ตอนที่ 5 เจอะเจอ
2284 Words
ณ โรงแรมใจกลางเมืองโอซีเรีย
“วันนี้ขอทุกท่านพักผ่อนก่อนนะคะ...ทางเราได้ให้ทางการที่นี่ได้ติดตามคุณจิรัจฌาเรียบร้อยแล้วค่ะ...คาดว่าเธอน่าจะไปถ่ายคลิปที่ไหนสักแห่ง...แล้วลืมดูเวลาน่ะค่ะ...ถ้าภายใน 24 ชั่วโมงเธอไม่ปรากฎตัว ทางเราก็ต้องแจ้งความค่ะ...โปรดอย่าตื่นตระหนกนะคะปกติโอซีเรียที่เราพานักท่องเที่ยวมาหลายสิบครั้ง...ไม่เคยเลยที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้นะคะ...อาจจะเกิดความผิดพลาดบางอย่างนะคะ”
ไกด์สาวอธิบายรายละเอียดต่างๆ ให้คณะลูกทัวร์ได้ฟัง เธอจะรอเวลาให้ครบตามที่ทางการที่นี่บอก แล้วเธอถึงจะแจ้งกับญาติของเธอให้รับทราบตามที่เธอได้กรอกข้อมูลไว้ แต่เธอต้องปิดข่าวนี้ไว้ก่อน เพื่อไม่ให้ลูกทัวร์ของเธอนั้นตกใจ
“เธอไม่น่าจะไปไหนไกลหรอก”
ไกด์หนุ่มคู่ใจบอกกับไกด์สาวให้สบายใจ
“ถ้าเธอแค่ไปเที่ยวถ่ายภาพต่างๆ ก็ดีสิ...ฉันกลัวว่าเธอจะเกิดอันตรายขึ้น...คุณกิมกิมเป็นคนสวยมากเลยนะ...ฉันเกรงว่าเธออาจจะได้รับอันตรายเพราะหน้าตาของเธอเป็นเหตุก็ได้”
“ไม่หรอกมั้ง...เราพาแขกมาตั้งหลายครั้งแล้วไม่เคยจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้นี่...ที่นี่ระบบความปลอดภัยค่อนข้างสูงเลยทีเดียว อย่ากังวลเลย...ถ้าเธอไม่มาตามกำหนดเราค่อยแจ้งทางการอีกทีนะ”
“อืม...ฉันก็หวังอย่างนั้น”
....................
อีกด้านหนึ่งของเหตุการณ์...
“นายขอรับเราจัดการพวกนั้น...ส่งทหารขององค์สุลต่านเรียบร้อยแล้วขอรับ...ทางองค์สุลต่านจะสำเร็จโทษเองขอรับ...ส่วนของที่เราได้มานั้น...องค์สุลต่านให้นายนำไปถวายด้วยตนเองขอรับ”
“อืม...พรุ่งนี้ข้าจะจัดการเรื่องทั้งหมดเอง...เจ้าเสร็จภารกิจแล้วไปพักผ่อนได้เลยนะอาบู” ฮาริสบอกลูกน้องคนสนิท
“เอ่อ...นายท่านขอรับเกือบลืมเลยขอรับ...ยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งนะขอรับที่เราจับตัวเธอมา...เธอน่าจะเป็นนักท่องเที่ยวขอรับ ของและอุปกรณ์สื่อสารของเธออยู่ตรงนี้ขอรับ นายจะตรวจสอบและสืบสวนเธอหรือปล่อยตัวเธอไปขอรับ”
“จริงสิ...เหตุการณ์เมื่อครู่มันชุลมุน จนไม่ได้ดูว่าใครเป็นใคร เจ้าไปพาตัวเธอมา อย่าลืมปิดตาเธอมาด้วย ถ้าเธอไม่เกี่ยวข้องอันใด ข้าจะปล่อยนางไปเอง”
ฮาริสจำได้ว่าเหตุการณ์ตอนนั้นมันวุ่นวาย ภายในตึกที่พวกโจรนัดส่งของนั้น เป็นส่วนหนึ่งของสถานที่ท่องเที่ยว พวกทหารจับพวกโจรที่อยู่บริเวณนั้น แต่ทว่ากลับมีผู้หญิงคนหนึ่งโดนรวบตัวมาด้วย ในสถานการณ์ตอนนั้น จำเป็นจะต้องทำเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่จะเกิดขึ้นได้ หากไม่รอบคอบ
“ขอรับนาย”
อาบูเดินออกไป เขาตรงไปยังห้องดังกล่าว
แกร๊ก! เสียงประตูเปิด
“ช่วยด้วย ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลย”
จิรัจฌารัวคำพูดออกไป แต่ทว่าผู้ที่เข้ามากลับไม่โต้ตอบอะไร หรืออาจจะเป็นเพราะเขาไม่เข้าใจภาษาเธอ
“ฉันไม่เกี่ยวข้องเรื่องนี้ ปล่อยฉันไปเถอะ”
จิรัจฌาสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษ ชายคนนั้นเดินตรงมา พร้อมกับผ้าผืนเล็ก
“ปล่อยนะ!”
