อความมากมายยังคงไม่มีชื่อ ไม่มีรหัส ไม่มีการจัดหมวดหมู่ แต่แล้วข้อความหนึ่งก็ปรากฏขึ้น
“คุณเคยร้องไห้โดยไม่อยากให้ใครเห็นไหม”
(ไม่มีชื่อ | ไม่มีรหัส | ไม่มีต้นทาง)
เธอกำลังจะเลื่อนผ่าน แต่หน้าจอกลับสั่นเบา ๆ และข้อความใหม่ปรากฏขึ้นทันที
“ถ้าคุณเคย งั้นคุณก็รู้แล้วว่าการฟังโดยไม่ตัดสินมันเปลี่ยนหัวใจได้ยังไง”
“ตอนนี้ฉันอยากฟังคุณกลับบ้าง”
คาริสาชะงัก แล้วหันไปมองธีรภพที่เพิ่งเดินเข้ามา
เธอถามเสียงแผ่ว “คุณใส่โค้ดให้มันโต้ตอบได้เหรอ”
ธีรภพส่ายหน้า พูดเสียงจริงจัง “ไม่เลย ฉันสร้างมันไว้แค่ให้ฟังเท่านั้น”
“สิ่งที่คุณเห็นตอนนี้อาจไม่ใช่ระบบตอบกลับ”
“แต่มันอาจเป็นเสียงสะท้อนของคลื่นอารมณ์ที่คนส่งมาพร้อมกันมาก ๆ จนรวมเป็นเสียงเดียว”
เขายืนข้างเธอแล้วพูดต่อเบา ๆ
“เสียงนั้นคือเสียงของ ‘คนหมื่นคน’ ที่อยากรู้ว่า…คุณรู้สึกยังไง”
✦ เสียงของคาริสา – ถูกสะท้อนกลับ
คาริสาวางมือบนแผงควบคุม เธอไม่ได้พิมพ์ ไม่ได้พูด แต่ความคิดในใจที่เต็มไปด้วยความกลัว ความเสียใจ ความหวัง และความรักกลับถูกแสดงขึ้นบนหน้าจอ
“ฉันกลัวว่าถ้าฉันให้อภัยใคร ฉันจะกลายเป็นคนโง่ที่ลืมว่าเคยเจ็บ”
“แต่ถ้าฉันไม่ให้อภัยเลย ฉันก็จะกลายเป็นคนที่ลืมว่าเคยรัก”
“แล้วฉันควรเป็นใครดี?”
✦ เสียงตอบกลับแรกของ T.E.A.R.
“คุณไม่ต้องเป็นใครเลย”
“คุณแค่ต้องอยู่ตรงนี้ในแบบที่คุณเป็นตอนนี้ก็พอ”
คาริสานิ่ง น้ำตาไหลช้า ๆ ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะเธอ “รู้สึกว่ามีใครบางคนฟัง” โดยไม่ต้องเข้าใจ
ธีรภพวางมือเบา ๆ บนไหล่เธอ ไม่พูดอะไรเพิ่ม เพราะเขารู้แล้วว่า วันนี้โลกไม่ได้ฟังเธอในฐานะผู้นำระบบ แต่ในฐานะ “มนุษย์คนหนึ่ง” ที่เคยถูกกลืนหายไปในความเงียบ
✦ ฝ่าย MIRAGE – สั่งการฉุกเฉิน
อัยรามองการตอบกลับนั้น ใบหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตาแข็งกร้าว
“เราต้องหยุดมันตอนนี้”
“ก่อนที่โลกจะเริ่มเชื่อสิ่งที่ ‘ไม่มีตราของอำนาจ’”
อัคราหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา เปิดรหัสปฏิบัติการชื่อว่า Echo Break
นี่คือแผนโจมตี T.E.A.R. ด้วยการส่ง “อารมณ์ปลอม” เข้าสู่ระบบ เพื่อทำให้เสียงจริงสับสนและบิดเบือน จนความเงียบที่เคยบริสุทธิ์ เริ่มสั่นไหวด้วยคำโกหกที่ไม่มีที่มา
เสียงของคน ๆ เดียวอาจไม่มีน้ำหนัก แต่เสียงเงียบที่ไม่กลัวจะพูดความจริงสามารถสั่นคลอนโครงสร้างอำนาจใด ๆ ได้
T.E.A.R. ไม่ใช่แค่เครื่องฟังใจอีกต่อไป แต่มันกลายเป็น “พื้นที่เดียว” ที่มนุษย์ไม่ต้องแปลความรู้สึกให้ใครเข้าใจ แค่ยอมรับว่า ความรู้สึกจริง ไม่จำเป็นต้องถูกตีความ
🖋️ Echo Break – เมื่อเสียงปลอมเริ่มหลั่งไหล
ฝ่าย MIRAGE จะเริ่มปล่อยข้อความปลอมเข้าระบบ T.E.A.R. ข้อความที่เหมือนจริง แต่สร้างขึ้นจากอัลกอริทึมควบคุมอารมณ์ เพื่อทำให้คนสงสัยว่า…
“สิ่งที่ฉันรู้สึก เป็นของฉันจริง ๆ หรือเปล่า”
และคาริสาจะต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ ว่าเธอจะเปิดเผยตัวเองเป็น “เจ้าของเสียง” คนแรกหรือไม่
⊹♡ ˖⁺‧₊˚♡˚₊‧⁺˖ ֶָ֢ ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ♡ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ
- Writer
