บทที่ 5
1218 Words
ตอนที่สอง
เช้าวันรุ่งขึ้น ไอศูรย์ตื่นขึ้นมาเป็นปกติเหมือนทุกวันเขาเป็นคนตื่นเช้าจนเป็นนิสัย แขนแกร่งสัมผัสได้ถึงร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอด เขาลืมตามองแผ่นหลังขาวเนียนนั้น ชายหนุ่มมีความสุขมาก
ในที่สุดผู้หญิงที่เขาหมายมั่นจะให้เป็นแม่ของลูกในอนาคตก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วในตอนนี้ขวัญนรีขยับตัวเล็กน้อยทำให้ร่างสูงเห็นเสี้ยวใบหน้าที่เขาไม่คุ้นเคย เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดลุกขึ้นนั่งมองใบหน้าสวยนั้นให้ชัดขึ้น
“ไม่ใช่จีน”
เขากะพริบตาถี่มองเธอ ผู้หญิงคนนี้มีหน้าตาสวยใส ถึงแม้รูปร่างและสัดส่วนจะคล้ายคลึงกับหญิงสาวที่เขาหมายปองอยู่ แต่ทว่ากลับสวยหวานกว่าเธอคนนั้น ทั้งริมฝีปากบางได้รูปอวบอิ่มที่เขาจูบเมื่อคืนจนบวมเจ่อมาจนถึงตอนเช้า หรือแม้กระทั่งร่างกายที่ขาวเนียนนุ่น แค่คิดเขาก็อยากสัมผัสมันอีกครั้ง ไหนจะร่องแน่นที่ตอดรัดเขา
“เดี๋ยวก่อนนะ”ไอศูรย์สะบัดไล่ความคิดที่เตลิดไปไกล ก้าวขาลงจากเตียง ปรายตามองเสื้อผ้าของตัวเองที่ตกหล่นหยิบขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มปรายตามองหญิงสาวบนเตียงอีกครั้ง ใบหน้านี้เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหน แต่เขาก็เลือกไม่สนใจในเมื่อเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาหมายปอง เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้นที่เขาซื้อมาบำบัดความใคร่ให้ตัวเอง เขาเปิดกระเป๋าสตางค์ใบหนาควักแบงก์เทาจำนวนหนึ่ง วางให้เธอตรงโต๊ะหัวเตียง ในใจนึกเสียดายทว่าภายในใจเขากลับไม่มีที่ว่างให้ใครอีกแล้วนอกจากจารวี
ไม่นานหลังจากที่ชายหนุ่มออกไปเจ้าของร่างบางก็ตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวทั่วร่างกายโดยเฉพาะส่วนกลางของร่างกายของเธอที่บัดนี้บวมเจ่อ
เธอปรายตามองทั่วห้องแต่กลับไม่พบเขาคนนั้น ทำให้หญิงสาวพ่นลมออกมาด้วยความโล่ง เขาคงกลับไปแล้ว ดีแล้วที่เธอไม่ตื่นมาเจอเขา หางตาเหลือบไปเห็นแบงก์เทาจำนวนหนึ่งวางอยู่ตรงหัวเตียง ดวงตากลมสวยก็เห่อร้อนขึ้น
นี่เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวเหรอ
แค่คิดหัวใจของเธอก็เจ็บแปล๊บปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ แต่แค่เพียงก้าวขาลงจากเตียงร่างบางก็ล้มพับลงข้างเตียงเพราะขาที่สั่นเทา
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น หญิงสาวรีบซ่อนตัวใต้ผ้าห่มผืนหนาหลังสวมเสื้อผ้าเสร็จ
“น้องรักเป็นยังไงบ้าง”จารวีตะโกนเสียงแหลมเรียกน้องสาว หวังให้ชายอีกคนได้ยินและเผลออายไปด้วย
“พี่จีน”
“แล้วมันล่ะ แกอยู่คนเดียวเหรอ มันหายไปไหนอย่าบอกนะว่ามันรู้ว่าแกไม่ใช่ฉันแล้วหนีไปตั้งแต่เมื่อคืน”
“พี่หมายความว่ายังไง”
“ทำไม แกร้องไห้ทำไมไม่ทราบ ฉันอุตส่าห์หาคู่ที่เหมาะสมกับแกให้ แกก็ลูกคนใช้ส่วนมันก็ขี้เหร่ เหมาะสมกันดีออก”
เพียะ!!
“ทำไมพี่เป็นคนแบบนี้”เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้าสวยที่เพิ่งไปฉีดโบท็อกมาได้ไม่นาน นั้นยิ่งทำให้เจ้าของใบหน้าโกรธเข้าไปใหญ่
“แกกล้าตบฉันเหรออีขวัญ แกมันเหมือนแม่แกไม่มีผิด ร่าน!!”
