บทที่ 10
1452 Words
“บอกพ่อของเด็กสิ เขาต้องดีใจมากแน่ๆว่าแต่เราไปแอบคบใครตอนไหน”หมอธาราที่รับรู้ทุกอย่างไม่อาจทนยืนฟังได้ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้องหญิงสาวที่เขาแอบรักมาตลอดเดินออกจากห้อง
“ไม่เป็นไร หมอธารคงมีงานแหละ”ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทแอบรักหญิงสาวตรงหน้า
“ขวัญขอตัวก่อนนะคะ”
“ได้ ดูแลตัวเองด้วยอย่าโหมงานเดี๋ยวจะอันตรายต่อเด็กในท้องเข้าใจไหม”
“ค่ะ หมอนิน”ในใจตอนนี้ขวัญนรีสับสนไปหมดเธอจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อดี ลำพังเงินเก็บที่สะสมไว้คงไม่เพียงพอต่อการเลี้ยงเด็กคนหนึ่ง
หญิงสาวนั่งลงตรงสวนของโรงพยาบาล หมอธาราเดินตามเธอมาตลอดทางเห็นแววตาที่แสนเศร้านั้นพลันให้เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงได้ไม่ดีใจแต่เศร้าแทน
“ดื่มหน่อยสิ นมร้อนที่เราชอบ”แก้วนมร้อนอุ่นถูกส่งมาตรงหน้าหญิงสาว
“ขอบคุณค่ะพี่หมอ”
“เกิดอะไรขึ้น พ่อของเด็กเป็นใครเหรอทำไมเราไม่ดีใจแต่เศร้าแทนล่ะ”
“คือ…”
“พี่ไม่ถามก็ได้ค่ะ แต่ถ้าเขาไม่รับผิดชอบ พี่ยินดีนะ”
“ยินดีอะไรคะ”
“เด็กในท้องพี่จะรับเป็นพ่อให้เอง”
“ไม่ได้นะคะ พี่หมอทำแบบนั้นไม่ได้”ขวัญนรีตกใจสะดุ้งลุกขึ้น เธอจะไม่ให้ใครต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่เธอเป็นคนก่อขึ้นโดยเฉพาะคนดีๆอย่างเขา หมอธารต้องได้เจอกับรักที่ดีไม่ใช่คนมีพันธะอย่างเธอ
“ทำไมล่ะขวัญ พี่รักหนูนะ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ให้โอกาสพี่ได้มั้ย”
“ไม่ค่ะ หมอต้องได้เจอคนดีๆกว่าขวัญเชื่อสิคะ”
“ขวัญ”
“ขอตัวก่อนนะคะ”
คอนโดหมอธารา
“หมอธาร”หมอนีรชากดรหัสเข้ามาภายในห้องหลังเธอติดต่อเพื่อนรักไม่ได้ตั้งแต่บ่าย
“..…”หมอธาราปรายตามองผู้มาใหม่ สายตาเรียบเฉย นิ่งเงียบนั้นเป็นเรื่องปกติที่เธอเจอมาหลายปี ผิดกับใครบางคนที่เขาเอาแต่ยิ้มให้ทุกครั้งเมื่อพบเจอ
“ถอยออกมาซะ”
“ทำไมฉันต้องทำ”ด้วยน้ำเมาทำให้หมอธารารู้สึกว่าเขาไม่ได้รับความยุติธรรมจากเรื่องนี้
“นายกำลังทำให้ขวัญลำบากใจ”
“ฉันรักขวัญ ถ้าผู้ชายคนนั้นมันไม่อยากรับ ฉันก็เป็นพ่อให้เด็กในท้องเธอได้”ทุกคำพูดของผู้ชายตรงหน้าทำให้หมอนีรชาเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เธอก็รักเขาแต่ทำไมเขามองไม่เห็นเธอบ้าง ทำไมถึงเอาแต่เย็นชากับเธอ
“แล้วถ้าผู้ชายคนนั้นรับล่ะ นายไม่ควรเอาตัวไปแทรกกลางเขาทั้งสองคนถ้ายังไม่รู้อะไร”
