ตั้งแต่เรื่องของแจนในวันนั้นก็ทำจัสท์เศร้าซึมลงเป็นกอง วันๆ ไม่ทำอะไรมีแต่แสงสีเทาล่องลอยอยู่รอบตัว โฮสเทลก็ดูไม่มีชีวิตชีวาเพราะเจ้าของไม่ได้ร่าเริงดังเช่นแต่ก่อน โชคดีที่ช่วงนี้เป็นช่วงโลว์ซีซั่นก็เลยทำให้ไม่ค่อยมีแขกเข้ามาพักสักเท่าไหร่
วันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิมกับในทุกวันที่ผ่านมา จัสท์นั่งซึมอยู่หน้าจอทีวีที่เปิดทิ้งไว้เพียงเพื่อไม่ให้โฮสเทลมันเงียบจนเกินไปแต่เขาไม่ได้แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ แขกห้องสุดท้ายเพิ่งจะเช็คเอาท์ออกไปเมื่อตอนเที่ยง ตอนนี้ที่นี่ก็เลยยิ่งเงียบเหงาลงไปยิ่งกว่าเดิม จนกระทั่งมีเสียงเท้าเดินต๊อกแต๊กดังขึ้นและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เงาร่างกายจากคนที่เพิ่งเข้ามาทอดผ่านบริเวณที่คนตัวโตนั่งอยู่แต่เขาก็ไม่ทันจะได้สังเกตเพราะมัวแต่นั่งเหม่ออยู่
“มึง..” เฟรนด์เอ่ยเรียก
“...”
“ไอ้จัสท์” เฟรนด์เรียกอีกรอบก่อนจะยื่นขนมเบื้องที่ตัวเองเพิ่งซื้อจากตลาดมาเมื่อเช้าให้คนตัวโต