จิรัจฌาขัดขืนทันที ที่ชายร่างใหญ่คนนี้เดินเข้ามานำผ้าผืนนั้นมาปิดตาของเธอ หรือว่า ‘เขาจะพาเราไปฆ่า!’
“ไม่นะ! ปล่อยฉันนะ”
หญิงสาวดิ้นสุดฤทธิ์ เมื่อชายคนเดิมฉุดเธอให้ลุกขึ้น พร้อมกับใช้ภาษาสากลสื่อสารกับเธอ
“นายไม่ฆ่าคุณหรอก...ตอบคำถามนายให้ดีเถิด”
อาบูพูดด้วยภาษาอังกฤษแบบตะกุกตะกัก แต่ก็พอจับใจความได้
“จริงหรือคะ”
จิรัจฌาดีใจเป็นอย่างมาก เธอยิ้มออกมาทันที
“จริง...คุณเดินไปดีๆ เดี๋ยวเรื่องคุณก็จบ”
“ค่ะ”
จิรัจฌาเดินไปโดยมี ชายร่างใหญ่ดึงเชือกที่ผูกกับข้อมือของเธอ เพื่อลากจูงเธอไป เธอเดินตามอย่างว่าง่าย ทั้งนี้ในใจของเธอดีใจเป็นอย่างมาก ‘เกือบมั้ยล่ะ...ยัยกิมกิม...เหตุการณ์ครั้งนี้มันจะทำให้เธอจดจำไปตลอดชีวิต’
แกร๊ก! เสียงประตูถูกเปิดออก
“มาแล้วขอรับนาย”
อาบูจับเธอให้นั่งลงกับเก้าอี้ ตรงข้ามกับผู้เป็นนายของตนพอดี เสร็จแล้วตัวเองก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้นายสอบสวนด้วยตัวเอง
ฮารีสเหลือบสายตามองคนตรงหน้าทันที ที่สิ้นเสียงของลูกน้อง...แต่แล้ว! คนตรงหน้าก็ทำให้เขาชะงักทันที คิ้วเข้มขมวดราวกับกำลังใช้ความคิด ‘เธอคนนั้นนี่’
ความสงสัยของเขาเกิดขึ้นได้ไม่นาน เขาหยิบกล้องถ่ายรูปของเขามากดดู ภาพสุดท้ายที่เขาถ่าย เขาจำได้ว่า เขาถ่ายหญิงสาวสวยคนหนึ่ง ซึ่งมีหน้าตาละหม้ายคล้ายกับผู้หญิงคนนี้
“ฉันไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้...ปล่อยฉันไปเถอะ”
จิรัจฌาเปิดฉากพูดก่อนทันที โดยที่เธอยังไม่เห็นโฉมหน้าของคนตรงหน้าสักนิด
“..........” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับแต่อย่างใด
“ฉัน ไม่ เกี่ยวข้อง ปล่อย ฉัน เถอะ”
จิรัจฌาพยายามใช้ภาษาเมืองโอซีเรีย ที่เธอฝึกโดยเอาคำศัพท์แต่ละคำมาต่อผสมกัน
ฮาริสก้มมองภาพในกล้องของเขา และมองคนตรงหน้า สลับไปมา ‘โอ...เธอคือผู้หญิงยิ้มสวยคนนั้นนั่งเอง’ เขาอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงเมตร ใกล้ขนาดที่กลิ่นกายของเธอนั้นหอมขึ้นเตะจมูกเขาอย่างจัง ริมฝีบางอวบอิ่มเย้ายวน ยามที่เธอแย้มปากพูด ทรวดทรงองค์เอวของเธอช่างอรชรยิ่งนัก ‘เธอเป็นชาวต่างชาติแน่นอน’ เขาใช้สายตากวาดร่างบางอย่างถือสิทธิ์ โดยที่คนตรงหน้าไม่รู้ตัวเลย
“คุณคะ”
จิรัจฌาลุกขึ้น และเดินเข้าไปหาทันที โดยมองไม่เห็นว่าข้างหน้าเป็นอย่างไร
“อุ้ย!”
