จัสท์เฟรนด์ เพื่อนไม่ไหว!

ถ้าแอบรักและเราบอกออกไป การแอบรักจะดูหมดความหมาย... ฉันจึงเลือกทางที่สบายใจ เก็บความลับที่แท้มันสวยงามเพียงใด~ เพลงเพื่อนไม่จริง ของพี่นะ วง Polycat ดังคลอเบาๆ ในขณะที่เฟรนด์กำลังนั่งเขียนสคริปท์ที่จะเอาไว้ใช้สำหรับถ่ายรายการในวันพรุ่งนี้ เสียงดนตรีดังลอยมาจากลำโพงตัวเก่งที่เขาอุตส่าห์เก็บสะสมเงินจากรายได้ในการเปิดช่องยูทูป ‘With your Friend’ มาตั้งหลายเดือนเพื่อที่จะซื้อ อาจไม่มีหนทางให้เป็นอย่างหวัง แต่อย่างน้อยก็ไม่ทำให้ผิดหวัง... หากมันทำให้เจอหน้าเธอทุกวันก็พอจะรับไหว~ เฟรนด์ขยับปากฮัมเพลงงึมงำเสียงอยู่ในลำคอตามเนื้อเพลงที่ดังลอยมาตามลม ทุกครั้งที่เขาเขียนสคริปท์หรือทำงานอะไรก็ตาม เขามักจะเปิดเพลงคลอแบบนี้อยู่เสมอ เพราะเขาเชื่อว่าเสียงเพลงคลอเบาๆ แบบนี้จะช่วยให้เขามีสมาธิในการทำงานมากยิ่งขึ้น ยังไม่รวมไปถึงกลิ่นเทียนหอมรุ่น Stress Relief กลิ่นยูคาลิปตัสกับชาที่ส่งความหอมสไตล์อโรมาเธอราพีที่เขามักจุดอยู่บ่อยๆ ด้วย บางทีก็ช่วยสร้างแรงบันดาลใจ บางทีก็ช่วยเรื่องจินตนาการเพื่อให้เขาสร้างสรรค์คอนเทนต์งานใหม่ๆ ได้ดีมากยิ่งขึ้น หรือบางทีก็ช่วยให้เขาหายเหงาได้เหมือนกัน... อันที่จริงการที่เขาชื่อเฟรนด์แต่ไม่ยักจะมีเพื่อนมากสักเท่าไหร่นั้นก็นับได้ว่าเป็นจุดบอดของเขาไม่น้อย นี่เลยเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาผันตัวจากคนว่างงานเดินเตะฝุ่นไปวันๆ มาเป็นยูทูปเบอร์ เพียงเพราะเขาเบื่อและอยากมีเพื่อนไว้คอยอยู่ข้างๆ ในเวลาที่เขาไม่อยากจะอยู่คนเดียวบ้าง แล้วมันก็ได้ผล จู่ๆ เขาก็กลายเป็นยูทูปเบอร์ที่แมสขึ้นมาซะงั้น แต่ก็ใช่ว่าเขาจะได้ยอดผู้ติดตามหลักแสนมาได้ง่ายๆ เพราะเขาเองก็ใช้เวลาอยู่แรมปีในการทำคอนเทนต์ต่างๆ เพื่ออัพโหลดคลิปลงในช่องของเขา ปังบ้าง แป้กบ้าง ปนเปกันไป แต่ก็ผ่านช่วงเวลาดราม่ามาไม่น้อย.. เพราะบางคลิปก็เกิดจากความคิดน้อยของตัวเขาเอง เลยโดนถล่มด่าจนเต็มไปหมด สุดท้ายเขาก็จับจุดได้ว่าควรจะเดินไปในทิศทางไหนที่คนดูจะชอบ ถึงแม้ว่าการยึดมั่นในคอนเซปท์ที่เขามั่นใจแล้วว่าจะใช้เป็นธีมหลักของช่องจะทำให้ยอดผู้ติดตามเก่าๆ ลดน้อยลงไปบ้าง แต่มันก็ถูกแทนที่ด้วยจำนวนผู้ติดตามกลุ่มใหม่ๆ ซึ่งมันเยอะขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก เป็นคนที่เธอไว้ใจ มันก็ดีเท่าไร ไม่เสี่ยงเกินไปกว่านี้ เพราะมันอาจจะไม่คุ้มกัน... อยากเป็นคนสำคัญ แค่เพื่อนแล้วกัน... เพราะฉันไม่มีเธอไม่ได้~ เรียวนิ้วที่กำลังเคาะแป้นพิมพ์บนคอมพิวเตอร์หยุดกึกแล้วหันมามองทางลำโพงตัวโปรดทันที เมื่อเสียงพี่นะร้องเพลงมาถึงท่อนนี้ “เห้อ...” เฟรนด์ถอนหายใจแรง เพราะเนื้อเพลงมันช่างจี้จุดที่เป็นบาดแผลในใจเขาเสียจนอดไม่ได้ที่จะหวนกลับไปรู้สึกอีกครั้ง “ไหนว่าจะเป็นเพื่อนกันได้ไงวะ..” เฟรนด์บ่นออกมาเบาๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจยาวแล้วเอนหลังพิงไปกับพนักเก้าอี้ที่กำลังนั่งอยู่ “หายไปเลย ไอ้ฟาย” เฟรนด์เอานิ้วเคาะรูปถ่ายที่วางไว้ข้างคอมพิวเตอร์ เป็นรูปเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายหน้าตาหล่อคม ตัวสูงโปร่ง กางเกงนักเรียนขาสั้นสีน้ำเงินตัวนั้นรับกับผิวเนียน ขับให้ผิวเขาดูผ่องสมกับที่เป็นดาวเด่นประจำโรงเรียน ซึ่งยืนอยู่ข้างกับเขาที่ตอนนั้นหัวหยิกฟู ใส่แว่นหนาเตอะ ผิวก็คล้ำดำแดด สภาพโทรมจนดูไม่ได้ เพราะตอนนั้นเฟรนด์ไม่เคยคิดแม้แต่จะดูแลตัวเองด้วยซ้ำ “มึงลืมกูไปแล้วมั้งป่านนี้...”