“อย่างกับเธอรู้ เธอไม่เห็นใบหน้าเศร้าๆของขวัญรึไง”
“แล้วยังไง”
“กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน”หมอธาราวางแก้วเหล้าเสียงดังก่อนจะออกแรงผลักหญิงสาวตรงหน้า
ย้อนไปตอนมหาลัย
“ธารวันนี้ไปกินข้าวกัน”
“ไม่ไป”น้ำเสียงเย็นชาที่เธอได้ยินทุกครั้งเมื่อชวนเขาออกไปไหนมาไหนด้วยกัน
“ทำไมล่ะ…มีร้านเปิดใหม่อยู่ตรงหน้ามหาลัย”นีรชายังคงยิ้มกว้างส่งไปให้เขา
ธาราคือหนุ่มน้อยนักศึกษาแพทย์ที่ครั้งหนึ่งเคยช่วยเธอไว้ตอนทดสอบงานกลุ่ม เธอจำได้ดีวันนั้นมือของเธอสั่นเทายามจับมีดผ่าตัดครั้งแรกในคาบอาจารย์ใหญ่ แต่แล้วธาราก็จับมือเธอและอาสาทำมันเองตั้งแต่นั้นเธอก็ประทับใจในตัวเขา
แต่นั่นเป็นเพียงความรู้สึกข้างเดียวของเธอ หลังจากนั้นไม่ว่าครั้งไหนที่เธอพยายามเข้าหาเขา ก็จะได้รับน้ำเสียงเย็นชาส่งกลับมา ทั้งที่ก่อนหน้าเราตกลงเป็นเพื่อนกันแล้วแท้ๆ แต่เขาก็เอาแต่เมินเธอทุกครั้ง แบบนี้ยังนับว่าเราเป็นเพื่อนกันได้อีกเหรอ
“จะอ่านหนังสือ”
“ไปกินก่อนก็ได้ค่อยกลับมาอ่าน”เสียงหวานออดอ้อน มือบางจับแขนแกร่งไว้เบาๆ แต่กลับโดนเขาสะบัดออกอย่าไม่ไยดี
“ไม่ไปเหรอ ฉันจะรีบมาอ่านหนังสือ”เสียงเรียบนิ่งเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำออกไป
เรื่องจริงเหรอเนี่ย ธาราจอมเย็นชายอมไปกินข้าวกับฉัน ยิ่งกว่าฝันนี่คงเป็นครั้งแรกที่เขายอมไปกินข้าวกับเธอ หลังจากเขาบ่ายเบี่ยงมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
“กินอะไรดี อันนี้น่ากินจังนายว่าไหม หรืออันนี้ดีเลือกไม่ถูกเลย”
“เลือกสักอย่าง ฉันรีบ”
“รีบไปไหนนักหนา หนังสือมันมีขาที่ไหนมันไม่วิ่งหนีไปหรอก”เธอบ่นพึมพำเบาๆระหว่างเลือกเมนูอาหารอยู่
“เธอว่าอะไรนะ”
“เปล่า ฉันแค่บอกว่าจะกินอันนี้”เธอเฉไฉชี้เมนูอาหาร
“แล้วนายล่ะจะกินอะไร”
“เอาอันนี้ก็ได้”เขาจิ้มเลือกอาหารไป แบบไม่สนใจมากมาย อย่างกับว่าจะรีบกินให้เสร็จๆจะได้รีบไป ใช้เวลาไม่ถึงสามสิบนาทีชายหนุ่มก็ทานอาหารเสร็จ เขากำลังจะลุกออกไปทว่าเสียงหวานเอ่ยดักไว้เสียก่อน
“จะไปไหน”
“กลับไง ค่าอาหารเดี๋ยวฉันจ่ายเอง กินไปเลยไม่ต้องรีบ”ว่าจบเขาก็เดินออกไปเลย ไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวสิธาร”เสียงหวานดังไล่หลัง แต่ใช่ว่าคนเย็นชาจะสนใจ
ชิ!! คนอะไรหยิ่งชะมัด แต่ก็หล่อชะมัด
