📚‧₊˚ᯓ◟𖦹
เธอหลับตา ไม่อยากเห็นว่าตัวเองกำลังหวั่นไหวแค่ไหน
แต่ความอุ่นจากมือเขาที่ยังอยู่ตรงเอวไม่หายไป
ลมหายใจเขาก็ยังแตะผิวเธอทุกครั้ง และเสียงหัวใจเขาก็ดังพอที่จะรู้ว่ามันเต้นไปพร้อมกับของเธอ
เวลาผ่านไปนานจนไม่รู้กี่วินาทีหรือกี่นาที ก่อนที่เขาจะถอยออกไป แต่สายตายังคงมองเธอเหมือนเดิม
เขาหยิบสูทที่พาดเก้าอี้ขึ้นมาสวมช้า ๆ
“คิดให้ดี คาริสา” เสียงเขาไม่ดัง แต่ชัดเจน
“เพราะถ้าเธอเลือกเส้นทางที่ทำให้ฉันหายไปฉันจะไม่กลับมาให้เลือกอีก”
เขาเดินออกไป ทิ้งกลิ่นโคโลญจ์และกลิ่นสบู่หอม ๆ ไว้ในห้องและทิ้งท้ายอะไรบ้างอย่างไวให้เธอคิดอีกด้วย
คาริสาหันมองออกไปนอกหน้าต่าง เมืองทั้งเมืองยังเปียกฝน แสงไฟนับพันดวงพร่าเลือนเหมือนหัวใจเธอที่ยังไม่รู้ว่าจะเลือกดวงไหน
แต่คืนนี้เธอรู้แน่ว่าไม่มีทางลืมสัมผัสของเขา และคำว่า “ทั้งชีวิตนี้” ที่ยังเสียงดังอยู่ในใจ
ความเงียบของธีรภพไม่ใช่การหนี แต่เป็นวิธีท