“หยุดว่าแม่เดี๋ยวนี้นะ พี่จะว่าฉันก็ได้แต่อย่ามาว่าแม่ฉัน”
“ทำไม ไม่ใช่เพราะแม่แกร่านหนีตามผู้ชายไปจนตายเหรอ ถึงทิ้งอีหน้าโง่อย่างแกให้อยู่คนเดียว”
“พี่จีน”ขวัญนรีเรียกพี่สาวเสียงแข็ง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าขึ้นเสียงกับพี่สาว
“ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉันได้ลงคอ อีกทั้งผู้ชายคนนั้นยังเป็นคนที่รักพี่อีก พี่ทำกับเขาได้ยังไง”หญิงสาวตะคอกใส่พี่สาวทั้งน้ำตา
“รักเหรอ ใครจะรักมัน หน้ามันแย่ยิ่งกว่าถนนยางมะตอยหน้าบ้านอีก ยังมีหน้ามาชอบผู้หญิงสวยๆอย่างฉัน”
“แต่ถ้าแกอยากได้ก็เอามันไปเลยนะฉันยกให้ มันก็เหมาะกับคนอย่างแกดี”
“ฉันไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นคนอย่างนี้”
“แกมันโง่ต่างหาก ทำตัวเป็นคนใสซื่อ แกก็อ่อยผู้ชายไปทั่วเหมือนกันแหละ อย่างคนในผับเมื่อวาน”
“ฉันไม่เคยคิดอะไรกับพี่หมอ”
“เหรอ แต่หมอนั่นคงไม่...แค่สายตาที่มองแกใครๆก็รู้ อย่าแกล้งโง่ไปหน่อยเลย”
“ไสหัวออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
ขวัญนรีมองผ่านพี่สาวไปด้วยความโกรธเคือง เธอไม่คิดว่าตัวเองจะโดนพี่สาวของตัวเองทำขนาดนี้
“อ๋อ...แล้วฉันก็จะบอกพ่อเรื่องที่แกสำส่อนนอนกับผู้ชาย อยากจะรู้นักว่าลูกสาวที่แสนดีของพ่อจะยังน่ารักอยู่ไหม”
“พี่จีนห้ามบอกพ่อนะ”
“แกมีอะไรมาแลกล่ะ”
“เงินเหรอ? หรืออะไร”
“ฉันไม่มีอะไรจะให้พี่ ขอร้องล่ะ อย่าบอกพ่อได้ไหม”เธอคุกเข่าขอร้องพี่สาว
“น่าสมเพช ออกไป!”
“ไม่...จนกว่าพี่จะรับปากฉัน”จารวีเหลือบสายตามองเห็นแบงก์พันจำนวนหนึ่งวางอยู่
“นี่อะไร อย่าบอกนะว่ามันวางเงินไว้ให้แก ฮ่า ฮ่า ฮ่า”จารวีหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขณะที่เธอผู้เป็นน้องสาวนั่งร้องไห้น้ำตาอาบแก้มอยู่
“มันก็เห็นแกเป็นผู้หญิงขายตัวเหรอ แบบนี้สินะต่อให้ข้างนอกสวยแค่ไหนคนอื่นมันก็เห็นกำพืดแกอยู่ดี”จารวีใช้นิ้วเรียวจิ้มแรงลงบนหน้าผากมนของหญิงสาว ทำให้เธอเสียการทรงตัวเล็กน้อย
“วันนี้ฉันอารมณ์ดี จะไม่บอกพ่อก็ได้”จารวีเก็บเงินใส่กระเป๋าตัวเอง ก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มของขวัญนรีที่นั่งอยู่
“แต่ถ้าแกทำให้ฉันโกรธอีก แกไม่รอดแน่”จารวีสะบัดมือออกจนใบหน้าหญิงสาวลอยไปตามแรง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องปล่อยหญิงสาวฟุบหน้าลงกับพื้นปล่อยโฮเสียงดัง
ตกบ่ายของวัน ขวัญนรีมีเวรต้องเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาล เธอตรงไปทำงานด้วยความเหนื่อยล้าของร่างกาย อีกทั้งช่วงล่างที่ปวดร้าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดเธอยัดยาแก้ปวดเข้าไปแล้วก็ใช่ว่าอาการจะบรรเทาลง
“ขวัญ…ขวัญ เป็นอะไรรึเปล่าพี่เรียกตั้งนาน วันนี้ดูเราเหม่อลอยจังเลยนะ”หญิงสาวที่ตกอยู่ในภวังค์ เธอเหม่อลอยไปชั่วขณะเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
“เปล่าค่ะ พี่หมอตรวจเสร็จแล้วเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ เราไปหาของว่างกินกันไหม”
“ขวัญ ไม่ค่อยหิวพี่หมอไปเลยค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อขนมมาฝากนะ”
“..…”เธอไม่ตอบแต่เลือกที่จะส่งยิ้มให้เขาแทน ถึงเธอจะตอบว่าไม่เป็นไร คุณหมอหนุ่มก็คงซื้อมาให้เธออยู่ดี
- Writer