หลังจากนั้นเธอก็เข้าหาเขาทุกวันเหมือนอย่างเคย จนอีกฝ่ายเริ่มเปิดใจที่จะให้เธอเข้ามาเป็นเพื่อน นานวันเข้าเธอไม่อยากเสียเขาไปจึงไม่กล้าเอ่ยความรู้สึกจริงๆออกมา เพียงเพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็ดีสำหรับเธอมากแล้ว
ปัจจุบัน
แต่วันนี้เธอกลับอิจฉา จนอยากจะเปิดเผยความรู้สึกจริงๆออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ไปนอนเถอะหมอธารเมามากแล้วนะ”เธอพยุงร่างหนาที่เซไปเซมา
“เลิกยุ่งกับชีวิตฉันสักที ฉันรำคาญผู้หญิงอย่างเธอ เอาแต่ตามอยู่ได้”เสียงเข้มเอ่ยบอก ผลักร่างบางอีกครั้ง เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดประโยคนี้กับคนตรงหน้า ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ความรู้สึกจริงๆของเธอ
“หมอธาร”เธอมองหน้าเจ้าของเสียงเย็นชา เบ้าตาที่เห่อร้อนขึ้นบ่งบอกว่าเธอกลั้นน้ำตานั้นไว้แทบไม่อยู่
“กลับไปซะก่อนที่ฉันจะทำให้แกเสียใจไปตลอดชีวิต”
“ไม่กลับ...จนกว่าแกจะยอมรับความจริง ขวัญเขาไม่ได้รักนาย ฉันต่างหากที่รักนาย”
“หึ”สายตาเย็นชาและดุดันในเวลาเดียวกันถูกส่งมาหาเธอที่นั่งอยู่กับพื้น
“ธารจะทำอะไร”เขาก้าวเท้าช้าๆเดินตรงมาหาเธอ มือหนาปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด จนเธอต้องเขยิบก้นถอยจนแผ่นหลังชนเข้ากับโซฟาที่วางอยู่
“อยากรู้เหมือนกันถ้าฉันทำแบบนี้แกจะยอมฉันมั้ย”
“ทำอะไร”เธอไม่เข้าใจที่เขาพูดสักนิด นี่เขาคิดจะทำอะไรกับเธอกันแน่
“โอ๊ย!!”มือหนาคว้าแขนเรียวให้ลุกขึ้น ก่อนจะผลักเธอลงบนโซฟาตัวกว้าง ขึ้นคร่อมทาบทับร่างบางนั้นไว้
“นายจะทำอะไร คงไม่ใช่…”เธอยังพูดไม่ทันจบเสียงก็หายไป ริมฝีปากหนาประกบจูบเธอรุนแรง ราวกับจะทำให้อีกฝ่ายได้รับความเจ็บปวดจากการกระทำนี้
เธอใช้แรงที่มีทั้งหมดผลักเขาออก ทว่าร่างหนากลับไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ริมฝีปากทั้งคู่หลุดออกจากกัน มีเพียงสายตาที่เย็นชาส่งกลับมา จนเธอไม่รู้เลยว่านี่ใช่หมอธารที่เธอรู้จักไหม
“อย่าทำแบบนี้ ฉันรู้ว่านายกำลังโกรธอยู่”เธออ้อนวอนเขาด้วยน้ำตา
“เธอรักฉันไม่ใช่เหรอ แค่ร่างกายให้ฉันไม่ได้เลยหรือไง”เขาหยุดการกระทำก่อนจะตอกย้ำคำพูดที่เธอเองก็พูดไม่ออกเช่นกัน
“อึก...อือออ”
“ออกไป!!”เขาลุกขึ้นจากตัวเธอ ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันตีกันมั่วไปหมด
“ถ้าฉันให้ร่างกายกับนาย นายจะรักฉันไหม?”
“หึ!”เขาหันมองเธออีกครั้ง สายตาที่ยากจะคาดเดา ทำให้เธอหวั่นใจว่าการตัดสินใจครั้งนี้เธอทำถูกรึเปล่า
- Writer