เธอสะดุดและกำลังจะล้มลง แต่มือหนากับคว้าตัวเธอไว้ได้อย่างแม่นยำ ร่างบางอวบอิ่มจึงเข้าไปอยู่ในร่างแกร่งทันที เสียงหัวใจทั้งสองดวงเต้นระทึก แทบจะทะลุออกมาข้างนอก
“ฉันขอโทษ”
จิรัจฌาแย้มริมฝีปากบางอวบอิ่มออกมา ทำให้ฝ่ายที่นิ่งเงียบแอบกลืนน้ำลายตัวเอง ร่างของเขากระตุกขึ้นอย่างอัตโนมัติ ความปวดร้าวเข้าครอบงำร่างเขาอย่างไร้สาเหตุ
“คุณ!”
จิรัจฌาเบี่ยงตัวเองออก แต่ทว่ามือหนากลับกระชับอ้อมกอดไว้อย่างลืมตัวของเจ้าของร่างแกร่ง
“อืม...”
ชีคฮาริสส่งเสียงครั้งแรก แต่ทว่าเสียงของเขากลับไม่มั่นคงเท่าที่ควรจะเป็น
“ปล่อยฉันนะ!”
จิรัจฌาดิ้นทันที เมื่อรู้ตามสัญชาตญาณตรงหน้า ว่าไม่ปกติแน่นอน เพราะเธอสัมผัสลมหายใจของใครบางคนที่อยู่ใกล้มาก จนมันรดอยู่ตรงหน้าผากของเธอ
“คุณเป็นใคร” คำถามแรกจากชีคฮาริสเป็นภาษาอังกฤษ
“ปล่อย…”
จิรัจฌาชะงักทันที ที่ได้ยินประโยคนั้น เธอยิ้มออกมาทันที เพราะคนตรงหน้านี้สื่อสารภาษาสากลได้ แต่รอยยิ้มของเธอที่เผยออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวนั้น มันทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าอกซ้ายกระตุกอย่างแรง
“ฉันเป็นคนไทย...มาเที่ยวที่นี่...และพัดหลงมากับคุณค่ะ”
จิรัจฌาพยายามเรียบเรียงประโยคให้กระชับ และใช้คำให้ระวังอย่างที่สุด เพราะเธอนั้นไม่อาจคาดเดาสถานการณ์ตรงหน้าได้เลยว่าเป็นเช่นไร
“คุณถ่ายอะไรไปบ้าง”
ชีคฮาริสแกล้งถาม จริงๆ แล้วเขาตรวจสอบเครื่องมือและอุปกรณ์ทุกอย่างของเธอไปก่อนหน้านี้แล้ว ไม่พบสิ่งใดที่ผิดปกติเลย แต่สิ่งที่ผิดปกตินี้...คือร่างกายของเขาเอง...ที่มันดันรู้สึกซาบซ่านขึ้นมา เมื่อเข้าใกล้ผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้
เขาประทับใจรอยยิ้มของเธอก่อนเหตุการณ์ชุลมุน...ทำให้เขารู้สึกชอบเธอทันที...จึงกดชัตเตอร์ถ่ายภาพเธอเก็บเอาไว้เพื่อเป็นที่ระลึก...แต่ใครจะรู้ว่าเธอกลับมาอยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้
“ฉัน...มะ ไม่ได้ถ่ายอะไร...ฉันเป็นยูทูปเบอร์ถ่ายคลิปเกี่ยวท่องเที่ยวในโอซีเรีย เพื่อเอาไปทำคอนเทนต์ ไม่มีอะไรนะคะ”
หญิงสาวอธิบายอย่างเร็ว
“แน่ใจนะ”
ฮาริสมองหญิงสาวชาวต่างชาติ อย่างใช้ความคิด จริงๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เขาควรจะปล่อยเธอไป แต่ทว่าทำไม เขาถึงอยากจะมองเธอ และสนทนากับเธอต่อ โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่ทราบสาเหตุของตัวเองเช่นกัน
ความคิดหนึ่งแทรกมาในสมองของเขา ชายหนุ่มเริ่มอยากจะเห็นแก่ตัวกับเธอทันที เขาอยากเก็บเธอไว้ ไม่อยากปล่อยเธอไป ‘เธอถูกใจเขาเป็นอย่างมาก ร่างกายเขาก็บอกอยู่’
“แน่ใจค่ะ...ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”
จิรัจฌาขืนตัวเองออกจากอ้อมกอดชายแปลกหน้า เธอเริ่มกลัวขึ้นมาจับใจ แต่ทว่าอ้อมแขนของเขากลับกระชับขึ้นไปอีก
“อืม...”เสียงของชายหนุ่มเริ่มแหบพร่า เมื่อได้ใกล้ชิดเธอคนนี้ กลิ่นกายเธอช่างหอมเย้ายวนเสียงจริง ริมฝีปากอวบอิ่มน่าจุมพิตยิ่งนัก เวลาที่เธอนั้นแย้มริมฝีปากออกมา ทุกอย่างในร่างกายของเธอมันทำให้ร่างกายของเขาแทบมอดไหม้ไปหมด ‘แปลกเสียจริง ทำไมเขาถึงรู้สึกกับเธอขนาดนี้’
“คุณคะ!...อุ๊บ!”
เสียงเธอยังไม่ทันจบประโยค แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อริมฝีปากหนากดทับริมฝีปากบางอวบอิ่มที่เผยอออกเพื่อเจรจา ปลายลิ้นหนาควานหาลิ้นเล็กอย่างรวดเร็ว ดูดเม้มอย่างดุเดือด ความอดทนของเขามันขาดลง ร่างกายเขาเป็นอะไรกัน
“อื้ออออ”
เสียงหญิงสาวอู้อี้ เธอดิ้นสุดฤทธิ์ เมื่อโดนจู่โจมแบบไม่ได้ตั้งตัว แต่ทว่ายิ่งดิ้นร่างของเธอกลับถูกรัดเข้าไปอีก มือหนาจับศีรษะเล็กของเธอบังคับไม่ให้หันหน้าหนีเขา
“อืม...” เสียงฮาริสแสดงถึงความพึงพอใจกับจุมพิตนี้ เธอช่างหอมหวานเหลือเกิน ริมฝีปากหนาดูดลิ้นเล็กอย่างช่ำชอง แต่ก็ต้องรีบถอยออก เมื่อรู้สึกว่าฟันซี่เล็กกำลังจะงับเขา
“ปล่อยนะ...ช่วยด้วย!”
ทันทีที่ริมฝีปากบางเป็นอิสระ เธอก็ร้องตะโกนออกมาอย่างทันที ร่างบางดิ้นสุดฤทธิ์ แต่ด้วยเชือกที่พันธนาการเธอไว้ ประกอบกับผ้าที่ปิดตาเธอเอาไว้ ทำให้เธอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เต็มที่
“อาบู!”
ฮาริสปล่อยร่างบาง พร้อมกับตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทให้มารับคำสั่งจากเขา
แกร๊ก! เสียงประตูถูกเปิดออก
“ขอรับนาย”
“พานางไปฮาเร็มข้า”
ฮาริสถูกใจเธอเป็นอย่างมาก จูบเมื่อครู่บอกเขาได้ว่า เธอคนนี้ คือคนที่เขาอยากครอบครองเป็นอย่างมาก โดยไม่สนว่าเธอจะเป็นใคร แล้วจะเดือดร้อนใครบ้าง ร่างเขาร้อนเป็นไฟ เมื่อสัมผัสร่างของเธอ
“ว่าอย่างไรนะขอรับ”
อาบูตกใจกับคำบอกของนาย ซึ่งเมื่อครู่นายบอกจะสอบสวนและปล่อยตัวเธอไป แต่ทว่าตอนนี้ใยเป็นเช่นนี้ไปได้
“ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ”
จิรัจฌาเดินกวาดเท้าบางไปมา อย่างเอาเรื่อง เธอสู้สุดใจแน่นอน ถ้าคนแปลกหน้าคนนี้รังแกเธอ สิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำ ก็คือการปลิดชีวิตของตัวเอง ซึ่งมันต้องเป็นวิธีสุดท้ายแน่นอน
“เจ้าฟังไม่ผิดอาบู...ข้าถูกใจผู้หญิงคนนี้...ข้าจะกลับเอาไปเป็นสนมของข้า...เจ้าจงให้ซีญ่าดูแลนาง...แล้วคืนนี้ข้าจะกลับไปหานาง...”
ฮาริสสั่งลูกน้องคนสนิทอย่างละเอียด โดยที่ร่างบางที่อยู่ตรงหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อสาร เพราะมันเร็วจนจับใจความไม่ทัน
“ขอรับนาย”
อาบูเดินตรงเข้ามาพาตัวเธอ พร้อมกับดึงเธอออกไปให้ตามเขาไป ภายในใจของเขาตอนนี้มีแต่ความตกใจ และคาดไม่ถึงว่านายฮาริสจะทำแบบนี้ ปกติมีแต่หญิงงามมาถวายตัวแทบทุกราย แต่ทว่าหญิงต่างชาติคนนี้นายกลับบังคับเธอ
“ปล่อยฉันไป...ฉันขอร้อง”
จิรัจฌาเดินไปเรื่อย ปากก็เฝ้าขอร้องให้คนพวกนี้ปล่อยเธอไป เธอไม่อาจรู้ชะตาชีวิตของตัวเองเลย ว่าจะเป็นเช่นไร
“คุณนิ่งเถิด...เราจะพาคุณไปในที่ปลอดภัย”
อาบูแอบโกหกเธอ จริงๆ แล้วเขาก็แค่ไม่อยากฉุดกระชากหรือใช้กำลังกับเธอก็แค่นั้น...นายหนอนาย...ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ถ้าชีคอุซมีรู้เข้าคงจะเดือดเป็นแน่
“จริงหรือคะ...คุณจะปล่อยฉันไปใช่ไหม”
จิรัจฌายิ้มออกมาอีกครั้ง หลังจากได้ยินประโยคของชายแปลกหน้า รอยยิ้มของเธอกระชากใจคนมองเป็นอย่างยิ่ง...อย่างนี้นี่เอง...นายฮาริสถึงถูกใจเธอมากขนาดนี้ เธองดงามมากจริง ยิ่งเวลาเธอยิ้มออกมานั้น ทำให้เขาตะลึงอย่างทันที ความสวยของเธอ มันเป็นภัยต่อตัวเธอเองไม่น้อยเลยทีเดียว
“ครับ...เรากำลังจะพาคุณไปครับ”
อาบูยังหลอกล่อเธอคนนี้ต่อไปอีก เขาพาเธอขึ้นรถลีมูซีนติดฟิล์มกรองแสงสีดำสนิทรอบคัน หญิงสาวยอมขึ้นรถตามแต่โดยดี ในใจเธอกลับมีแต่คำถามมากมาย ‘เขาจะพาเธอไปไหนกันแน่ หรือเขาอาจจะพาเธอไปปล่อยในสถานที่ ที่ไกลจากที่อยู่ของเขา เพื่อไม่ให้เธอล่วงรู้เหตุการณ์ของพวกเขา’
....................
- Writer
